Een droom die in rook op ging
Waarom zou leven als God in Frankrijk eigenlijk voor het summum van genieten staan? Zou het opperwezen er wel eens na het hoogseizoen geweest zijn? Ik wel! En ik kan verzekeren dat je Hem vanaf september niet in Frankrijk tegen zal komen. Zelfs niet in de Provence.
Natuurlijk wist ik stiekem wel dat de Franse droom een illusie was maar het is zo'n verrukkelijke droom. Het idee dat er een plek zou bestaan waar altijd de zon schijnt, waar het altijd warm is en waar je in een paar uurtjes rijden kunt zijn, is onweerstaanbaar. Als gemiddelde Frankrijktoerist verruilde ik jarenlang de Nederlandse 't kan vriezen, 't kan dooien-zomer voor de zekerheid van een paar zinderende Zuidfranse weken. Om na die paar weken de nog altijd onveranderlijk zinderende Zuidfranse atmosfeer weer achter me te laten. En met frisse tegenzin de ongewisse Hollandse zomer tegemoet te rijden. Het zet zich in je hersens vast, Frankrijk is het beloofde land, het land van melk en honing. Maar dan moet je niet in september gaan. Dit jaar was ik er in september. Eerst leek er nog weinig aan de hand. Bij een geruststellende 30 graden reed ik de Provence binnen. De oleanders bloeiden, de terrassen waren redelijk gevuld. Toch waren de eerste voortekenen dat Frankrijk ook een ander gezicht heeft, achteraf alarmerend genoeg. Je hoort je tent uit te branden om 7 uur 's morgens en 's avonds moet je buiten kunnen zitten met bijna niets aan, tot je gaat slapen. En zo was het helemaal niet.
De ochtenden en avonden waren al meteen niet meer van een Zuidfranse allure. De lange broek die voor het geval dat, mee gegaan was, moest er steeds vaker aan te pas komen. Want steeds korter scheen de zon naarmate ik er langer was, steeds moeilijker kwam hij boven bomen en bergruggen uit. In plaats van een plaatsje in de schaduw zocht ik op kampeerterreinen een plek 'en plein soleil'. Een pastis midden op de dag op een terrasje, ik had er geen zin meer in zoals je in Nederland geen zin hebt de uit Frankrijk meegenomen fles pastis aan te breken. Nederland is nu eenmaal Frankrijk niet maar in september is ook Frankrijk steeds minder Frankrijk. In september is Frankrijk alleen 's middags nog een beetje Frankrijk. Maar dan zonder de hitte waar ik voor kwam, het was gewoon lekker warm weer. Het weer van een leuke Nederlandse zomerdag. Frankrijk werd zelfs van dag tot dag minder Frankrijk, het gebeurde onder mijn ogen en er is niemand die er iets aan kan doen. Na de zomer in Frankrijk zijn is alsof je achter de schermen van een toneelstuk mag kijken en de ontnuchterende werkelijkheid achter de schone schijn ziet.
Eind september werd die nieuwe Franse werkelijkheid me te gortig. 's Avonds laat eten in de tent met alles aan wat ik bij me had, ik heb het voor lief genomen, met tegenzin, dat wel. Maar de aankondiging van een regendag, de temperaturen die een nieuwe inzinking tegemoet gingen, het was teveel. Ik capituleerde. De laatste dagen verruilde ik mijn tent voor een mobil home. In plaats in mijn tent geroosterd te worden, werd ik nu zelfs wakker in naargeestige stacaravan, het is bijna net zo erg als wakker worden in een kille tent met dauwdruppels of zelfs regendruppels die aan het dak hangen. Na de regen kwam de zon terug maar geselde een gure mistral het landschap van mijn dromen. Frankrijk zal nooit meer het Frankrijk van mijn dromen zijn.
