Jurkjes en pumps
De uitverkoop is in volle gang. De stad is veranderd in een koopjesjungle, waar wannahaves tegen ‘bodemprijzen’ worden aangeboden. Daar moet ik natuurlijk getuige van zijn. Volgens intimi schijn ik nogal slecht met geld om te kunnen gaan. Persoonlijk zou ik dat toch anders omschrijven. Ik weet namelijk als de beste hoe ik het moet laten rollen. Ik ben een van die mensen die in slechte tijden de economie draaiende weet te houden. Het enige minpuntje zou kunnen zijn dat ik het niet zo goed kan bewaren. Soit. En eigenlijk kan ik er ook nog eens niets aan doen. De koopwaren dringen zich gewoon aan me op. Ze vinden mij eerder dan ik hen.
Als ik in een etalage een leuk jurkje zie, denk ik; ach, zal ik gewoon even kijken? Het jurkje knikt me dan bemoedigend toe. Eenmaal binnen ben ik verloren. Het jurkje blijkt van dichtbij zelfs nog leuker te zijn dan ik dacht. Even passen. De verkoopster herkent in mij gelijk een potentiële koper en benoemt enthousiast hoe mooi, praktisch en inzetbaar voor alle gelegenheden en seizoenen het kledingstuk is. En dat alles voor deze prijs! Inmiddels kan ik me een leven zonder het betreffende jurkje al niet meer voorstellen. Het niemendalletje zelf verandert haar vriendelijke voorkomen in dat van een dwingend serpent; koop mij, koop mij, en wel nú! En ik koop het. Wat mij direct stelt voor het volgende dilemma; heb ik eigenlijk wel de juiste schoenen onder deze outfit? Dat komt namelijk nogal nauw.
Schoenen dus. Die kan ik nog moeilijker weerstaan. Dat is op zich ook logisch, want die zijn altijd met z’n tweeën. Lukt het me tijdens het lonken van de eerste schoen nog om het hoofd koel te houden, dan heeft de tweede mij alsnog in zijn greep. Toon ik eenmaal wat interesse, dan wandelen ze als vanzelf naar mij toe en sluiten zich vervolgens naadloos om mijn voeten. Tegen zulke verleidingen is toch geen mens bestand? Wel jammer dat de mooiste schoenen juist weer niet in de uitverkoop zijn. En dat ze hakken hebben van een duizelingwekkende hoogte waarop ik waarschijnlijk zelfs geen zitfeestje kan uitzitten. Misschien toch ook nog maar een paar lagere schoenen kopen, voor erbij.
Eenmaal thuis met mijn aankopen, kom ik weer een beetje tot m’n zinnen. Manlief zit namelijk diep gefronst naar het computerscherm te staren. Hij kijkt nog bedenkelijker bij de aanblik van mijn kleurige tasjes. Hij zal toch niet net nu de bankzaken aan het doen zijn? Ik probeer hem wat af te leiden door enthousiast mijn aankopen te showen. Ik vergeet daarbij vooral niet om diverse keren uitdrukkelijk te benoemen hoeveel geld ik uiteindelijk heb uitgespaard met deze koopjes. En dat ik eigenlijk zelfs geld heb verdiend, omdat ik zo verstandig was die o zo gave, maar o zo dure retro vintage zonnebril niet te kopen. Want daar heb ik helaas niet de juiste spijkerbroek onder. Of ik zou natuurlijk…
Maar dan komt de aap uit de mouw. Mijn man is zich helemaal niet aan het verdiepen in onze financiële malaise. Integendeel; hij is aan het lonken naar een potentiële nieuwe auto. Tsssss…. en dat terwijl deze oude bak het nog gewoon doet! Wat een verspilling.
