Vrouwen en voetbal
‘Ik heb best zin in dat WK’, liet een vriendin zich tijdens de koffie ontvallen. ‘Vind ik wel weer eens leuk, zo’n groot voetbalevenement.’ Ik knikte instemmend, met mijn bastognekoek in de aanslag. Hetzelfde geldt voor mij. Maar waarom eigenlijk?
Ja, vroeger, toen de broeken nog kort en de kousen afgezakt waren, toen viel er voor vrouwen nog wat te genieten op het voetbalveld. De hemel zij geprezen dat juist in die tijd de benen van Gary Lineker over de groene mat raasden. Maar die tijden zijn voorgoed voorbij nu de heren voetballers verplicht zijn hun kleding aan en op z'n plaats te houden. Een glimp van de torso van Ronaldo kunnen wij dames dus gevoeglijk op ons buik schrijven. Ze maken het er ook niet makkelijker op.
Maar waarom lopen zo veel vrouwen – zoals mijn vriendin en ik – wel warm voor een mondiaal voetbaltoernooi en niet voor de vaderlandse competitie? Het sleutelwoord, vermoed ik, is oranje. Het staat zo lekker zomers en kleurt mooi bij een gebruinde huid. Maar buiten dat is oranje de kleur van volk en vaderland, met de belofte van een feestje of in ieder geval de hoop daarop. Oranje, de kleur van verbroedering en saamhorigheid. En wie draagt die kleur nou beter uit dan onze nationale trots, het Nederlands elftal? Maar let’s be real: oranje wordt nooit het nieuwe roze en daarom is het ook zo fijn dat dat hele WK binnen een maand afgehandeld is. Nee, dan die eredivisie! Je zou toch het hele jaar in rood-wit moeten lopen!
Nu ben ik in de gelukkige omstandigheid dat ik voldoende manvolk in huis heb om wat algemene voetbalkennis en wat meningen die niet gebaseerd zijn op de aantrekkingskracht van voetbalkuiten op te pikken. In de wandelgangen vang ik nog wel eens wat op. Zo heeft manlief me de buitenspelregel uitgelegd, is oudste zoon niet te spreken over het feit dat Van Nistelrooy niet in de selectie zit, denkt middelste dat Brazilië te weinig vedetten heeft om echt ver te komen en weet de jongste alles over welke voetbalgadget waar te verkrijgen is, al dan niet gratis in combinatie met de aanschaf van een product, opvallend genoeg vaak bier of iets met een stekker eraan. Des te sympathieker vind ik de actie van een bepaald biermerk dat zich middels de Dutch dress op het potentiële vrouwelijke WK-publiek richt. Toch?
Volgens Gary Lineker is het allemaal heel eenvoudig. ‘Voetbal is een simpel spel; 22 mannen rennen achter een bal aan en uiteindelijk winnen de Duitsers.’ Maar ik zou ik niet zijn als ik bij het invullen van de voetbalpoule zijn suggestie overgenomen had. Ik zet mijn geld niet in op de Deutsche Gründlichkeit, maar op een ploeg met zuidelijk temperament. Ik geef mezelf een goede kans. Bij het vorige WK werd ik tweede. Net geen winnaar inderdaad, maar dat schijnt een beetje aan onze nationaliteit te kleven. Wist je trouwens dat vrouwen vaak opvallend goed scoren in voetbalpoules? Dat komt omdat wij niet gehinderd door enige kennis, creatief lopen te gokken. Elk nadeel heb z’n voordeel, ja. En dat levert verrassende resultaten op. Net als het WK zelf. Voetbal is tenslotte nog steeds geen exacte wetenschap. Het is maar afwachten welke nationaliteit het beste om kan gaan met de hoogte en die op voorhand al veel bekritiseerde WK-bal. Hoogtetraining of juist niet? That’s the question.
Vorige week vond ik, tijdens een aanval van opruimwoede, een groot plastic gevaarte in rood-wit-blauw afgebiesd met oranje met de tekst ‘Hup Holland Hup’. En een verzameling leeuwtjes in dezelfde kleuren. En een vlaggenslinger, een aantal sjaals, pruiken en toeters. O, en iets beha-achtigs met voetbalprint. Leuk voor onder de Dutch dress. Ondanks een totaal gebrek aan kennis over positiespel en aanvalstactieken steeg de oranjekoorts me direct naar het hoofd. Geleidelijk aan verandert ook ons huis in een bolwerk van authentiek voetbalpatriottisme. Ik ben er helemaal klaar voor. Mijn vriendin ook. We juichen gezellig mee en roepen af en toe 'goeie bal!' De voorbeschouwingen en de derde helft laten we maar liever aan het manvolk over. Kunnen wij lekker aan de rosé onder de rood-wit-blauw met oranje parasol.
En nu maar hopen dat die mooie kleuren van ons niet te snel verbleken in de Zuid-Afrikaanse zon.
