Grenzeloos Verliefd

Divenaux stuurde via de submit de volgende column in:

 Ik wens voor de dames die ik in het programma Grenzeloos Verliefd voorbij zie komen dat ze een goedwerkend brein zullen krijgen. Die arme schatten ook…
Het is aan de andere kant eigenlijk ook wel grappig om vrouwen te zien die hier in Nederland een goede baan hebben, een mooi huis, een gezellig stel vrienden en een leuke familie. Om vervolgens al het bovenstaande aan de kant te zetten omdat Truus uit de Jordaan zo nodig grenzeloos verliefd moet worden op een of andere rijstboer, afkomstig uit een of ander vaag afgelegen oord waarvan je de naam de eerste drie keer verkeerd uitspreekt, of een of ander dorp dat ooit op een landkaart had gestaan maar dat uiteindelijk een mikpunt werd voor een of ander prototype van een nieuwe bom van een of andere terreurbeweging.

So be it. De vrouwen in kwestie zijn grenzeloos verliefd op een of andere arme sloeber die zijn dagen slijt op het lokale vliegveld. Waar hij wanhopig zit te wachten op een domme vrouw uit Nederland die hij met zijn praatjes kan imponeren, wat ik al frappant vind aangezien ze elkaar zelfs niet eens kunnen verstaan, maar dat terzijde, want het gaat ten slotte alleen maar om seks. Ja vrouwen, zelfs jullie kunnen dit nu niet meer ontkennen.

De man weet de domme Nederlandse doos mee naar huis te nemen of wat daar van over is.
Meestal een kartonnen hutje of een ruïne van wat volgens de man eerst een villa was in een vaag verleden. Een villa van twee bij twee meter wel te verstaan.

Een voorbeeld dat ik laatst zag bij Grenzeloos Verliefd ging over een vrouw wier naam eigenlijk helemaal niet interessant is dus laten we haar Jaqueline noemen. Een aardig mens, en een of andere Pablo was de man in kwestie op wie ze grenzeloos verliefd was.
Hilariteit ontstond meteen al bij het uitspreken van haar naam want dat vond Pablo te moeilijk, alsof hij in een droog rijstkoekje aan het stikken was zo'n geluid kwam er uit zijn mond.
Maar het mooiste vond ik dat ze bij Pablo thuis kwam, inderdaad een ruïne van wat vroeger een villa was geweest, of had moeten worden.
De bouwers waren gewoon te lui om het af te maken en hoogstwaarschijnlijk was Pablo een van de bouwers, aangezien hij niet bepaald op het type man leek dat graag zou werken en vandaar dat het tot op de dag van vandaag onduidelijk is wat Pablo nou eigenlijk voor werk had.

Hoe dan ook, de Nederlandse schone stapte binnen en zag niet alleen de ouders van Pablo zitten maar ook de zeven broers en zes zussen. Een gezellige boel was het daar, eens in het jaar ging de verkleedkist open en konden ze met de hele familie een levende kerststal spelen.
Vervolgens ging Jaqueline vertellen over waarom Pablo anders was dan al haar vorige liefde. “Nou,” sprak onze snuggere Nederlandse, “mijn vorige vriend die woonde nog bij zijn ouders.”
Nou mevrouw de doos draai je eens om en kijk tussen wie Pablo thuis zit.
En ik zeg het niet graag, ik sla geen vrouwen, maar voor Jaqueline en alle andere domme vrouwen die in dat programma voorbij komen maak ik graag een uitzondering.
”Het is het gevoel,” zeggen ze dan als excuus om het goede leven hier achter te laten om met een rijstboer aan de haal te gaan. Nou... dat is wel een beetje te hard... dus ik sla ze maar niet (Ik begraaf ze liever levend...)

”Ik ben verliefd,” komt er dan nog achteraan. En als ik die woorden heb gehoord...

Dan…

Dan pak ik de afstandsbediening en zap ik weg…