Hoeren in Krakau
“Billige kurwa, bitte, snel,” sliste Ronald in zijn beste Pools tegen de taxichauffeur. “Wo sind sie from,” vroeg de Poolse snor. Toen ik antwoordde dat we uit Berlin kwamen, was het heerlijk rustig in de taxi. Dat het starttarief wat hoger werd, kon ons weinig schelen. Het was vakantie en dan kijk je niet op een paar zlotti meer of minder. Ik had geen idee wat ‘kurwa’ betekende, maar mij bekneep een gevoel van angst, dat groter werd door de kale kop, het vale leren jack en de Oostblok-snor van onze chauffeur. We zouden toch niet door de Russische maffia gevangen worden genomen om vervolgens verkocht te worden aan zieke lui die ons zouden doodmartelen? Misschien dat het de zelfgestookte wodka was, die we hadden gedronken met de eigenaar van ons hotel, dat mijn paranoïa had veroorzaakt, maar ik scheet hem in ieder geval meer dan behoorlijk.“Das war ein fauler Witz, herr Taxidriver, wir sind from Amsterdam.” Het mocht niet baten, de Oostblok-snor gaf nog steeds geen krimp. Ik voelde mij allesbehalve op mijn gemak, terwijl Ronald voorin lag te snurken. We reden inmiddels in een buitenwijk van Krakau. Na enkele minuten doodsangsten te hebben uitgestaan, stopte de taxi. “Ten zlotti bitte!” Het werd akelig stil in de taxi, ik was nog steeds verstijfd van angst. “TEN ZLOTTI!,” schreeuwde de snor, alsof hij een laatste waarschuwing gaf in een ruzie met zijn vrouw alvorens hij haar een blauw oog sloeg. Ronald schrok wakker in de stoel naast hem. “Rustig appelmoes, ik kan niet heksen,” en hij betaalde de onvriendelijke 'Cro-Magnon'. Het enige dat het huis waar we afgezet waren onderscheidde van een woning was de kapotte lichtreclame van ‘Zywieck’. Mijn angst nam een beetje af. Ik wist dat dit Poolse bier enkele jaren eerder door Heineken was overgenomen en dat stelde me toch behoorlijk op mijn gemak.
Met het lood uit de schoenen betraden wij het pand. Een kinderlijke blijheid viel ons ten deel. Van de buitenkant kon je het niet zien, maar de binnenkant liet niets aan de verbeelding over. De wanden waren bekleed met goedkoop rood tapijt, iedere tafel was voorzien van een paal, de asbakken zaten vrolijk vol en het aantal mannen was op één hand te tellen. Voor het tellen van het aantal vrouwen had je de handen nodig van meerdere Siamese tweelingen. De man achter de bar tapte een groot glas bier voor ons. Wat een tent! Mijn brilglazen waren beslagen van opwinding, maar dat weerhield mij er niet van direct tot onderhandeling over te gaan.
“Come on my friend, 50 zlotti the both of us to get in the jacuzzi whith the beautiful ladies.” De barman begon mij recht in mijn gezicht uit te lachen en maakte gebaren alsof hij zich aan het aftrekken was. Niet heel gek, want vijftig zlotti is omgerekend nog geen tien euro. “Well my friend, I will give you a good price for only two ladies, some champagne and jacuzzi. We will give you 125 zlotti each person,” kraamde ik uit in een laatste wanhopige poging. Het ging me overigens enkel om het voeren van de onderhandelingen met de barman, ik was natuurlijk niet echt geïnteresseerd in een avontuur in de jacuzzi. Tot mijn grote verbazing ging hij akkoord. We konden voor minder dan vijfentwintig euro een klein duikje nemen in de jacuzzi met twee dames van plezier. Het is voor niks! Ondanks mijn desinteresse kon ik dit natuurlijk niet zomaar aan mij voorbij laten gaan.
Jammer genoeg werd ik op dat moment ontzettend misselijk. Ik begon een beetje op Plons de kikker te lijken en voelde dat de ‘mad-dog’s’ van eerder die avond zich een weg naar buiten probeerden te vinden. Ik voelde dat deze shotjes in eerste instantie werden teruggestuurd door mijn slokdarm, maar het zou niet lang duren of mijn gehele maaginhoud werd naar het front gestuurd. Met mijn hand voor mijn mond sprintte ik naar buiten en deelde mijn maaginhoud met het trotoir. Ik werd uitgelachen door de barman en de hoeren. Enkele van hen maakte zelfs aftrekgebaren. Je voelt je echt een loser als een goedkope Poolse hoer je uitlacht en zulke gebaren maakt. “Je bent een mooie Patrick. We hadden fucking in die jacuzzi kunnen zitten met die mooie dames, laffe borrelaar,’ snauwde Ronald mij geïrriteerd toe. Ik kon niet meer uitbrengen dan een ‘mea maxima culpa’. Met tegenzin begonnen we aan onze lange wandeltocht terug naar het hotel.
