So help me God
Ontroostbaar was hij en dikke tranen biggelden over beide wangen. Snikkend zat hij op de rand van zijn bed naast de opengeslagen half ingepakte koffer. Overal om hem heen lagen de stille getuigen van zijn woede-uitbarsting in de kamer, van wild van zich afgesmeten sportschoenen en kapot gescheurde tijdschriften tot de restanten van wat ooit zijn laptop was.
’s Ochtends had hij al onrustig door de kamer lopen ijsberen en tijdens het ontbijt had hij geen eetlust getoond en was weinig spraakzaam geweest. Op de voor de hand liggende vraag van zijn bezorgd wordende echtgenote had hij geantwoord dat er niets was maar dat hij voor een paar dagen weg moest. Omdat dat niet ongewoon was had ze hiermee genoegen genomen al had ze hem nooit eerder op nervositeit kunnen betrappen.
Na het ontbijt was hij naar boven gegaan om, zoals hij zei, zijn koffer te pakken. Tandenborstel, scheermes, sportschoenen, grijs kostuum, zwart shirt; zorgvuldig legde hij alles op zijn bed naast de koffer. Zijn smoking die hij gelukkig recent had laten stomen hing in de kledingzak aan de verwarmingsbuis. De bijbehorende lakschoenen die hem altijd een beetje pijn deden wanneer hij ze langer dan een uur aan had stonden op spanners op de schoenhoezen klaar om ingepakt te worden.
Vervolgens was hij naar zijn werkkamer gelopen en had daar zijn ingelijste foto van de muur gehaald en “De Ontvoering van Alfred Heineken” uit de boekenkast gepakt, die zou hij meenemen. Uiteindelijk was hij begonnen met het inpakken. Terwijl hij halverwege was had hij naar beneden geroepen of zijn vrouw nog even zijn geliefde pyjama voor hem wilde wassen. “Bedoel je die Superman pyjama?” had ze nog gevraagd maar zonder het antwoord af te wachten was ze naar de bijkeuken gegaan om hem in de machine te stoppen.
Toen ze daarna terug liep naar de woonkamer passeerde ze de werkkamer waarvan de deur openstond en het viel haar direct op dat de lijst met zijn foto ontbrak. Nieuwsgierig liep ze door naar de slaapkamer. “Ga je me verlaten?” grapte ze vanaf de drempel en verbaasd had hij haar aangekeken terwijl hij zijn zwarte sokken en een zwart strikje in de lakschoenen deed. “Waar moet je dit keer eigenlijk naar toe? En ik zie dat je de foto van de Emmy ook meeneemt?”
Daarop had hij haar verteld dat hij uitgenodigd was om de inauguratie van Barack Obama bij te wonen. “Oh, en dat vertel je nu pas?”. Voorzichtig nam ze plaats op de rand van het bed en keek hem vragend aan. “Mag ik de uitnodiging eens zien?” vroeg ze belangstellend waarop hij antwoordde, ondertussen zijn smokinghemd opvouwend, dat hij geen traditionele kaart had gekregen maar gisteravond laat op Internet had gelezen dat zijn komst op prijs werd gesteld en hij haalde zijn reeds ingepakte laptop tevoorschijn, startte hem op en legde hem op haar schoot.
“Kijk maar op Nu.NL” zei hij met een van opwinding overslaande stem.
“Maar schat, heb je het hele artikel gelezen of alleen de kop?” vroeg ze heel voorzichtig terwijl ze het antwoord wel kon raden en de laptop op de koffer legde. Behoedzaam liep ze naar de deur om de kamer te verlaten, ze moest eruit zijn alvorens hij het hele artikel gelezen zou hebben.
Peter draaide het apparaat naar zich toe en vol trots las hij hardop: “God welkom bij inauguratie Obama.”
“Ja, ik zie het staan, maar misschien moet je even doorlezen” en snel glipte ze de kamer uit.
“WASHINGTON - Er mag gebeden worden dinsdag bij de inauguratie van Barack Obama en de nieuwe president mag zijn eedaflegging afsluiten met de traditionele woorden: 'So help me God………..''
Aanvankelijk bleef het even stil, maar ze was nog niet halverwege de trap toen ze eerst een ijzingwekkende kreet hoorde en vervolgens hoe de laptop krakend tegen de muur uiteenspatte.
Zijn snikken was nog urenlang door het huis te horen en die avond zou er in het land niets onderzocht, ontmaskerd, aangeklaagd of verdedigd worden.
