column

Niet te benijden

Michel (methodmich)
Je zou maar een supporter zijn van FC Den Bosch. Je club komt na een sensationeel kampioenschap op de slotdag in de eredivisie en wordt direct door velen getipt als degradatiekandidaat. Logisch en je snapt wel dat het een zwaar jaar gaat worden. Op gegeven moment lijkt degradatie onafwendbaar. Een sterke fase brengt je club echter naast De Graafschap en dan ga je als supporter toch weer hopen, zelfs als je diep van binnen al beseft dat het gebeurd is. Als je dan uiteindelijk degradeert op basis van het doelsaldo, is dat pijnlijk. Pijnlijker wellicht dan met tien punten achterstand. Den Bosch-fans hebben een zwaar jaar gehad, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Arme Jan van Dijk. Ooit na een handvol duels ontslagen bij Roda JC en via Helmond Sport geleidelijk die smet van je blazoen gepoetst. Je presteert daar als coach zo goed, dat RBC Roosendaal je een herkansing gunt in de eredivisie. Vervolgens vallen de prestaties ietwat tegen, deels door blessureleed. De clubleiding ontslaat je om lachwekkende redenen en je beseft dat deze nieuwe vlek op je CV waarschijnlijk het einde betekent van je loopbaan als eredivisietrainer. Vele jaren rehabiliteren bij een eerste divisieclub liggen in het verschiet en misschien, heel misschien, volgt ooit een nieuwe kans. Dat is voor een coach vreselijk, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Het hele seizoen lang zijn spelers en trainers weer op allerlei plaatsen besproken. Columnisten, verslaggevers, supporters, iedereen gaf zijn mening. Dat pakte voor de één positiever uit dan de ander. De deskundigen op televisie kweten zich weer prima van hun taak. Ze sabelden met plezier allerlei mensen neer. Hugo Borst en Johan Derksen zijn uiterst bedreven in het leveren van pittige kritiek. De arme Zeljko Petrovic werd in Voetbal Insite live de grond in geboord door Derksen en staat sindsdien bekend als schreeuwende onbenul, die bovendien nog bij zijn baas Gullit slijmt ook. Lekker beeld, met nog een hele trainersloopbaan voor de boeg. Dikke kans dat Zeljko voorlopig nergens aan de bak komt, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Arme selectiespelers van Fortuna Sittard. Arme fans ook, want de club zit in zware financiële problemen. Net als Go Ahead Eagles beleefden de Limburgers de primeur een puntenaftrek van de KNVB te krijgen. Nu hoeft niemand medelijden te hebben met voetballers, maar de jongens die bij Fortuna spelen zijn nog niet zo financieel onafhankelijk dat ze lang zonder salaris kunnen. Trieste verhalen over jonge jongens die de hand moeten ophouden bij hun ouders en een situatie die zo niet langer kan duren. Is de club nog te redden? Zware tijden dus voor spelers, fans en directie, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Sparta leek af te stevenen op promotie, maar de Rotterdammers kenden een merkwaardige inzinking tegen het slot van de competitie. Er werden punten verloren tegen opponenten waartegen dat nooit mocht en Sparta liep het zeker gewaande kampioenschap van de eerste divisie uiteindelijk mis. Mike Snoei stond ter discussie, moest bijna weg, rampspoed volgde elkaar op en Heracles Almelo bleef in Rotterdam op de been, om een week later de titel te pakken. Voor Sparta rest slechts de nacompetitie, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Het moet lang leuk geweest zijn om AZ-speler te zijn. Gedeeld winterkampioen, iedereen roemt je om het zogezegd leukste voetbal van Nederland en topclubs rammelen aan de gammele poorten van de Alkmaarderhout. Het verleidt de voorzitter tot het noemen van bedragen uit de Gouden Voetbaleeuw en brengt spelers in Oranje, die daar tot voor kort slechts jaarlijks hooguit twee keer van durfden te dromen. Om die droom, beschaamd als ze waren, aan niemand te vertellen. Dan mis je de UEFA Cupfinale op een haar na en ga je onderuit in Den Haag. Grijpt je trainer, om zijn eigen fout in die wedstrijd te vermijden, maar weer eens naar de oeroude doos vol verwijten. De man die geen afscheid kan nemen kapittelt jou en je teammaats en noemt je een kleuterklas. Dat is even slikken, want je wilt niet reageren zoals je zou willen, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Och, al die ontslagen coaches. Jan van Dijk kwam al langs, maar ook Ronald Koeman, Henk Wisman, Johan Neeskens, Dick de Boer, Robert Verbeek, Jan Olde Riekerink en Job Dragtsma vertrokken door de achterdeur bij hun club. Soms mentaal helemaal gebroken, soms op schandalige wijze, maar Ruud Gullit, die was niet te benijden.

Precies, Ruud Gullit. De man die de titel weer naar de Coolsingel ging brengen en ongeveer een elftal aan aankopen mocht doen. Hadden ze bij Den Bosch maar voor tien procent van dat bedrag een speler mogen kopen, dan waren ze zielsgelukkig geweest. Maar goed, bij Feyenoord was niets mogelijk. Ruud moest werken met de twee topscorers van de eredivisie dit jaar, voor een ongetwijfeld schamel salaris. Het was voor Gullit meer een betaalde hobby en dan was de voorzitter ook nog eens altijd weg. Moest Ruud hem mailen of een SMS versturen en daar houdt Ruud niet van. Hij wil mensen in de ogen kunnen kijken, zoals hij bij Ebi Smolarek deed. Die had het niet, zag Ruud, waarna Ebi bij Dortmund een revelatie genoemd mocht worden. Nee, het was slecht toeven in Rotterdam voor Ruud. Elke dag file, een uiterst vervelende en onbetrouwbare assistent, die zelfs een nier aan Ruud zou afstaan indien nodig. Supporters die na één nederlaag al niet meer naar het afgrijselijk ogende stadion komen en nooit eens achter die ploeg gaan staan. Ruud eindigde slechts als vierde, ook al zo schandalig met dit materiaal. Nee, er was ook dit voetbalseizoen weer veel ellende, maar niemand had het zo zwaar als Ruud Gullit, die straks weer vrolijk op de golfbaan staat. Je had gelijk Ruud, je was niet te benijden.