Hyper-de-hype hoera!
Het is soms wel erg makkelijk om tot “snoepje van de week” gebombardeerd te worden. Zoals de tienerkamers van pubermeisjes gevuld dienen te worden met posters van de lekkerste hunks, zo dient het voetbalpubliek voorzien te worden van nieuwe sensaties. Zelfs al wordt er schromelijk overdreven.
Robin van Persie maakte in zijn eerste twee duels met Feyenoord vier scharen en werd vervolgens gebombardeerd tot de nieuwe vedette van de Kuip. Zijn heldendaden uit de jeugd werden door de journalisten likkebaardend opgeschreven, zijn status van superster was al na een paar duels onomstreden. Inmiddels zit Van Persie bij Arsenal, maar heeft die transfer niet op basis van structurele prestaties bij Feyenoord afgedwongen. Hij sloot in Londen achteraan in de rij en mag nu via korte invalbeurtjes proberen aanzien te winnen.
Nog niet zo lang voor Van Persie ten tonele verscheen, liep er bij Feyenoord een andere linksbuiten, de Braziliaan Leonardo. Als dertienjarige naar Rotterdam gehaald en toen al geroemd en genoemd als nieuwe ster van Feyenoord. Na een handvol duels in het eerste liet de dribbelaar al weten dat hij zichzelf met afstand de beste speler van de volksclub vond en het niet nodig vond naar aanwijzingen van oudere spelers te luisteren. Een paspoortaffaire en diverse blessures strooiden roet in het eten. Leonardo revalideert in alle anonimiteit en lijkt al min of meer afgeschreven.
Bij Ajax kan men er ook wat van. Maarten Stekelenburg veroverde dit seizoen de plek van eerste doelman in de Arena. Fans en journalisten hoopten hier al tijden op. Stekelenburg is immers de hoop van de natie. Lobont was nooit echt slecht, maar Stekelenburg was Nederlander en leek qua uiterlijk en stijl wel wat op Van der Sar. Juist die Van der Sar was de laatste echt betrouwbare sluitpost van Ajax. Inmiddels wil Koeman Lobont misschien wel weer terug als eerste man.
Verder is de storm rond Rafael van der Vaart al wat geluwd. In plaats van termen als “nieuwe spelverdeler van Real Madrid” en “toekomstig wereldvoetballer van het jaar” gaat het tegenwoordig meer over zijn vriendin en zijn stagnatie. Wesley Sneijder werd de hype van Nederland na het duel met de Schotten en speelde sindsdien best goede wedstrijden voor Ajax. In potentie is hij nog altijd de beste voetballer van Nederland, maar ook Sneijder verliest aanzien door zijn opstelling. Voor sommigen is hij zelfs al een bron van ergernis. Ook Daniel de Ridder mag in dit rijtje Ajax-hypes verschijnen. Na een paar kapbewegingen zou hij de rechtsbuiten van de toekomst worden en moest hij maar direct in Oranje. Nu zit De Ridder weg te kwijnen op de bank.
Andere hypes vind je vaak in de lagere regionen. Ineens is een club, speler of trainer dan even heel erg in. Heerenveen krijgt altijd sympathie, maar na de knappe tweede plaats van enkele jaren geleden was het even heel erg in om je Heerenveen-liefhebber te noemen. Zo ook met AZ vorig jaar. AZ speelde sprankelend voetbal, zoals jaren niet zou zijn vertoond. AZ zou de topclubs aanvallen en misschien wel tweede gaan worden. Middelmatige clubspelers als Kromkamp, De Cler en Opdam werden onder aanvoering van superhype Co Adriaanse zelfs Oranje in geschreven. Dit terwijl Co zelf weet hoe snel je van een voetstuk kunt vallen. Co was namelijk al twee keer hype, want eerder werd hij ook al als orakel beschouwd, toen hij Willem II naar de Champions League bracht. Bij Ajax kletterde hij vervolgens keihard naar beneden. Vergeet ook Blaise N’Kufo niet, die een goede week kende in december, waarin hij Ajax en Feyenoord velde. Vervolgens was hij de smaakmaker van de competitie. Nu mokt hij vooralsnog meer over de knullige nederlagen van Twente.
Dit seizoen hebben we ook al weer wat hypes achter de rug. Het begon met Romeo Castelen, uit het niets geselecteerd voor Oranje. In rap tempo vroeg men zich af waarom Ajax hem niet had gehaald als rechtsbuiten, maar na een minder duel tegen de Tsjechen op een voor hem vreemde positie is Castelen al weer wat vergeten. Want we moesten ons richten op de FC Utrecht en Foeke Booy! Die wonnen de Johan Cruijff-schaal en pakten een punt tegen Ajax en zelfs drie tegen Feyenoord. Foeke Booy presteert al twee jaar prima met redelijk materiaal, maar werd nu ineens in de schijnwerpers gezet als de man die eigenlijk trainer van het jaar had moeten worden. Salomon Kalou danst dit seizoen langs de defensies van de eredivisie en scoort er lustig op los. Alle superlatieven worden uit de kast gehaald en we moeten Salomon maar snel in Oranje zien te krijgen! Hij is voorlopig de heersende hype. Maar voor hoe lang?
Wat dat betreft deed Ugur Yildirim het toch slimmer. In het UEFA Cupduel van Heerenveen met Maccabi Petach Tikva gaf hij een rits loepzuivere voorzetten en lonkte voor velen Oranje al weer. Yildirim heeft zeker potentie, maar moet nog rustig rijpen. Door tegen ADO Den Haag minder te spelen, lijkt Yildirim voorlopig zelf de hype rond zijn persoon geblust te hebben. Gelukkig maar. Want met bijna elke hype lijkt het niet goed af te lopen. Ze zijn zo weer vergeten, in de zoektocht naar nieuwe helden.
Vermakelijk is het zeker en iedereen doet er op zeker moment wel aan mee. Met een beetje goede wil kan je zelf een hype opstarten, wat nog leuker is. Toch zit er wel iets onbevredigends aan die flitshuwelijken met spelers, trainers en clubs. Een soort ranzige nasmaak. Je mist er iets aan. De eeuwigheidswaarde, de verbondenheid. Dat wat je met je favoriete club wel hebt. Maar toch, de kranten moeten vol en we moeten weer even een nieuwe held hebben. Ik stel voor dat we deze week allemaal Kevin Bobson gaan verheerlijken, de nieuwe linksbuiten van Oranje. Misschien debuteert hij wel. Dat hij dan vermoedelijk later nooit meer opgeroepen wordt, hindert niet. Hyper-de-hype hoera! Doet u mee?
