Mij niet gezien, maar wie weet vind jij een leuke partner tussen deze moordenaars, drugsdealers, sexueel gefrustreerden en ga zo maar door.
Weer eens wat anders dan onze eigen datingbox
Doe dan nu de Death Test. Dan kun je je er alvast een beetje op voorbereiden.
Ik wordt maar 58...
Ken je dat gevoel als je wakker wordt? Dat je je even afvraagt waar je in vredesnaam bent. Vooral ik, die nogal eens buiten de deur slaapt, heb daar wel eens last van. Zo ook deze morgen. Een vaag bekend deuntje haalt mij uit m'n slaap. Half automatisch grijp ik naast me naar mijn telefoon. Echter, naarmate ik wakkerder wordt, realiseer ik me dus dat ik niet thuis ben, maar in een hotelletje ergens aan de snelweg, op zo'n 100 kilometer van Parijs. Mijn telefoon (die dus afging) ligt niet zoals gewoonlijk naast mijn kussen maar ergens diep weggestopt in mijn tas. Laat maar gaan, als het belangrijk is bellen ze nog wel een keer denk ik dan maar. Ik kijk even later als ik opgefrist en wakker bij mijn tas sta te rotzooien toch wel even wie het was, maar dat is met mijn telefoontje in het buitenland blijkbaar niet te zien. Jammer dan, en ik stop hem weer weg.Ik loop even naar de wc en op de weg terug kom ik Sandra tegen die met me meeloopt en op de deur van kamer 301 begint te kloppen. Ik kijk haar vreemd aan en we horen wat vaag gebrom. Dan komt Sandra erachter dat de rest van de meiden op kamer 303 slaapt, ernaast dus
Vrouwen en opstaan. Waar wij mannen maar 10 minuten bezig zijn en klaar zijn (Dus konden Ron en ik uitgebreid gaan wachten) lijkt het wel alsof de jongedames uren bezig zijn. We waren dan ook niet verbaast dat Saskia op de deur klopte, of ze onze spiegel mocht gebruiken. Drie vrouwen op één kamer met maar één spiegel, ja dat kon ook niet goed gaan.
Maar al met al was het toch iets na tienen dat we weer bij de auto's stonden. Marco (die online voornamelijk bekend staat als Wicky, degene die inmiddels 31 WT concerten heeft gezien (ik nu 26) en een WT tattoo heeft), Sandra en Natja in hun auto. Nynke (Ophelea), Ellen (Wolfshen), ik en Saskia bij Ron (Syntonix) in de auto. Overigens ken ik iedereen (op Saskia na dan) en kennen ze ook elkaar via de Within Temptation chat en messageboard (van within-temptation.com). Daar is het meerijden dan ook min of meer geregeld.Het is heerlijk weer, een warm zonnetje schijnt en geen wolkje aan de lucht. Halverwege de snelweg richting Parijs zien we een witte bus die overal bovenuit torend. De typische tekst Je ziet ons ook overal! is duidelijk leesbaar. Dat kan niet missen, het is de tourbus van Within Temptation. Luid toeterend halen we ze in. Toch leuk om ze zo tegen te komen.
En dan kom je in Parijs, althans, de drukte en het feit dat je opeens midden tussen de gebouwen rijdt vertellen je dat. Ik had verwacht dat je vanaf elke straathoek de Eiffeltoren zou kunnen zien. Niets bleek minder waar. En wat een gevaarlijk rijgedrag zeg. Ik ben blij dat ik daar niet woon (of moet afrijden). Na veel geworstel dan toch eindelijk in de binnenstad weten te geraken. En ook snel goed, Montmartre. De goeie straat zelfs. Dus even later reden we voor de Elysée Montmartre langs. De zaal waar we moesten zijn. En nu? Hotel zoeken. Het hotel van de rest dan, want ik had voor Saskia en mijzelf uiteraard alles weer vroeg geregeld en hadden een hotel 2 straatjes bij de zaal vandaan. We crossen dus heel Montmartre door, op zoek naar hun hotel. Ondertussen komen we weer uit op de boulevard waar de zaal aanzit. Als we ervoor langs rijden zien we dat Motormuis (Cornee, de enige andere Nederlander naast mij die alle vijf de optredens bij langs gaat, maar dan op de motor) ook al gearriveerd is. Aangezien ik alle hotels had bekeken op internet voordat ik ging boeken, wist ik welke ze moesten hebben en waar ze ongeveer moesten zijn. Samen kwamen Ron en ik er dus uit en uiteindelijk (als we nu zo rechtdoor blijven rijden moeten we in de goeie straat terecht komen) hebben we het hotel dan ook eindelijk gevonden. Wat echter voor Saskia en mij betekende dat we met al onze bagage het hele eind terug moesten lopen.
Nadat de rest was ingecheckt, de auto's waren uitgeladen en op een parkeerplaats neer waren gezet konden we dus aan onze wandeltocht beginnen. Ron en ik hadden dit keer even een plattegrond opgezocht zodat we niet door half Montmartre hoefde te zwerven. Heel duidelijk, een zijstraat van de straat waar het hotel aanzat loopt in één rechte lijn richting de zaal en ons hotel, de Rue du Mont Cenis. Dat lopen we wel even, de weg stijgt een beetje, achja, het is geen Nederland he.
Een flauw bocht en de weg stijgt iets meer. De zon schijnt, geen wolkje aan delucht, lekker warm met al onze bagage en we blijven maar omhoog klimmen, steeds steiler. Bekaf komen we dan eindelijk boven aan, helemaal bezweet en moe. Maar dan sta je opeens BAM! wel bij de Sacre Coeur. Dat hele ding was in geen velden of wegen te bekennen en opeens sta je er naast. Tijd om even uit te rusten dus. Te genieten van het uitzicht over heel Parijs (en jawel, zelfs de Eiffeltoren was nu dan eindelijk te zien) en uiteraard wat foto's te maken.Aangezien we vooraan bij de deur stonden konden we Lex nog even begroeten die daar bezig was. Ook kwamen de bandleden eraan (ze waren even de stad in geweest) en onder luidt "Ruudje! Ruudje! Ruudje!" van ons, werden ze naar binnen geloodst. Overigens treffen we daar twee andere Nederlanders die we verder niet kennen. Maar wel een grappig feit, sta je daar tussen al die Fransen, beginnen er twee te grinniken om opmerkingen van de meiden. Duidelijk dus.
Dan gaan eindelijk de deuren open en rennen we de trap op. Begroeten even Samantha en Veroniek en veroveren een mooi plekje midden vooraan. Overigens is de Elysée Montmartre van binnen een prachtige zaal. Met prachtige plafondbeeldhouwwerken. Als we vooraan staan te wachten worden de dames ongeduldig en beginnen Kylie Minogue te zingen. Niet erg aangemoedigd door de fransmannen om ons heen. Verder zitten ze te zoeken naar leuke franse jongens. Je zou het bijna irritant noemen Dan eindelijk begint de show. Eerst weer Penumbra, die steeds leuker worden en dan Within Temptation, die een spetterende show geeft. Beter dan in Lille (waar wat dingen misgingen, het geluid iets slechter was en het publiek wat mild). Hier was alles stukken beter, alleen het geluid wat zacht. Maarja, je zit wel midden in Parijs.Na het concert loopt de zaal langzaam leeg. Wij praten nog wat na, ontmoeten de dames van Penumbra die het heel leuk vinden dat we bij allebei de shows waren (niet wetend dat twee van ons bij alle vijf zullen zijn). Lex komt er ook aan. Hij heeft nog wat backstagepasjes over en die verdeelt hij onder ons. Ik ben één van de gelukkigen omdat ik bij de hele tour aanwezig ben. Ik ren naar Samantha en koop snel een WT-Keyhanger. Voor sleutels gebruik ik die niet, vind ik maar onzin. Maar ze zijn ideaal om backstagepasjes aan te hangen. Wat de hele band en crew ook doet. We drinken nog wat biertjes met de band en helpen mee inladen (de buswas alweer voorgereden). Bij de bus is het afscheid nemen. Hans, de buschauffeur, wil morgen niet in de spits in Parijs vast komen te zitten en dus alvast onderweg, Parijs uit. Lex' eigenlijke plan, om met de band, de crew en ons nog even te gaan stappen gaat dus niet door. En aangezien hier allemaal wegen scheiden is het afscheid nemen. De TV West ploeg, die de volgende dag weer naar Nederland vertrekt en de Nederlandse fans, die dat ook doen. Ik zal ze de volgende dag in Lyon zien, dus maak er niet zo'n drama van
We zwaaien de bus uit en lopen richting een cafeetje en ons hotel. Sas en ik besluiten dan ook maar richting bed te gaan terwijl de rest nog de stad in gaat. Het was voor ons best een lange dag namelijk. Ik neem afscheid van de rest van de groep die ik waarschijnlijk de volgende dag niet meer zie en we gaan naar ons hotel. Niet lang daarna liggen we dan ook te slapen.Er is een hele groep mannen die rode koontjes krijgt bij 't zien van vrouwen in het gips
ps: veel suc6
