De Toren van Oneindige Hoogte: Roth-End

Het duurde maar een paar minuten, maar Erissy kon met zekerheid zeggen dat het de langste minuten van haar leven waren. Met ingehouden adem wachtte ze op..., ja op wat eigenlijk? Ze wist het niet. Als Thon zijn punten zou krijgen in het spel, zou hij al zijn kracht weer terughebben. Dan was hij in staat om het spel uit te zetten. Misschien waren ze wel te laat geweest en had Thon de bovenste etage van de toren niet bereikt. Misschien wilde Thon het spel helemaal niet meer uitzetten nu hij zoveel kracht had gekregen en was hij alsnog de samenwerking aangegaan met Unteto. Misschien, misschien, misschien. Strever zat uitgeput tegen de zijkant van de server.
'Strever, denk je dat er nog wat gebeurt?'
'Geef het een paar minuten. Zes keer zo snel in het spel als hier, weet je nog?'
Strever had het laatste woord nog niet uitgesproken of achterin de ruimte klonk zachte klik. Eén voor één sloegen de servers af. De tientallen draaiende ventilatoren vielen stil.
'En dat was dat', zei Strever en sloot zijn ogen.
'Strever?'
Geen reactie. Erissy pakt hem bij de schouders en schudde. Zijn ogen bleven dicht. De inspanning was toch te groot geweest voor hem. Ze moest zo snel mogelijk een dokter zien te vinden. Misschien kon ze vanaf de begane vloer bellen bij de balie van de receptie. Ze rende naar het gat. Kroop erdoor en kwam overeind.

De dreun op haar kaak sloeg haar hoofd opzij en ze voelde haar lip scheuren. Honderden rode sterren explodeerden voor haar ogen. Erissy strompelde naar voren. De volgende vuistslag wierp haar naar achteren, zodat haar achterhoofd met een doffe klap tegen de muur kwam. Een hand sloot zich om haar keel.
'Bemoeiziek wijf', fluisterde een stem naast haar oor, 'jij en Strever hebben alles verpest.'
Erissy was versuft van de klappen en ze had de metalige smaak van bloed in haar mond. Desondanks herkende ze de stem. De stem van haar baas in het spel, Roth-End.

Erissy probeerde uit alle macht haar hoofd helder te krijgen. De klappen waren hard aangekomen. Door de waas voor haar ogen zag ze slechts een vage schim waar Roth-End stond.
'Waar is hij?' vroeg hij.
'Wie?'
'Houd je niet van de domme, trut. Strever natuurlijk.'
'Ik ben hier alleen.'
Roth-End sloeg haar met de rug van zijn hand over haar gezicht. Door de stekende pijn sprongen de tranen in haar ogen. Ze bleef maar nauwelijks overeind.
Roth-End kneep nog wat harder in haar keel, 'wat doe je jezelf aan?' zei hij op een bijna vriendelijke toon, 'ongeacht of je het mij vertelt of niet, vind ik Strever toch wel. Je kunt jezelf een hoop pijn besparen als je het gewoon vertelt.'
'Waarom doe je dit?'
'Waarom? Je dacht toch niet dat Unteto dit allemaal zelf bedacht had? Die is zo makkelijk te beïnvloeden. Alleen toch nog een beetje te dom om het hele plan af te ronden. Ik had moeten weten dat het niet goed zou gaan als ik mij er zelf niet mee zou bemoeien, maar daar is het nu te laat voor. Alles is mislukt. En jullie gaan daar voor boeten. Dus vertel me waar Strever is, of ik maak de rest van je leven een hel.'
'Val dood lul!' Erissy richtte haar hoofd op en spuugde Roth-End in zijn gezicht. Een dikke klodder rood speeksel droop over zijn wang naar beneden.
'Vuile teef!'
Roth-End deed een stap achteruit en veegde de spuug van zijn gezicht. Hij graaide in zijn binnenzak, haalde een pistool tevoorschijn en richtte deze woedend op Erissy. Ze was te ver gegaan, dat snapte ze, maar het deed haar niets. Als ze de kracht had gehad, had ze hem niet alleen bespuugd, maar ook voor zijn kop geslagen. Rechts zag Erissy ineens beweging. Een luide klik klonk in de krappe gang. Roth-End keek verbaasd opzij naar de bol die stilletjes de gang in was komen vliegen. Hij richtte zijn wapen op de bol en vuurde. De kogel ketste af op het ronde metaal en liet een gaatje achter in het plafond. De aanval van de bol was snel en doeltreffend. Een regen van kogels doorzeefde het bovenlichaam van Roth-End. De bol bleef vuren tot het klik-klik-klik van een leeg magazijn te horen was. Roth-End bleef nog even staan alsof zijn lichaam er nog niet van overtuigd was dat het niet meer leefde en viel toen voorover, zijn levenloze ogen gericht op het oneindige. De bol hing stationair.
'Erissy? Ben je in orde?'
Strever kwam met moeite door het gat in de muur gekropen. Hij keek bezorgd omhoog.
'Ik werd wakker en hoorde alles. Het enige wat ik kon bedenken was de beveiliging weer aanzetten. Is alles goed?'
Ondanks de pijn in haar gezicht glimlachte Erissy naar hem.

Vanuit haar bed staarde Erissy omhoog naar het witte plafond. Strever en zij waren allebei opgenomen in het ziekenhuis ter observatie. Waarschijnlijk mochten ze de volgende dag alweer naar huis. Ze had Strever al gevraagd of hij tijdelijk bij haar wilde komen wonen, nu zijn eigen appartement in de lucht was gevlogen. Hij had dankbaar geaccepteerd. Het was geen liefdadigheid, ze was er zelf ook blij mee. Erissy liet zich uit bed zakken en liep op blote voeten naar de kamer waar Strever lag.
'Ben je nog wakker?' fluisterde ze in het donker.
'Ja. Wat is er?'
'Niets.'
Ze liep door de kamer, sloeg de dekens terug en kroop bij Strever in bed. Hij kuste haar voorzichtig op haar pijnlijke lip en drukte haar stevig tegen zich aan. Het zou nog een gekkenhuis worden, dat wist ze, maar voor nu was ze kalm en genoot ze van het moment samen. Enkele minuten later vulde het zachte ademen van de slapenden het kleine kamertje.