COMA Deel III

De verveling zet ook al snel in. Het Globale Internet ligt eruit, maar gelukkig werkt de Europese variant nog wel. De digitale werelden zijn bijna niet meer van echt te onderscheiden. Ze mogen echter niet interactief worden sinds Europa de nieuwe wetten rondom digitale werelden strenger heeft gemaakt. Het aantal verslaafden was te groot aan het worden. Digitale werelden mochten niet langer dan 2 uur worden bezocht met een tussenpauze van 3 uur, om de realiteitszin in stand te houden. De verslaafden vonden manieren om dit tegen te gaan en al spoedig brak er een digitale oorlog uit tussen de overheid en de gamers. De overheid won en de verslaafden zijn nu allemaal al gerehabiliteerd. Sommige hebben zelfmoord gepleegd. Dit omdat ze de echte wereld niet goed genoeg vonden, of doordat ze hun realiteitszin hadden verloren en niet meer wisten wat nu echt of nep was. Ik hing ook wel eens rond in zo’n digitale wereld, maar nooit teveel. Op Aarde zijn er nog genoeg plekken die ik niet heb gezien, dus waarom niet eerst die verkennen? Organiseren ben ik echter slecht in, ik zal denk ik naar een reisbureau moeten gaan die me professionele hulp kunnen geven.

GoSol.Eén van de weinige reisbureaus die reizen naar Australië, het Verenigd Koninkrijk en alle andere getroffen landen mag verzorgen. Australië staat nu vooral bekend vanwege zijn mooie, langgerekte woestijnen. Het Verenigd Koninkrijk is een Atlantis geworden. De vele gebouwen die ’46 hebben overleefd kun je nu mooi onderwater bezoeken. Vooral de Big Ben is een aandachtstrekker geworden; ik heb de filmpjes gezien. Bij elke boing van de klok trilt het omringende water mee. Een indrukwekkend schouwspel moet het zijn om het in het echt te zien. De medewerkster helpt me. Wil ik naar Noord-Nederland en daar de gletsjers en de ijsbergen bezichtigen? Of wil ik liever naar Antartica en daar lekker aan het strand genieten van het prachtige weer?

Ze zet alvast wat informatie op mijn mobomedia. Of ze per ongeluk haar telefoonnummer erbij zou mogen zetten, vraagt ze. ’Geeft niet’ zeg ik. Scheelt me weer versiertijd. Ze glimlacht. Ik ben altijd al verlegen geweest, en schrik dan ook een beetje van mezelf, dat ik met zo’n antwoord kom. Ze heeft mooi, lang, zwart haar. Ze komt uit Oost-Europa en is hier gaan wonen omdat ze iets met reizen wilde doen. Oost-Europa is nu alleen nog maar één groot industriegebied vertelde ze me. Ik zeg tegen haar dat ik haar nog wel zou bellen als ik nog wat meer informatie nodig heb. Of wanneer ik een reispartner zoek. Ze lachte weer, en of het een welgemeende lach was of eentje meer voor de klantenbinding zal ik nooit weten.

Na het eten kijk ik weer het nieuws. Het contact met Afrika en Americana is nog steeds niet hersteld. Men vreest dat Nova Rusva zich uit zijn isolatie heeft getrokken en al die tijd bezig was aan een nieuw wapen. Geen bericht uit Nova Rusva over deze aanklacht, niet dat de overheid van Nova Rusva ooit reageert. Ik ga weer slapen, hopelijk is ze er morgen weer.