De Villa deel 3: het Boek

Hij kneep zijn ogen dicht, voelde hoe zijn maag omdraaide en hij kotste het beetje eten wat hij eerder die dag had gegeten over de vloer. Dat hielp gelukkig. Ben opende zijn ogen, zijn handen op zijn knieën. Zijn ogen vielen op de boekenkast achterin de kamer. Ondanks de gruwelen om hem heen werd hij ineens nieuwsgierig. Hij liep er naartoe, voorzichtig dat hij nergens op stapte, ook niet op het pentagram op de vloer. De boeken waren groot, oud en zagen er kostbaar uit. Hij haalde er een paar uit de kast, want ze konden vast geld opleveren. Op de kaft van het bovenste boek stonden vreemde tekens in het goud. Er was geen titel en Ben opende het boek een keek recht naar binnen in de opengehakte buik van een geit. Ernaast stond een man die iets uit de geit gehaald had en dat trots toonde. Op de andere bladzijden stonden soortgelijke plaatjes, maar ook dingen met mensen. Mensen waarin gesneden werd, mensen waarvan bepaalde stukken huid werden gevild of waarvan allebei de grote tenen waren afgehakt. Ben huiverde, en legde het boek terug. Het boek eronder was een nieuw boek, en in het Nederlands, hoewel hij betwijfelde dat het boek te vinden zou zijn in een normale boekwinkel. Het ging over duivelsaanbidding. In het midden stond een plaatje van een groot huis. Een bekend huis. Hij keek beter keek en zag dat het de villa was. Hij legde het boek terug en draaide zich om. Hij wist niet wat er hier precies aan de hand was, maar het was ernstig mis. Zijn oog viel op een boek dat naast de tafel op de grond lag.

Ben raapte het boek op van de grond en bladerde er doorheen. Sommige bladzijden zaten aan elkaar gekleefd. Hij hoefde niet lang na te denken waardoor. De tekst in het boek kon hij niet lezen, het waren tekens die hij nog nooit eerder had gezien. Het woord Sanskriet schoot in zijn gedachten, maar hij kon er net zo goed naast zitten, zoveel opleiding had hij niet gehad. Op iedere oneven bladzijde stonden tekeningen in zwart wit, en die lieten weinig aan de verbeelding over. Ben zag putten van vuur waar zwarte duivels met drietand vorken de gillende verdoemden in terug duwden, gemartelden, hun gezichten vertrokken van pijn, vastgebonden aan houten palen, bloedende wonden over hun hele lichaam, gruwelijke beesten met opengesperde muilen die verdoemden verscheurden. Het viel Ben op dat de beesten naar het einde van het boek steeds vaker terugkeerde op de tekeningen. Bijna achterin stonden een aantal tekeningen die Bens adem deed stokken in zijn keel. Hij hield het omhoog. Tussen de bloedsporen op de wanden zag hij dezelfde tekeningen, maar dan in het groot. De punten van het pentagram op de vloer wezen naar de verschillende vormen op de muur. Ben sloeg de laatste bladzijde open en liet met een gil het boek uit zijn handen vallen. De tekening op de laatste pagina toonde de kop van het gruwelijke beest dat een piepklein mensje opat. Vanuit het binnenste van het mensje leek iets licht uit te stralen. Het beest was getekend in het midden van het pentagram en het was zo levensecht dat het leek alsof het er echt door de bladzijde kwam. Ben voelde het bloed naar zijn hoofd stijgen. Het was geen hond. Die idioten hadden iets uit de hel gehaald en het liep nu door de villa op zoek naar... Ja, op zoek naar wat? Ben wierp een paniekerige blik op de met bloed besmeurde muren. De idioten hadden in ieder geval geboet voor hun daad. Hij moest uit de villa zien te komen en snel...

Komt Ben de Villa uit? En zonder het beest tegen te komen? Lees morgen om middernacht verder in de Villa!