'Anders zijn'

't Is niet iets van de laatste tijd. Om eerlijk te zijn heb ik dit gevoel ('anders zijn') als zolang ik me kan herinneren. Tegelijkertijd vroeg ik me af waarom ik niet kon genieten van waar anderen zoveel plezier in lijken te hebben. Naar de stad gaan op een drukke zaterdagmiddag, bijvoorbeeld. Mij niet gezien! Alleen als het écht moet dan krijg je mij zover dat ik de bus instap en me richting die mensenmassa begeef. Ik doe waar ik voor kwam en ga dan snel weer naar huis. Alwaar ik neerplof bij de computer of met een goed boek op de bank: ontspanning.
'Ontspanning?', zullen sommigen denken. Lekker rondslenteren in de stad is toch óók ontspanning?
Ja, inderdaad, dat is wat de meesten als ontspanning ervaren. Maar voor mij is het meer inspanning dan ontspanning.
Nu ben ik vast niet de enige die het niet zo heeft op drukte. Er zullen veel mensen zijn die 't liever ontwijken omdat ze er niet van houden. Het uit de weg gaan van drukte is voor mij echter geen keuze, maar noodzaak. Ik doe op zo'n moment zoveel indrukken (prikkels) op dat ik het niet goed kan verwerken en rust (en tijd) nodig heb om het een plekje te geven.
Maakt die eigenschap mij gek? Nee. Maakt het me anders? Ja, want het maakt me een hoog sensitief persoon.
Begrijp me niet verkeerd: hoog sensitiviteit is geen ziekte, gebrek of kwaal. Het is een eigenschap die ieder mens in zekere mate met zich meedraagt. Bij bepaalde mensen is deze echter wat sterker ontwikkeld. Dit noemt men dan: hoog sensitiviteit.

En dat is nog maar het topje van de ijsberg, maar die geeft wel enigszins het 'punt' weer waar deze column om draait. Bovenstaande is namelijk één van de dingen waarom ik me jarenlang heb afgevraagd of me misschien iets mankeerde. Juist omdat ik niet kon genieten van uitstapjes en drukke gelegenheden zoals feestjes en zo. Iedereen leek het er naar zijn zijn te hebben behalve ik. Ik was altijd degene die verlangde naar mijn kamertje en de rust die ik daar vond (en ook nodig had na zo'n gebeurtenis). De drukte om mij heen maakte (en maakt) me gespannen. Niet vreemd dat ik op een gegeven moment dacht dat er dan wel iets mis met me moest zijn.

Ieder mens is anders, dus daar klampte ik mij maar aan vast. Ik ben nu eenmaal een rustig mens die niet zo nodig alles hoeft mee te maken. Laat mij gewoon lekker met rust en ik ben happy.
'Redelijk saai leven zal je dan hebben', zullen sommigen denken. En wie weet is dat ook wel zo. Maar vergeet niet dat je op zo'n moment je eigen manier van leven reflecteert op het mijne, het verschil opmerkt en vervolgens concludeert dat ik het dan wel erg saai moet hebben omdat ik niet zoveel onderneem als jij. Wie weet vind je mij zelfs wel een enorme aansteller omdat ik me druk maak over de bovenstaande dingen... ("Neuroot" is ook een etiket wat HSP's vaak opgespeld krijgen)

Maar onlangs kwam ik erachter dat ik lang niet de enige ben die zo sterk reageert op prikkels van buitenaf. Sterker nog, het heeft zelfs een naam: HSP. Dit alles werd vastgesteld door m'n psycholoog. Overigens bezit ongeveer 15 tot 20 % van de bevolking deze eigenschap in matige of sterkere mate. En hoewel het laatste in bepaalde situaties wel erg lastig kan zijn, heeft het ook voordelen: zo zijn sensitieve mensen over het algemeen wat intuïtiever en gevoeliger voor stemmingen van anderen.
Voor mij was dit -in een notendop- de erkenning en herkenning waar ik jaren naar heb gezocht.

De reden waarom ik besloten heb om dit met jullie te delen is omdat er nog veel onbegrip heerst met betrekking tot deze eigenschap. Vooral in de huidige maatschappij wordt het niet als ideaal ervaren en nog wel eens gezien als een karaktertrekje dat 'wel gecorrigeerd' kan worden. Hoog sensitiviteit is echter iets wat niet te veranderen is. Je kan ermee leren omgaan, dat wel. En dat gaat toch nét een stukje eenvoudiger als de mensen om je heen weten wat het inhoudt.

Zie ook: We willen allemaal bijzonder zijn van Francesca.