Godsdienstwaanzin

Insomaniac
Gisteren zag ik op het station een waanzinnige lopen. En niet zomaar een waanzinnige, nee, een godsdienstwaanzinnige. Aan het uiterlijk van de man was niet af te lezen dat hij een trouwe volgeling van God was. Een keurige grijze pantalon, nette schoenen, nette jas en een rode aktetas. Zijn haar was netjes gekamd en hij liep keurig rechtop. Toch was het overduidelijk dat hij volledig opging in de Heere. Hij verkondigde namelijk luidkeels Zijn woord. De meeste mensen staarden opvallend onopvallend naar de man en grijnsden wat. Andere mensen wisten niet waar ze moesten kijken en een enkeling lachte hem rechtstreeks uit. Toch zag de man er gelukkig uit. Gelovige mensen komen sowieso vaak erg gelukkig op mij over. Het maakt niet uit in wie ze geloven, Allah, God of Boeddha. Ze zijn stuk voor stuk gelukkig en tevreden.

Ik weet niet wie de PR doet voor deze Goden, maar hij/zij pakt het goed aan. Ik lees regelmatig succesverhalen. De alcoholist die stopte met drinken toen hij door Hem werd omarmd, de extremist die 40 maagden kreeg toen hij zichzelf opblies, de gehandicapte die weer kon lopen. Geïnspireerd door al die succesverhalen en gestimuleerd door een aantal Katholieken in mijn omgeving, vroeg ik God mij ook te omarmen zodat ik van mijn depressies verlost zou worden. Ik zie de meest kansloze mensen van zichzelf houden en hun stommiteiten accepteren enkel en alleen omdat God van hen houdt. God heeft grootse wonderen verricht, dus mijn likdoorns genezen zou een eitje voor hem moeten zijn. Met likdoornpleisters bereikte ik weinig en volgens God moet je verlossing niet uit het materiele halen, maar uit het spirituele.

Allereerst moest ik een geloof kiezen. Ik koos voor het Katholicisme omdat de dramatiek in die stroming me erg aansprak. Daarnaast mag ik van God wél varkensvlees eten en van Allah niet, dus die keuze was snel gemaakt. Bij het Katholicisme hoort ook een boek, de Bijbel. Wilde ik mij door Hem laten omarmen, moest ik eerst Zijn woord tot me nemen. Het Oude Testament las heerlijk weg. Het Nieuwe Testament sprak me wat minder aan, maar och, je kunt niet een beetje geloven, want ik wilde niet een beetje bevrijd en omarmd worden, maar helemaal.

Om alvast in de stemming te komen bezocht ik een paar reli-feesten speciaal georganiseerd voor de moderne gelovige jongeren. Hiphop met een religieuze boodschap dus. De teksten waren ruk, maar de beats des te beter. Qua sfeer waren dit wel fijnere feesten dan de poelen des verderf waar ik normaal kwam. Ook mocht ik de doop bijwonen van een vriendin van mij. Ze was toen 21 en leefde helemaal volgens de letter van God. Een ontzettend mooi meisje, wat ook nog eens geweldig kon zingen. Haar vriend was ook gezegend met een adembenemend uiterlijk en die twee waren zielsgelukkig samen. En dat zonder seks, want ze bewaarden zichzelf voor het huwelijk. Ik was toen allang geen maagd meer, maar gelukkig zou God me die zonde vergeven. Samen met al mijn andere zondes.

De doop was een ontzettend mooie ervaring en tijdens de dienst had ik het idee dat ik opeens twee armen om me heen voelde.. Zou het? Die avond kwam ik thuis en bad ik braaf voor het slapengaan, de likdoorn gaf zich niet zomaar gewonnen. Ik bleef bidden, de bijbel lezen en af en toe ging ik zelfs naar de kerk. Toch voelde ik me nog steeds hetzelfde. Ik ging meer bidden en bezocht vaker de kerk. Er veranderde niets. Ik was nog steeds een kansloze scholiere met slechte voeten. Ik ging bij mijn pasgedoopte vriendin te rade. Zij vertelde mij dat ze op haar 14e het licht had gezien. En daarna was alles vanzelf gegaan. Ze voelde Zijn aanwezigheid en steun bij alles wat ze deed. Ze stelde me gerust en zei dat ik gewoon geduld moest hebben. Ik moest gewoon blijven bidden en braaf mijn bijbel blijven lezen.

Drie maanden later heb ik het opgegeven. Ik had nog steeds last van mijn voet en heb geen licht gezien.Ten einde raad belde ik mijn huisarts. En hij heeft me van mijn likdoorn verlost. Ik denk nog weinig aan God. Maar toen ik die man op het station zag lopen, werd ik toch een beetje jaloers. Want hij had overduidelijk het licht gezien en was overduidelijk omarmd. Misschien was ik niet kansloos genoeg om door God omarmd te worden.

Ik omarmde mezelf en stapte de bus in, terwijl ik de godsdienstwaanzinnige hoorde schreeuwen dat hij Het Woord te voet moest verkondigen. Ik hoop dat God zijn voeten gisteravond heeft gemasseerd en pleisters op zijn blaren en likdoorns heeft geplakt, want dat aardse leed heb ik te dragen gekregen.


Met dank aan Regine