Keroppi in de winkelstraat

Ooit werd tegen mij gezegd: "Jij kunt over een bezoekje aan de supermarkt nog 2 pagina's volschrijven". Of ik dat nou als een compliment voor mijn enorme fantasie moest opvatten of dat de persoon alleen maar insinueerde dat ik bladzijden vulde met onnodige info, ik zal het nooit weten.
Feit is dat ik nu ongeveer hetzelfde eens in de praktijk ga brengen, geen tochtje naar de supermarkt, maar een wandelingentje door een winkelstraat in Rotterdam.

Mijn tocht verliep van Rotterdam Centraal richting de Hema, daar moest ik nog even wat spulletjes scoren voor mijn aankomende bezoek aan Pinkpop.
Het begint al als je de schuifdeuren van Rotterdam Centraal net gepasseerd bent, vooral op zonnige dagen is dit het Mekka van rondhangend tuig. Het devies is dan ook: doorlopen! Tenzij je het leuk vindt om met allerhande dubieuze complimentjes bestookt te worden. Mijn ego vindt het best leuk wanneer iemand mij "dag mooie dame" naroept, maar wanneer deze zin uit de mond van een rondhangende junk komt verliest het toch wat van zijn waarde.

Op weg naar de eerste winkels, het Plaza, moet je een stuk oversteken waar veel trams heen en weer crossen. Ondanks dat die dingen een hoop lawaai maken, is het mij toch regelmatig overkomen dat ik door een vriend of vriendin op het nippertje voor zo'n ding ben weggeplukt. Ik moet mijn opticien even laten checken of ik niet een blinde vlek voor trams in mijn ogen heb.

Aangekomen in het Plaza, is dit niet een kwestie van winkelen maar meer van doorlopen en ondertussen wat in de etalages gluren. Dit 'winkelcentrumpje' heeft namelijk de ambitie om exclusiviteit uit te stralen, als je de Etos en de Boek & Plaat wegdenkt lukt het ze nog aardig. Maargoed, een Tommy polo'tje misstaat eigenlijk een beetje in mijn kledingkast dus ik banjer maar in vlot tempo door.

De tocht vervolgt door de korte en lange Lijnbaan. Op de grote Lijnbaan uitgekomen valt het me op dat de boel opgeleukt probeert te worden door vlaggetjes. Maar waarom? Is er een lid van de koninklijke familie jarig? Hebben ze de 10.000ste winkeldief gepakt?
Wanneer ik bijna tegen een bordje "50 jaar Lijnbaan" oploop valt het kwartje wat betreft de vlaggetjes.

De Lijnbaan is niet zozeer een groot gevaar wat betreft lonkende winkels, er zit genoeg leuks tussen, maar er is een groter gevaar. En dat gevaar heeft zich vermomd in de vorm van donateur wervers.
Of het nou 11.00, dinsdagochtend of 15.00, koopzondag is, ze zijn er altijd. De instantie wil nog wel eens veranderen maar ze zijn toch stuk voor stuk bloedirritant. Niet dat ik iets tegen goede doelen heb, prachtig idee, opkomen voor mensen/dieren/dingen in nood/armoede/gevaar. MAAR NIET ALS IK AAN HET WINKELEN BEN

Meestal vallen ze je je pas op het laatste moment op omdat je op iets anders gefixeerd bent (lijstjes in je hoofd met wat je nog allemaal moet kopen). Een door het uitzendbureau geworven student (sommige fanatieke organisaties hebben nog echte vrijwilligers) duikt voor je neus op en stelt zich op zo’n manier op dat je met geen mogelijkheid kan passeren. "Mag ik je wat vragen" vragen ze vriendelijk. Och, dat kan toch geen kwaad, denk je zelf. Ze steken een verhaaltje af over hun organisatie met als slotvraag: "worden we nog donateur of hoe zit dat?".
Hoe wel ik getrainder begin te worden heb ik nog steeds moeite om die mensen vriendelijk af te wimpelen. Ze ontwijken blijft dus ook de beste tactiek.

Als ik in de buurt kom van de 'donateur-werf-barierre' doe ik verwoedde pogingen om oogcontact te vermijden met die lui. Net als de mensen om mij heen toon ik bovenmatige interesse voor de etalageruit rechts van me.
En warempel, ik passeer ze zonder gevangen te worden!

Triomfantelijk kijk ik om me heen. Een persoon tussen het winkelende publiek vat dit op als een versierpoging van mij naar hem toe. "Dag dame, hoe heet jij?" wordt direct aan mij gevraagd. Met een vriendelijke glimlach en een vrolijke stem (nooit bitchen, daar worden ze vasthoudender van) antwoord ik "Ik denk niet dat dat van belang is hoor". "Dus je gaat niet even wat met mij drinken?" probeert hij nog. Wederom antwoord ik op mijn allervriendelijkst dat ik dat niet zo zie zitten.
Hij wenst me een prettige dag en ik doe hetzelfde. Voor de zekerheid duik ik nog wel even een lingeriezaak in. De ideale plek als je vervelende mannen wilt afschudden, ze voelen zich toch wat minder op hun gemak, zo tussen al de bh's.

Net voordat ik de koopgoot wil induiken, loop ik langs een 'niet te missen' bord van de Burger King. Hun nieuwste noviteit, chicken popcorn, kost slechts 1 euro. "Das geen geld!" denkt de koopjesjager in mij en voordat ik het weet sta ik in de rij.
Het was de euro niet waard, en het wachten in de rij al helemaal niet, deze grillige snack die noch naar kip smaakt of op popcorn lijkt.

Dan volgt de tocht door de koopgoot, het is dat ik nu een missie (naar de Hema) en een tijdslimiet (mijn stage begint over een uur) heb, anders had ik me hier ook wel even kunnen vermaken. Maar ik loop in stevige pas door en blijf alleen nog even staan om te kijken naar de kindjes die zich kostelijk vermaken met de fonteinroosters. Wat dit zijn is moeilijk uit te leggen, maar iedereen die op een warme zomerdag in de koopgoot is geweest weet wat ik bedoel.

Dan beland ik bij de Hema en zie op de 'eetbaar' afdeling 100 dingen liggen waar ik veel beter die euro aan had kunnen uitgeven. Maar goed, ik heb nu geleerd, snel rats ik de benodigde spullen bij elkaar en reken af.
Dan sta ik alweer buiten en een blik op mijn horloge leert me dat ik nu toch in razend tempo weer terug moet.