Keroppi voert "verkering vragen" in
Wederom een misleidende titel aangezien ik niet zo daadkrachtig ben als de titel doet vermoeden. Nee ik ben alleen voor een landelijke herinvoering van het "verkering vragen". En dan voor alle leeftijden.
Want als ergens voor geldt "vroeger was alles beter" dan is het wel de liefde.
Als klein guppie is het allemaal zo eenvoudig:
Je vindt iemand leuk, je raapt je moed bij elkaar, je vraagt verkering, je bid en hoopt, je krijgt antwoord en als dat positief is dan ben je blij en geef je je vriendje/vriendinnetje een kus.
Maar dit fijne gestructureerde patroon veranderd met het ouder worden en er ontstaan onwijs onlogische situaties.
Eerst zoenen, dan afvragen of hij/zij je leuk vindt, bidden en hopen, je moed bij elkaar rapen en eventueel blij zijn.
Waarom dit gedoe? Waarom gaan we niet weer terug naar hoe we het vroeger aanpakten. Gewoon je moed bij elkaar rapen en verkering vragen. Instant duidelijkheid.
Bij het gebrek aan lef zet hierbij menig klein guppie zijn/haar vrienden in. Iets wat ik 1x heb gedaan. En nooit meer, gezien het feit dat dit een trauma-situatie opleverde...
Het was in groep 8, en ik had om 1 of andere vage reden mijn jonge naïeve oog laten vallen op een klasgenoot. Elk vriendelijk woord zag ik als een bevestiging en mijn hoop groeide met de dag. Op het eerst volgende schoolfeest wachtte ik de eerste 2 langzame nummers af in de stille hoop dat hij mij naar de dansvloer zou ontvoeren.
Toen dat niet gebeurde besloot ik dat het dan maar anders moest.
Maar hoe? Zelf vragen vond ik eng, liever dood dan dat. En toen maakte ik mijn fatale fout...
Ik schakelde vriendinnen in...
Deze waren dolgelukkig met hun taak als vrouwelijke cupido's en stortten zich z'n drieën op de betreffende jongen. Of hij mij echt niet zag zitten of gewoon geïntimideerd was door deze agressieve mini-koppelaartjes... ik weet het niet.
Maar duidelijk was dat hij niet met mij wilde dansen.
Ik kon me wel over dit mini-drama heenzetten (och je bent jong hè 
), maar het probleem was dat mijn vriendinnen zich niet in mijn lot schiktten.
Ze bleven de arme jongen stalken en vragen of hij toch echt geen verkering met mij wilde.
Nee bleef het antwoord.
Jaren verstreken, ik ging naar de middelbare school, met onder andere die jongen. En we bleven bij elkaar in de klas. Ik had het voorval verwerkt en weggestopt in mijn geheugen in het hokje "dingen die ik gedaan heb en niet meer geconfronteerd mee wil worden".
Jammer dat die jongen daar niet zo over dacht.
Het was een gewone les in een gewoon lokaal op een gewone dag. Ik was een beetje aan het socializen met vriendinnen toen ik opeens aangesproken werd en de vriend van die jongen mij toeriep: "Jij bent verliefd op hem geweest he!"
Blinde paniek brak uit, dit had niet in de openbaarheid mogen komen. Waarom was hij het niet braaf vergeten?
Ik had toen een hooghartig gezicht moeten trekken en minachtend moeten zeggen: "Ja, WAS, ja".
Maar ik dacht niet na en verzon terplekke een vaag verhaal over weddenschappen... Absoluut niet geloofwaardig. Maar het was het eerste wat in me opkwam.
Sinds toen ben ik nog een aantal keer geconfronteerd met dezelfde feiten, maar ik hoop nu dat hij het hele gedoe uit zijn geheugen heeft gewist.
