CD: Foster The People - Sacred Hearts Club
Vorige maand stonden ze nog in een uitverkocht Paradiso ter promotie van de derde cd die ondertussen is verschenen, Foster The People. De nieuwe cd van de Indiepop formatie rondom frontman Mark Foster heet Sacred Hearts Club. We mogen best wat verwachten van een band die, inmiddels, tot de gevestigde orde wordt gerekend.
De band debuteerde in 2011 met Torches en de aanstekelijke single ‘Pumped Up Kicks’. Dat was een bescheiden hit, maar wel goed voor een plaats in de Top 2000. Het opvolgende album Supermodel (2014) was zeker niet slecht, maar kritiek was wel dat het veel van hetzelfde was. Naar eigen zeggen heeft de band zich op dit derde album meer gericht op de jaren ’60 en de psychedelica. Verder, is de band omgevormd van trio naar kwartet. Aan de ene kant verliet toetsenist Cubbie Fink de band eind 2015 om andere projecten te gaan doen, maar anderzijds werden tourleden Isom Innis (toetsen/percussie) en Sean Cimino (gitaar/toetsen) voor vast in de band opgenomen.
In april, werden drie nieuwe songs al gepresenteerd middels de EP III; ‘Pay The Man’, ‘Doing It For The Money’ and ‘SHC’. Met de eerste twee wordt dit album geopend. ‘Doing It For The Money’ klinkt nog het meest vertrouwd met de ambient dance beats en zomerse zanglijnen. Toch is dat niet de setting van dit album. De band heeft getracht een gevarieerder album te maken, wat tot op zekere hoogte zeker is gelukt. Zo zijn op ‘Pay The Man’ hiphop-invloeden, muziek waar Foster zich in het verleden mee bezig heeft gehouden, nadrukkelijker aanwezig. Op de inmiddels verschenen single "Loyal Like Sid & Nancy" voeren ze zelfs de boventoon. Een nummer dat lijkt op een mix van Beastie Boys en Mantronix. Deze single vind je op de cd terug als track 10. Het nummer erna, ‘Harden The Paint’, leunt al evenzeer op hiphop beats, maar dit keer rapt Foster niet en hebben zijn zanglijnen iets weg van Prince. Het zijn wel de betere nummers van de cd, maar ik had ze, om het gevarieerd te houden, niet achter elkaar gezet op het album.
Titeltrack ‘SHC’ herbergt ook wel een aardigheidje, een funky gitaar in een Latin sound. Deze combinatie werkt aanstekelijk, te meer met wederom een refrein met een hoog meezinggehalte. Dit trucje wordt op ‘I Love My Friends’ ook weer uitgehaald, maar dan minder geslaagd. Dit nummer klinkt te gewoontjes. Ik heb nu tal van invloeden genoemd, maar hoe zit het nou met de sixties en psychedelica? Wel, jaren ’60 of, laat ik zeggen, meer nostalgisch klinkt inderdaad het lekkere ‘Static Space Lovers’. Hierop is overigens actrice Jenny Malone (o.a. Donnie Darko, The Hunger Games) als gastvocalist te horen. Door de aanwezigheid van bellen, zou je bijna gaan denken dat dit een Kersthit is. ‘Lotus Eater’ klinkt ook nostalgisch, maar dan meer richting oude punk en new wave. Het is het meest ruige nummer van de cd, maar tegelijkertijd niet bijster origineel. Dit hebben bands als Arctic Monkeys of Bloc Party allemaal al een keer gedaan.
Hoe zit het met de psychedelica? Tja, eigenlijk alleen de afsluiter ‘III’ is dat van begin tot eind te noemen. Het zit vol ambient en trance, maar is ook vier minuten lang een beetje eentonig. Ook het instrumentale ‘Orange Dream’ is wel psychedelisch, maar is eigenlijk meer nietszeggend, omdat de verstuurde geluiden ook weer naar noise neigen. Vanwege de korte duur is het een soort van intermezzo, net als ‘Time To Get Closer’. Daarop wordt wel even gezongen, maar het is helaas toch meer een opvuller dan een volwaardig nummer. Tot slot gebruikte ik eerder het woord ‘gewoontjes’: dat is ook van toepassing op ‘Sit Next To Me’. Van dergelijke popdeuntjes heeft de band in het verleden betere gemaakt.
Met Sacred Hearts Club heeft Foster The People geprobeerd wat gevarieerder uit de hoek te komen. Dit valt zeker te prijzen, en het heeft tot een aantal sterke songs geleid. Toch is het verschil tussen de nummers die blijven hangen en die snel in de vergetelheid zullen raken (inclusief de twee opvullers) iets te groot om het geheel tot de categorie ‘spraakmakend’ te bombarderen.
