CD: The Knife - Shaking the Habitual

Drie jaar geleden verscheen het album Tomorrow, In a Year van het Zweedse band The Knife. De groep, bestaande uit Karin Dreijer Andersson en haar broer Olof Dreijer, maakt electronische muziek waarbij de nodige invloeden uit de industriële hoek terug te horen zijn. Het geluid op Shaking the Habitual doet regelmatig terugdenken aan het legendarische Nederlandse muziekblad Vinyl, waarbij elke maand een fijne flexisingle zat, met daarop de meeste vreemde acts die je maar kon bedenken. Shaking the Habitual is een album waarvan we vast geen hits op 3FM voorbij zullen horen komen. Daar zijn zelfs de meest toegankelijke liedjes op dit bijna 100 minuten durende album nog te vervreemdend voor.

Het album opent met 'A Tooth for an Eye', een liedje dat mede door het betoverende stemgeluid van Karin meteen je aandacht weet te trekken om hem vervolgens niet meer los te willen laten. Karins stem doet wel wat denken aan iets dat tussen Björk en Siouxie Sioux van Siouxie and the Banshees inzit. Het is een lievelijk klinkende stem die echter elk moment opeens heel dreigend uit de hoek kan komen. 'Full of Fire' opent meteen met van die fijne machinale beats, die wel doen denken aan het werk van de legendarische Belgische band Front 242. 'Full of Fire' wordt gevormd door hypnotische ritmes waarover we samples van zwaar vervormde stemmen horen. Als het dronenummer na dik 9 minuten afkapt zal menig luisteraar in verwarring achterblijven. Maar wees gerust, het volgende hoofdstuk in deze diabolisch aandoende trip dient zich alweer aan. 'A Cherry on Top' is het best te omschrijven als een muzikaal klankveld, waarin we flarden uit een audiovisuele nachtmerrie aan ons gehoor voorbij horen komen. Het is alsof Klaus Schulze en Aphex Twin hun krachten hebben gebundeld in dit bijna 9 minuten durende epos.

'Without You My Life Would Be Boring' is het enige nummer op het album dat doet terugdenken aan het oude geluid van The Knife. Door de typische achtergrondstemmetjes doet het liedje oosters aan maar moet ik toch ook wel denken aan het oudere werk van Kate Bush. Karin Dreijer Andersson is een stemkunstenaar en dat laat ze in dit liedje goed horen. Na het nog enigszins toegankelijke 'Wrap Your Arms Around Me', een nummer dat wel wat doet denken aan een mix van Nine Inch Nails, Einsturzende Neubauten en Jarboe, is het tijd voor een pauzemuziekje in de vorm van het chaotische stuk noise getiteld 'Crake'. Het blijkt slechts een opwarmertje voor het bijna 20 minuten durende 'Old Dreams Waiting To Be Realized'. Het stuk muziek doet wel wat denken aan het oudere minimale werk van Brian Eno en Klaus Schulze. Filmische klanken die zo als de soundtrack van een obscure Italiaanse slasherfilm zouden kunnen dienen en die vanwege hun dreigende karakter zeker niet voor elke luisteraar geschikt zullen zijn.

Ook 'Raging Lung' opent met van die fijne haast hypnotiserende drums en een dreigende synthesizer, die wel wat aan de betere experimentele liedjes van Björk doet denken. Maar net als je gaat denken dat het nummer zowaar toegankelijk wordt, verandert 'Raging Lung' in een onnavolgbaar stuk psychedelische dronemuziek waar zelfs Michael Gira van Swans nachtmerries zou kunnen krijgen. Bij 'Networking' gaat vervolgens het tempo wat omhoog maar blijft de melodielijn, grotendeels bestaande uit samples gemaakt van stemgeluid, voor een uitzonderlijk muziek zorgen, waarbij je steeds het gevoel hebt dat de artiest jaren vooruitloopt op de rest van de muziekwereld. Na 'Networking' is het wederom tijd voor een intermezzo. 'Oryx' klinkt als een outtake van de 2001: Space odyssey-soundtrack en kan het beste worden beluisterd als een intro voor het volgende nummer. Op 'Stay Out Here' wordt The Knife bijgestaan door Shannon Funchess en Emily Roysdon, zielsverwanten van broer en zus Dreijer. The Knife heeft een duidelijk politiek standpunt en steekt deze niet onder stoelen of banken. Na het zeer absurdistische 'Fracking Fluid Injection', is het alweer tijd om het album af te sluiten met 'Ready to Lose', een nummer dat ook weer aan het oudere werk van The Knife doet denken.

The Knife maakt muziek die je eigenlijk het beste kan vergelijken met een modern kunstwerk. Shaking the Habitual is zo rijk aan allerlei obscure invloeden, dat elke luisteraar er iets eigens in kan ontdekken. The Knife laat zich niet in een hokje stoppen, maar laat zich ervaren als een muzikaal avontuur waarbij je eigenlijk vantevoren niet de plot wil kennen. Liefhebbers van experimentele electronische muziek zouden deze release op zijn minst eens aan een luisterbeurt moeten onderwerpen.