CD: Superheavy - Superheavy

Door de jaren heen heeft de muziekwereld diverse supergroepen gekend. Denk maar eens aan bands zoals Cream (Eric Clapton, Ginger Baker en Jack Bruce), the Dirty Mac (John Lennon, Keith Richards, Mitch Mitchell, Eric Clapton en - helaas - Yoko Ono) of de country supergroep the Highwaymen (Johnny Cash, Waylon Jennings, Willie Nelson en Kris Kristofferson). Stuk voor stuk artiesten met een grote bekendheid die gewoon lekker hun eigen ding doen in een bandje. Vanaf nu mag ook de naam Superheavy aam dat lijstje toegevoegd worden.

Op 20 mei 2011 maakte Rolling Stones-zanger Mick Jagger bekend bezig te zijn met een supergroep. Naast de zanger met 's werelds meest bekende lippen bestond de groep uit Dave Stewart, A. R. Rahman, Joss Stone en Damian Marley. Het idee voor de groep was trouwens niet van Jagger. Dave Stewart woont tegenwoordig in Saint Ann's Bay op Jamaica en raakte daar geïnspireerd door de reggae. In 1987 maakte Stewart al opnames met Jagger voor Primitive Cool en het is dan ook niet vreemd dat hij ook voor dit project contact opnam met de Rolling Stone.

Het resultaat mag er zeker wezen. In twaalf tracks gaat het album langs een flink scala van muziekstijlen. Het album opent met de titeltrack 'Superheavy'. De intro van het nummer heeft het geluid wat we kennen van Rahmans werk voor de soundtrack van Slumdog Millionaire. Je waant je meteen in India met een heerlijk zwevende viool. Als de beat echter inzet verkassen we opeens naar Jamaica. Damian Marley geeft een heerlijk stuk samenzang weg zoals niet meer te horen was sinds Jagger met reggaelegende Peter Tosh in de studio stond. Ook Joss Stone staat zeker haar mannetje in het nummer. Een veelbelovend begin en ook zeker een potentiële single, als het aan mij zou liggen. De tweede track 'Unbelievable' is ook een nummer wat door het complete stel is gecomponeerd. Denk aan een fijne reggaetune maar dan met een compleet Indiaas orkest als achtergrondmuzikanten.

Het volgende nummer 'Miracle Worker' was de eerste single van het album en dat valt zeker te begrijpen. In het nummer krijgt elke artiest binnen het gezelschap een aandeel en daardoor klinkt het nummer als de zomer die we dit jaar zo vaak hebben moeten missen. Heerlijke reggae met het geluid van nu gemixt met de sfeer van de jaren zeventig. Ik durf te wedden dat dit regelmatig in de discotheken van Kingston zal worden gedraaid. Voor degenen die zijn vergeten naar wie ze luisteren stelt Damian Marley de band nogmaals voor. Ook in de volgende track 'Energy' speelt Marley de hoofdrol. Toch is het een lekkere rocktrack zoals we gewend zijn van Stone en Jagger. Zeer zeker energiek te noemen.

Bij de volgende track valt het meteen op dat Jagger geen inspraak had. 'Satyameva Jayathe' is namelijk geschreven door Stewart, Stone en Rahman. Satyameva Jayathe, oftewel de waarheid triomfeert (het nationala motto van India), werd inmiddels ook al op single uitgebracht en heeft weer die lekkere Indiase sfeer. Bij het volgende nummer 'One Day One Night' heeft het hele stel weer meegeschreven en mag Jagger de microfoon weer uitgebreid ter hand nemen. Damian Marley doet me in dit nummer wel erg aan zijn beroemde vader denken. Maar dat is zeker niet storend. Rahman haalt dan nog een behoorlijk orkest erbij en maakt er wederom een swingend geheel van.

Vinylliefhebbers draaien vervolgens de elpee om maar op de cd gaan we verder met track zeven. Bij 'Never Gonna Change' moet ik wel wat denken aan 'You Can't Always Get What You Want' maar wellicht komt dat door de combinatie ballade en Mick Jagger, die het nummer in zijn eentje zingt. In 'Beautiful People' gaan we even weer terug naar de reggae. Ook bij 'Rock Me Gently' mocht Jagger even uitrusten. Het resulteerde in een mooi samenwerkingsverband van Stewart, Stone en Marley. Het daaropvolgende nummer is echter door de Rolling Stones-zanger geschreven. 'I Can't Take It No More'. Joss Stone roept al "What the fuck is going on" maar dat wordt al snel duidelijk. Een heerlijke ouderwetse rocker. "I can take it, shake it, but I can't fake it no more." Of dit een verwijzing is naar mede-Rolling Stone Richards, die er als het aan Jagger ligt niet bij is tijdens het 50-jarige jubileum van de band, is niet bekend. 

De laatste twee tracks van de cd zijn geschreven zonder Rahman, al is diens aandeel zeker te horen in 'I Don't Mind'. Een rocknummer maar dan met een reggaebeat. Neem daarover de zang van Jagger en Stone en je hebt een mooi beeld van een fijn nummer. Ook het pianowerk van Stewart verdient een extra vermelding. De voormalige Eurythmic is het toetsenwerk gelukkig nog niet verleerd. Het album sluit af met 'World Keeps Turning' een nummer waarbij ook weer het strijkwerk een groot aandeel heeft. Die viool wordt trouwens bespeeld door Ann Marie Calhoun, die ook bekend is van haar werk met onder meer Steve Vai, Ringo Starr en Jethro Tull.

Al met al is het een zeer samenhangend album geworden. Een album wat vooral reggaeliefhebbers zal bekoren. Maar ook voor een ieder die zich durft te wagen aan een avontuurlijk album is Superheavy een must. Elke muzikant van deze supergroep heeft een evenredig aandeel in een plaat die zich als een concept laat beluisteren. Wat mij vooral opvalt is dat de plaat wordt aangeduid zijnde een debuutelpee. Mogen we hieruit opmaken dat er wellicht nog een vervolg komt? Het valt te hopen.