Jake Long: American Dragon
Al snel word het duidelijk dat deze titel zich qua gameplay vooral op de wat jongere gamers richt. Als Jake te voet is kan hij de vijanden uit de weg ruimen door te schoppen of te slaan. Daarnaast heeft Jake een skateboard bij zich waarmee hij de tegenstanders omver kan grinden. Er zit vrij weinig variatie in de aanvallen, wat de game voor de vermoedelijke doelgroep van de tekenfilm toegankelijk houdt. De game doet verder denken aan oude platformers als Double Dragon. Je schopt een aantal vijandjes naar de ‘volgende wereld’ waarna je weer een stukje naar rechts mag lopen. Als je een level hebt uitgespeeld mag je een skill-point verdelen. Dit komt er in feite op neer dat je jouw aanvallen sterker maakt, meer klappen kunt incasseren voordat je dood gaat, of langer een draak kunt blijven.
Om te veranderen in de American Dragon verzamel je focus points, kleine blauwe balletjes die vijanden meestal achterlaten. Als het balkje bovenin je scherm vol is kun je met een simpele druk op de L-knop transformeren in de gevreesde American Dragon. In deze vorm loop je geen schade op, en het is daarom vooral handig dit te gebruiken als het scherm vol staat met vijanden. Naast de Dragon power-up kun je ook de hulp van je vriendjes inroepen. Dit illustere gezelschap, bestaande uit een opa, een hond en twee kinderen helpen je op verschillende manieren. De opa komt bijvoorbeeld als een draak in beeld om vijanden weg te vagen, de hond gooit een hele berg focus points voor je neus en de kinderen gooien een buslading hamburgers naar je toe die als health boost dienen.
Met al deze power-ups zou je het idee kunnen krijgen dat de game vrij eenvoudig is, en dat klopt dan ook in het begin. De eerste paar levels zul je zonder al te veel problemen doorlopen, maar het probleem begint als je ongeveer op de helft bent. De moeilijkheidsgraad van de game word niet verhoogd door uitdagende levels, maar door simpelweg steeds meer tegenstanders te ‘spawnen’. Hierdoor zie je af en toe je eigen character niet eens meer en zul je vooral door middel van ‘button-bashing’ proberen jezelf te redden, iets wat vaak niet zal lukken. De game wordt richting het einde namelijk belachelijk moeilijk door de grote hoeveelheid tegenstanders die je tegenkomt. Zeker voor de vermoedelijke doelgroep van deze game zullen de latere levels niet te doen zijn, wat toch vreemd is want voor de ervaren gamer heeft deze game weinig te bieden.
Is er dan niets positiefs te zeggen over deze game? Jawel. De eindbazen, waar er niet al te veel van zijn bieden meestal een leuke uitdaging en vergen allemaal weer een iets andere aanpak om verslagen te worden. Op het gebied van geluid en graphics blinkt de game niet bijzonder uit, maar dit heeft uiteraard ook te maken met het beperkte vermogen van de Gameboy Advance.
