Bijna 1 op de 6 kinderen woont in een eenouderhuishouden
In 2019 woonde 16 procent van de kinderen in een eenouderhuishouden. Dit aandeel is de afgelopen twee decennia steeds toegenomen. Van de baby’s woonde 9 procent bij één ouder. In Heerlen en Rotterdam is het aandeel minderjarigen in een eenouderhuishouden het grootst. Dat meldt het CBS in het kader van de Jeugdmonitor.
Begin 2019 telde Nederland bijna 3,4 miljoen kinderen tot 18 jaar. Van hen woonden 538 duizend kinderen in een eenouderhuishouden. Die situatie kan bijvoorbeeld ontstaan doordat ouders uit elkaar zijn gegaan, een ouder is overleden of de ouders nooit hebben samengewoond. Het merendeel staat ingeschreven op het adres van de moeder (89 procent).
Het aandeel kinderen dat deel uitmaakt van een eenouderhuishouden is de afgelopen twintig jaar toegenomen van 11 procent in 1999 naar 16 procent in 2019. In deze periode is ook het aandeel kinderen met ongehuwde ouders toegenomen. Een klein deel van de kinderen woont in een instelling of pleeggezin, woont, al dan niet samen met een ouder, bij grootouders, vormt met een broer of zus samen een huishouden, of is alleenstaand.
Bijna 3 op 10 kinderen in eenouderhuishouden in Heerlen en Rotterdam
Begin 2019 was het grootste aandeel kinderen in een eenouderhuishouden te vinden in Heerlen en Rotterdam, 29 procent van alle kinderen in die gemeenten. Ook in Capelle aan den IJssel en Amsterdam was dit aandeel met 26 procent relatief groot. Staphorst en Urk kenden met 4 procent het kleinste aandeel minderjarigen in een eenouderhuishouden. Over het algemeen is het aandeel kinderen in een eenouderhuishouden kleiner in minder stedelijke gebieden.
15 duizend baby’s in eenouderhuishoudens
Het aandeel baby’s in een eenouderhuishouden is tussen 1999 en 2019 toegenomen. Begin 2019 woonde ongeveer 9 procent van de nuljarigen in een eenouderhuishouden, dat zijn 15 duizend baby’s. In 1999 woonde bijna 6 procent van de baby’s in een eenouderhuishouden. Ruim 30 procent van de nuljarigen woonde begin 2019 met niet-gehuwde ouders, bijna 60 procent met gehuwde ouders. In 1999 was dat 15 en 78 procent.
Bijna 1 op 6 kinderen woont in eenoudergezin (Stockfoto: Pixabay)
Een kind heeft er nooit om gevraagd om op de wereld gezet te worden. Dat is het idee geweest van de ouders. Als het voor hun dan allemaal wat tegenvalt is dat jammer maar het is dan op geen enkele manier goed te praten om daar kinderen de dupe van te laten worden.
[ Bericht gewijzigd door the-eye op maandag 23 december 2019 @ 08:33 ]
Bij twee van m'n kinderen zijn we de enige ouders die nog bij elkaar zijn in de klas.
Opa en oma trouwden binnen 2 maanden na de eerste ontmoeting en 7 maanden later was daar het eerste kindje. Die mensen bleven een leven lang bij elkaar. Er was gewoon niets te kiezen verder, scheiden was geen optie. Nu gaat dat allemaal heel anders, als de man vaak moet overwerken dan roepen de (gescheiden) vriendinnen al tegen zijn vrouw dat ze "lekker voor zichzelf moet kiezen". We beginnen met 35 eens met een gezin terwijl we de 10 jaar daarvoor elke week gingen uiteten en stappen en 2x per jaar een vakantie buiten Europa namen. Ga dan maar eens 24/7 thuiszitten met een huilende baby en een partner die een beetje chagrijnig is... dat lukt ons gewoon niet meer.
We zijn verwend en weten niet wat het is om offers te maken.
Ik ben nu bijna 13 jaar getrouwd. 3 kinderen, oudste is 11. En dit huwelijk heeft genoeg meegemaakt. Het zou als het niet mijn vrouw en ik waren geweest, vast wel ergens zijn gestrand. Drukte met kinderen, drukte met werk, je vrije leventje wordt beperkt. Dipje in je relatie, even de ander niet meer uit kunnen staan. De keuze tot scheiding is te makkelijk wat dat betreft. Soms moet je hier doorheen worstelen en kom je er samen sterker uit. je moet werken aan je relatie. Als je dat niet wilt doen .... Bij ons is scheiden van alle opties de aller- allerlaatste, en dan nog liever niet als het even kan. Dat maakt je leven samen niet altijd makkelijk, niet altijd gelukkig. Maar ik heb wel de intiemste en diepste relatie met haar, in voor en in tegenspoed.
Vergeet trouwens niet dat er talloze relaties tussen zitten waar nooit iets van huwelijk of gereg. partnerschap plaats heeft gevonden. Ik woon in een wijk waar meerdere moeders alleen wonen met hun kinderen, vaak van 2 of 3 verschillende vaders. Zelfs iemand van mijn leeftijd die nu alweer een poosje oma is. Dus dochter lijkt precies hetzelfde te gaan doen. En geloof mij, dat zijn nou niet echt de 'gezinnen' die deze maatschappij positief opbouwen
En is dat nog elke dag zo geweest als in het aller beginne of hebben jullie ook zo de probleem momenten?
Verander je de situatie, dan offer je de ene set voordelen en nadelen op om een andere set voordelen en nadelen te krijgen.
En de vraag "Wat is dan het beste?" is een vraag die de menselijke geschiedenis al 5000 jaar probeert te beantwoorden.
Kinderen van gescheiden ouders doen het op letterlijk ieder vlak slechter dan kinderen met 2 ouders. Ieder vlak.
Als je wilt dat je kinderen een goed leven hebben, kun je daarvoor zorgen: zorg dat je gezin staat als een huis, en ga niet wijzen naar exyerne factoren voor jouw eigen falen.
Stelletje faalhazen ffs.
In die tijd die jij beschrijft zijn talloze kinderen psychisch beschadigd geraakt doordat (bijvoorbeeld) hun vader hun moeder mishandelde. Maar ja, scheiden was geen optie, dus je bleef bij je man anders werd er slecht over je gesproken, of het nou goed is voor je kind of niet. Hetzelfde geldt voor misbruik, hoeveel moeders hebben dat niet met lede ogen moeten aanzien omdat scheiden gewoon niet kon.
Bovendien doe je nu net of stellen die nu uit elkaar gaan, daar helemaal niet over nadenken. Dat het vaker gebeurt dan vroeger betekent niet dat het minder bewust gebeurt. Ik ken genoeg gescheiden ouders, maar geen enkele die dat zomaar bij een kleine tegenslag heeft besloten. Ik ben zelf van mening dat opgroeien in een eenoudergezin helemaal niet perse slecht hoeft te zijn voor het kind. Zolang de ouders maar niet slecht spreken over elkaar of conflicten via het kind uitvechten en het kind in de gelegenheid blijft om met beide ouders te blijven omgaan, kunnen ouders prima scheiden.
Maar vanachter een toetsenbord op een zolderkamertje is de hele wereld makkelijk...
De denkfout die je hier maakt is, dat een scheiding voorkomen had kunnen worden. Dat werkt meestal niet zo. Bij de meeste scheidingen is er niet een directe oorzaak. De ouders houden niet meer van elkaar, maar dat kan allerlei oorzaken hebben. Jij schijnt te denken dat je kunt voorspellen of je ooit gaat scheiden, dus dat je 20 jaar in de toekomst kunt kijken, van jouzelf en van je partner. Volgens mij kan niemand dat. Ik heb genoeg stellen uit elkaar zien gaan van wie niemand dat ooit zou hebben gedacht. Het leven is niet voorspelbaar.
Waar het om gaat is, wanneer zijn deze kinderen minder ongelukkig, als de ouders uit elkaar gaan of als ze bij elkaar blijven? Je moet dus eigenlijk de groep kinderen waarvan de ouders niet uit elkaar gaan (maar dat wel willen) vergelijken met de groep kinderen waarvan de ouders wel uit elkaar gaan, dan is je vergelijking eerlijk.
Dit wordt er altijd bijgehaald maar is nu zelden nog van toepassing. De aantallen van gebroken gezinnen zijn de laatste 20 jaar niet explosief gestegen omdat iedereen ineens zijn vrouw is gaan meppen. Sterker nog: vroeger ging het er allemaal een stuk ruiger aan toe. Nee, men verveelt zich met hun partner en verlangt terug naar het begin van de relatie. Men is niet in staat om monogaam te blijven en te accepteren dat de partner iedere dag een beetje minder lijkt op de persoon die je ooit leerde kennen (wat helemaal niet negatief hoeft te zijn).
Ik ben van mening dat mensen op vandaag, uitzonderingen daargelaten, inderdaad veel te makkelijk uit elkaar gaan. Je ziet het ook aan de leeftijd van de kinderen. Toen ik opgroeide gingen mensen uit elkaar "als de kinderen uit huis waren", nu zijn ze al gescheiden en dan moet de vrouw nog bevallen... hoe kun je in 6 maanden uit elkaar groeien? Gewoon slechte mentaliteit. Nogmaals: uitzonderingen daargelaten.
Ook als ouders nog vriendelijk met elkaar zijn wil dat niet zeggen dat het dan allemaal oké is. Het is vaak een komen en gaan van nieuwe partners en de kinderen worden maar als oude meubels meegezeuld naar weer een nieuwe woning en school.
Allemaal top dat die ouders het zo goed voor elkaar hebben, maar een kind voelt een breuk altijd.
Ik zit niet "op een zolderkamertje", maar in mijn eigen huis waar ik samen met mijn vrouw en kinderen leef. Het is niet zo dat ik maar wat heb gelezen ergens, ik baseer me op eigen ervaringen en de (vele) koppels die wij uit elkaar hebben zien gaan. En het is niet zo dat ik me beter voel dan anderen, ook mijn vrouw en ik zouden uit elkaar kunnen gaan... maar dat wijt ik dan toch echt aan onze millennialmentaliteit.
En dan moeten de gevolgen van de derde golf feminisme nog komen. Yeah!!!
De menselijke psychologie werkt nog niet op dat niveau.
Daarna... Ik ben voor vrijheid maar daar moet je ook mee leren omgaan.... daar zijn we mee bezig. Vooralsnog gaan we falen.
Je moet minder zwart wit denken, daar gaan huwelijken ook stuk aan.
Ik heb al bewezen dat je een lang huwelijk kunt hebben, dus jij hebt mij niets te leren. Jij aan de andere kant hebt nog heel veel te leren in dit leven. Zo kun je altijd aan zien komen als een stel uit elkaar gaat, dat het een verassing is, is belachelijk. Dan let je gewoon niet goed op.
Aan m'n vaders kant van de familie is scheiden volgens mij een traditie
Om te kunnen reageren moet je zijn ingelogd op FOK.nl. Als je nog geen account hebt kun je gratis een FOK!account aanmaken