Hockeyers na magistrale comeback Europees kampioen
Nederland is voor de vijfde keer Europees kampioen geworden en heeft de titel van Londen geprolongeerd. Na een 0-2 achterstand maakte Oranje een comeback die niet meer mogelijk leek. Maar Robbert Kemperman gebruikte alles wat hij in zich had en was de initiator van een explosieve comeback, waar nog lang over zal worden gepraat. Het werd 4-2 voor Oranje.
Het was de hardste forehand die Robbert ‘Mister Backhand’ Kemperman ooit had geslagen. Eindelijk. Eindelijk kreeg een Nederlander die hockeybal achter Vincent Vanasch. Daar was een kogel van meer dan honderd kilometer per uur voor nodig. En zijn reactie was de felste ooit na een goal. Was dat frustratie na de 0-5 nederlaag op maandagavond, of was het pure bevrijding en heerlijke agressie na de 2-0 achterstand?
Het geluid van revanche weerklonk in het Wagener Stadion, dat zich nog de 0-5 oorwassing herinnerde. Ergens diep in het lichaam van Mirco Pruyser – die Nederland nadrukkelijk op sleeptouw nam – en in het hart van Robbert Kemperman brandde er ondanks de 0-2 achterstand een enorm vuur. En wat te denken van Mink van der Weerden, die zo vaak mocht pushen en zo vaak op de uitloper Simon Gougnard stuitte, maar dan toch de 2-3 binnen pushte?
Het ging bij een 2-0 achterstand niet meer om zonedekking of mandekking. Om tactische systemen. Om techniek. Nee, het ging om ballen tonen en het vernieuwde Oranje liet zien dat het de ballen heeft. Niemand vernedert Oranje twee keer in de eigen hockeytempel. Het ‘Bloed, zweet en tranen’ van André Hazes was nog nooit zo hard meegezongen in het Wagener Stadion. Er was geen toeschouwer zonder kippenvel.
België tegen Nederland was een strijd der giganten. Tussen twee teams vol fulltime hockeyprofs, die aan elkaar gewaagd zijn. Met lichamen, geboetseerd als de topatleten op het WK atletiek. Geen semiprofs, amateurs of koddige situaties, zoals soms tijdens dit EK. Nee, snoeiharde topsport in het nationale hockeystadion. Dit was de bokswedstrijd waar de hele hockeywereld op hoopte.
De belangrijkste vraag voor de wedstrijd was: zou het schaken worden na de 0-5 maandagavond? Of zou Nederland vasthouden aan hun eigen aanvallende, swingende spel? Het werd het laatste. Al in de tweede minuut onderschepte Sander Baart de hoge bal van België. Via een schitterende crosspass van Robbert Kemperman kwam de bal bij Mirco Pruyser en Bjorn Kellerman, die net naast tikte. Zo. De toon was gezet. Even later was het aanvoerder Seve van Ass met een heerlijke offensieve pass op Jonas de Geus, die gevaarlijk de Belgische cirkel kon binnenwandelen. Het was duidelijk: de eerste vijf minuten was niet België – zoals maandagavond – maar Nederland de baas.
Even later was het toch raak, via een Belgische strafcorner. Tom Boon pushte via een nare stuiter, die zowel keeper Pirmin Blaak als Floris Wortelboer verraste. Het zag er niet overtuigend uit.
Na die openingstreffer leek Oranje een beetje van slag. Kemperman sloeg een te hoge backhand. Pruyser kon de bal opeens niet meer aannemen. Billy Bakker verloor op de as van het veld een duel van de jonge Victor Wegnez. Tijd om te hergroeperen.
Toen was het Mirco Pruyser die in het tweede kwart opstond. Die even de geestelijk leider was van Oranje. Hij pakte ballen af. Bemoeide zich overal mee. Gebruikte zijn lichaam. Maar zijn teamgenoten volgden zijn goede voorbeeld eerst niet, in een duel waarin de hoge bal spelen eerder regel was dan uitzondering. Twee strafcorners van Mink van der Weerden werden uitgelopen door ex-Bloemendaler Simon Gougnard. Eentje werd verkeerd aangegeven door Valentin Verga.
Toen het langzaam leek alsof België de wedstrijd gecontroleerd naar het eind zou hockeyen, was daar opeens de ontploffing van Robbert Kemperman. Hij knuppelde de bal uit de lucht ziedend hard achter Vincent Vanasch. Daar kwam de heerlijke agressie en overtuiging die Oranje had gemist. Kemperman snoepte daarna de bal van de Belgische stick op het middenveld en gaf Pruyser de kans, die op de klomp van Vanasch schoot.
Dankzij Kemperman leek Oranje opeens te geloven in een overwinning. Sander Baart kwam schitterend voor zijn man. Billy Bakker soleerde over de achterlijn en stuitte op Vanasch. Prusyer en Van der Weerden zorgen voor de voorsprong. En toen België hun toernooiuitblinker Vanasch in de laatste minuten wisselde voor een veldspeler, konden bijna tienduizend fans de Europese titel wel proeven. Toen Pruyser de 4-2 in een leeg doel kon schuiven, trok hij een sprint langs het veld, zoals hij nog nooit had gesprint. Hij werd achterna gezeten door zijn teamgenoten die hem achterhaalden. Ze gingen op de grond liggen met z’n allen, in een explosie van vreugde. Bondscoach Max Caldas stond met tranen in zijn ogen na de wedstrijd. Hij is de eerste coach die twee keer met Oranje het EK wint.
Wat dit zegt over het vernieuwde Oranje, dat een andere weg is opgeslagen? Dat er muziek zit in de ploeg en dat de ingeslagen weg een mooie is. Dat de goede sfeer niet alleen ervoor zorgt dat iedereen kan uitblinken, maar ook dat het in moeilijke tijden op kan staan uit de dood.
België – Nederland 2-4 (0-2)
‘7 Tom Boon 1-0 (sc)
’27 Cedric Charlier 2-0
’37 Robbert Kemperman 1-2
’45 Mirco Pruyser 2-2 (sc)
’51 Mink van der Weerden 2-3 (sc)
’60 Mirco Pruyser 2-4
Mink van der Weerden met de ontlading na de 3-2. (PRO SHOTS/Kay Int Veen)
