Uit het leven gegrepen

Waar en zeer recent gebeurd, zo nauwkeuring mogelijk beschreven, vanuit mijn perspectief.

Sinds deze zondaar werkloos is en een daarbij horend spel ontdekt heeft op Steam, zit ik geregeld, al dan niet met headphones op, achter mijn computerscherm al gamend, te surfen en uiteraard soms te schrijven in mijn hoekje vol positiviteit, gelegen in mijn grote living ergens op een eerste verdiep. Twintig minuten uit de veren en nog in men nakie zijnde, zit ik onderuitgezakt slurpend aan de eerste van m’n drie tassen koffie met headphones op in mijn ogen wrijvend achter m'n scherm op zoek naar metal en sulfur en loop door het mooie groene landschap met shotgun in de aanslag naar alles wat beweegt. Plots hoor ik, in het echt, doorheen mijn headphones en alle in-game natuurgeluiden, een scherp getrokken slipspoor zijn zin richting geven. Ik hoor een halve seconde gerommel, gevolgd door een enorm harde doffe knal, op z’n Antwerps gezegd ‘ne serieuzen boenk’. Ik schiet vanuit mijn mooi bos met prachtig uitzicht recht als een gek de echte wereld in, richting raam, richting waar die f*king harde knal vandaan kwam.

Dit moet iets serieus zijn, denk ik en steun ver voorover gebogen op de vensterbank mijn ontbloot geweer verstoppend en krijg zicht op de feiten, op de halve feiten zouden de komende vijftien seconden doen blijken. Voor mijn raam leunend, zie ik mijn zus rond haar zwaar gehavikt en vooraan bijéén gereden voertuig stappen, ik zie hoe ze rond haar auto loopt en terug de andere kant op, in paniek want ze krijgt de passagiersdeur niet open waarachter haar huilende dochter zit. “Niet goed, niet goed..” denk ik en als een dwaas zoek ik naar iets wat op een broek en T-shirt lijkt, gevonden spurt ik zeven seconde later de trap af, naar beneden richting ongeval, blootvoets loop ik de oprit op en zie mijn grote zus in paniek haar huilende dochter uit de auto hijsen, met succes, het gevaar was in mijn ogen geweken. Maar…

Mijn zus bleek meer over haar toeren dan de situatie naar mijn gevoel kon betekenen en volgde ik de blik van de kleinste haar tranende oogjes, ze dwongen mij te kijken naar een tien keer erger tafereel, en paar meter van ons verwijderd. Het zesjarig snotterke werd in mijn armen geduwd, huilend en redelijk in shock, wijzend naar dat iets waar zelfs ik geen woorden voor had. “Ik moet die mens eruit krijgen”, raasde mijn zus lopend naar wat mijn ogen net te verwerken kregen. Alle aandacht ging vanaf die moment naar mijn nichtje en haar mogelijke kwetsuren. Als dit frontaal was geweest, had ze in eerste plaats riemletsels, maar die vond ik niet en haar tranen kwamen van de shock bleek, want pijn had ze nergens. Ieders aandacht daar in de chaos aanwezig die eigenste moment ging naar wat er zich op tien meter van ons afspeelde. De verloren link met de enorme knal die ik dertig seconde ervoor gehoord had, werd gelegd, door een beeld voor eeuwig op mijn netvlies gebrand. Het waarom mijn zus haar dochter in mijn armen achter liet en wegliep van het dierbaarste ze in haar leven had, werd beantwoord. Ze rende richting ander leven, wat op die moment mogelijks aan een zijde draadje hing.

Ik zie links van mij een gele ziekenwagen op zijn dak liggen, zijn voorkant volledig kapot en onherkenbaar geworden enkel de wielen kan ik er nog uithalen, er kwam rook vanuit wat ooit een motorruimte geweest was, ik moest twee seconden staren of alles wat ik zag echt was. Het voertuig lag dwars over het fietspad en moest met een rotvaart de beek in gegaan zijn om statisch tot stilstand gekomen te zijn op een betonnen muurtje van de oprit van de buurman en zo op zijn kop gedraaid te landen. Ik bied mijn hulp aan één van de ambulanciers die levend uit het voertuig gekropen is en ik krijg een “alles in orde”-duim te zien, toch blijf ik enkele seconden heel de situatie mee overzien, en kijk links van mij, zoekend naar meer hulp waar ik als bij wonder net dezelfde ambulance zie, te gek voor woorden.

De situatie kwam al geluk snel tot een goed einde, de ziekenwagen vervoerde niemand achteraan, maar was onderweg naar een oproep. De ambulancier die in zijn veiligheidsriem vastzat en bevrijdt moest worden met veel pijn overal, heeft vooral zijn knie geraakt. Er zijn geen doden gevallen. Mijn zes jarig nichtje mocht diezelfde tijd bij de buren gaan zwemmen en was snel terug in vrolijkere sferen. Iedereen daar was zwaar onder de indruk en weet je, dat is het leven. Er zijn ergere dingen die gebeuren overal ter wereld. Dingen die tien keer erger zijn en duizend keer talrijker, dit is maar een klein stukje drama uit het leven gegrepen, het had ook veel erger kunnen zijn. Maar het meest verbaast ben ik dat dit allemaal in een straal van tien meter van mij, midden in mijn veilige, positief geladen bubbeltje gebeurd is, waar ik denk deze zaken niet aan te trekken, juist af te stoten. Het tegendeel is waar, de uitzondering bevestigd de regel om je met de neus op de feiten te drukken en je te laten zien dat alles, goed of kwaad, soms in een klein hoek zit, waar jij niet aan de touwtjes trekt.