De klapperrrrrrrrr van de week
Ik las dat de Free Record Shop aan een zijden draadje hangt. Hebben ze nog lang volgehouden. Wie koopt er nou nog cd’s? In mijn woonplaats zit ook geen cd-zaak meer. Volgens mij zaten er op het hoogtepunt nog drie. Drie! In ons kleine dorpje.
Ik kwam er vroeger vaak. Na Jamin was het mijn lievelingswinkel. Uit school op mijn fietsje naar het dorp en dan op een soort barkruk luisteren naar Top 40-muziek. Er hingen vijf koptelefoons aan een snoer en als je een cd wilde luisteren, kon je vragen of ze hem effe op konden zetten. Ik koos altijd voor een verzamelalbum met muziek uit de hitparade. Greatest Hits, Now Dance, YabbadabbaDance. Nummers die ik de godganse dag al op de radio hoorde, ging ik dan in de cd-winkel nog een keer luisteren.
Ondertussen bladerde ik de Top 40 door. Want daar ging het eigenlijk om. Soms had ik weinig tijd en griste ik alleen snel het blaadje mee. Voor thuis. Ik kon uren staren naar stijgers, zakkers, superstippen en zittenblijvers. Als ik in bed lag, deed ik altijd met mezelf een spelletje: uit mijn hoofd zoveel mogelijk platen op de juiste positie in de Top 40 raden. Ik was een jaar of vijftien en ik denk dat de meeste tieners andere spelletjes met zichzelf deden, maar voor mij was zo’n Top 40-blaadje mooier dan de Playboy.
De muziek in mijn hoofd heeft me op school gênante situaties opgeleverd. Ik was altijd een beetje een dromer. Lette ik even niet op en dan vroeg de meester ineens: 'Rick, het antwoord op nummer 3 graag.' En dan zei ik: ‘Dr. Alban meneer, met It’s My Life.' Soms vulde ik het aan met extra informatie: ‘Het is een zingende tandarts uit Zweden. Zijn vorige single heette No Coke, maar die werd niet zo’n grote hit als It’s My Life, die zeven weken op nummer één heeft gestaan, maar deze week zijn plaats moest afstaan aan No Limit van 2 Unlimited.' Ik kon er niets aan doen. De Top 40 was mijn leven.
Mijn beste vriend was in die tijd ook een hele rare. Die kon niet zo goed nummertjes onthouden als ik, maar had zijn eigen hobby. Onder zijn bed had hij geen Playboy en geen stapel Top 40-blaadjes, maar een schriftje. Daar schreef hij de raps van Ray Slijngaard van 2 Unlimited in. Fonetisch, zodat hij makkelijk mee kon rappen. Hij heeft dat zo vaak geoefend dat hij nu, zo’n twintig jaar later, nog moeiteloos alle nummers van 2 Unlimited mee kan rappen. Je hebt er verder niks aan, maar het is toch knap. Had ik al verteld dat we allebei weinig vriendinnen hadden vroeger?
Inmiddels maakt de Top 40 geen onderdeel meer uit van mijn leven. Het mag niet meer van mijn vrouw nadat ik tijdens de seks een grapje had gemaakt over de hoogste nieuwe binnenkomer. Bovendien vond ze het erg storend dat ik iedere keer een Top 40-artiest noemde als ze vroeg: ‘Waar denk je aan?'. Mijn vriend is nog niet helemaal afgekickt. Die ging laatst tijdens een sjiek diner ineens staan om Tribal Dance te rappen. Zonder spiekschriftje. Maar helaas ook zonder aanleiding. Ik hoop dat z’n vriendin geduld met hem heeft. Het is geen slechte jongen.
Nu het er naar uitziet dat Free Record Shop gaat sluiten, groeien mijn kinderen op zonder cd-winkels in het straatbeeld. Godzijdank. Ze zijn gered.
