Eén jaar 'klokslag 23'
"Vrouwen die nieuwe schoenen kopen, gaan vreemd. Mét die nieuwe schoenen. Koopt jouw vrouw wel eens nieuwe pumps, hakjes of andersoortig schoeisel? Pas dan maar op. Ja dames, ik heb dit goed bewaarde geheim van jullie nu dan eindelijk ontrafeld...", Het zijn mijn eerste schreden op FOK!, precies een jaar geleden.
We schrijven maart 2012, mijn toetsenbord heb ik juist weer van stal gehaald om letters tot woorden, woorden tot zinnen en zinnen tot verhalen te breien. Enkele maanden ervoor heb ik 'Treincolumn.nl' omgedoopt tot 'VerhalenOpHetSpoor.nl'. Ik wilde mijn schrijfsels breder trekken dan alleen maar die belevenissen op en rond het spoor. Toch ontbrak die zogenaamde stok achter de deur. Aan inspiratie geen gebrek. "Te druk", maakte ik mijzelf soms wijs. Terwijl een stukje schrijven echt niet zo heel veel tijd vergt, dus dat mocht geen excuus zijn.
Op precies het juiste moment plopt er een 'DM' omhoog op mijn computer. Het is Trudy. Haar man - ik zal de naam van 'DriekOplopers' hier maar niet noemen - wil mij graag bij het team columnisten op FOK! Dat Driek ook een verleden met treinen heeft, komt niet eens ter sprake. Het is het zetje in de juiste richting dat ik nodig heb. Ja, ik wil!
Een vaste column elke week op een vast tijdstip. Het is een droom die uitkomt. Ik heb wel vaker elke week een column geschreven, maar dit is toch anders. Dit is FOK!, de grootste internetcommunity van Nederland. Het mag dan vrijwillig zijn, maar het is zeker niet vrijblijvend. Er wordt elke week een verse column van mijn hand verwacht. Maandagavond om elf uur.
Nog voordat mijn eerste column online verschijnt, is daar nog het 'Columnisten Cabaret' in Apeldoorn, waar ik de eer heb om kennis te maken met mijn toekomstige collega's. Okaht, bazbo, DriekOplopers, Days Of Wild, het zijn allemaal rare mensen, vreemde figuren, stuk voor stuk. Dus ik voel mij er meteen thuis. Of ik daar ook een verhaaltje voor wil dragen... Niet in de gaten hebbende dat het voor echt publiek is, is het "Ja, natuurlijk" al over mijn lippen. Zelfs onderweg in de trein naar Apeldoorn ben ik nog in de veronderstelling dat we aan elkáár verhalen voor gaan lezen. Niet voor echte mensen. Mensen van vlees en bloed. Die daar speciaal naartoe komen om vermaakt te worden. Door ons. Door onze letters. Door míjn letters! Ik moet toch eens beter gaan luisteren wat iemand nou precies bedoelt voordat ik antwoord geef.
Onwennig, slecht voorbereid en met een hartslag van 160 sta ik in Apeldoorn op het podium in de schijnwerpers voor te lezen vanaf mijn iPhone. Zo heb ik dat Ali B. ook zien doen tijdens 'ABOVT', dus dat moet kunnen, nietwaar? Tussen het gepiep van de microfoon door schallen mijn woorden de zaal in om aan het eind afgemaakt te worden door het publiek dat met een eensgezind 'Kutcolumn!' reageert. Dat doen ze overigens bij alle columnisten, dus ik voel mij zeer vereerd.
"Maandagavond om elf uur??", kijk ik beteuterd. Wat een klotetijd zeg. Net weekend geweest, over welke actualiteiten kun je dan nog schrijven? Wie léést er überhaupt 's avonds laat om elf uur? Uit de tijd van mijn 'Viva-blogwebstrijd' weet ik dat er 's avonds laat bitter weinig gelezen wordt. Maar al snel heb ik een groep vaste lezers en maak ik van elf uur 's avonds mijn eigen kunstje. De kreet: 'Maandagavond, wanneer de klok 23 keer slaat', is geboren, later afgekort tot 'Klokslag 23'. Nee, ik wil nu zelfs niet meer van de maandagavond af! Nieuws of geen nieuws, op maandagavond elf uur slaat de klok drieëntwintig keer en is er een verse column te lezen van mijn hand.
Driek heeft er voor het Columnisten Cabaret in Amsterdam zelfs een vers over geschreven:
De klok van Martin7sloten
Die is naar de klote
Die slaat 's avonds
Dat doet zeer
Drieëntwintig keer
Zo'n vijftig columns 'klokslag 23' verder wil ik jullie allen bedanken. Bedanken voor het lezen, voor de reacties onder mijn columns, voor de reacties in de social media, voor de reacties vanuit de zaal, voor de leuke en serieuze gesprekken in het forum en voor deze kans die ik heb gekregen.
Dus: lezers, collega's columnisten, redactie, publiek, FOK!, bedankt! Ik zie jullie graag weer onder mijn columns, tussen de letters of in het publiek luid schreeuwend: "Kutcolumn!"
