Poedelnaakt

Begin deze week was ik in Londen. For business. Gelukkig vloog ik via London City Airport. Ik ben dol op die kleine luchthaventjes. Je kan er vaak recht voor de deur parkeren en zonder al te lange wachttijden voorbij de security komen. Ook deze keer leek er niks aan de hand. Ik had mijn riem al afgedaan, alsmede mijn ringen en horloge. Die gingen in mijn rugzak, terwijl mijn laptop eruit ging. Die legde ik los in een bakje dat door de scanner moest. Op mijn laptop lag een doorzichtig zakje met mijn tandpasta, deodorant en een luchtje.

Geroutineerd ging ik voor het securitypoortje staan. Ik kreeg een seintje om door te lopen. Het poortje reageerde luidruchtig op mij. Een lage, luide piep markeerde mijn passage. Uiteraard dacht ik dat ik was vergeten om mijzelf te ontdoen van een stuk metaal, zoals bijvoorbeeld wat muntjes in mijn broekzak. Heb ik eerder meegemaakt. Zakken leegmaken en opnieuw door het poortje. Maar deze keer was er niemand die me vroeg om mijn zakken leeg te maken. Dus ik keek nog eens om me heen, en nog eens, of het echt wel zo was. Tenslotte liep ik door naar de band om mijn gescande spullen weer bijeen te rapen.

Plotseling stonden er een dame en heer naast mij. Beiden van middelbare leeftijd, beiden in uniform. De vrouw sprak me aan. “Sir, you have been selected for the bodyscan.” Haar gezicht was uitdrukkingsloos. Die van meneer ook. “Kut,” dacht ik. “No problem,” zei ik. Met deze lui moet je meewerken anders maken ze je het leven zuur. Dat weet ik. Ik stond nog bij de band te wachten op mijn spullen. Andere reizigers keken met schuine ogen naar mij. Ze dachten waarschijnlijk dat er iets met mij aan de hand was. Ik werd immers niet voor niks aangehouden. Mijn spullen mocht ik niet meer oppakken. Speciaal voor mij werd er een trolley geregeld waar mijn spullen op werden gelegd. Mijn paspoort en boarding pass werden ook afgenomen. “Will you follow me please,” commandeerde de dame. Zo gingen we op weg, de dame voorop, ik haar volgend en de meneer met de trolley achter mij aan. Eén vrouw stond me ronduit pislink aan te kijken. “Ze hebben er één te pakken. Goed zo,” moet ze gedacht hebben. Ik keek haar aan en keek weer voor me. Wat moet je anders.

De bodyscan was heel anders dan ik verwachtte. Ik dacht namelijk dat je op een lopende band werd gezet en dat er langs twee kanten een foto van je werd gemaakt. Maar nee, ik moest met mijn voeten op twee rode voetstappen op de grond gaan staan. Mijn handen moest ik omhooghouden, alsof we cowboytje speelden en iemand “henzjup!” tegen me riep. Toen de meneer “Yes” zei moest ik in die houding een rondje draaien. Ondanks mijn kleren voelde ik me poedelnaakt. Uiteraard was alles in orde en mocht ik mijn weg vervolgen. Ik kreeg geen hulp bij het weer inpakken van mijn spullen.

Toen ik wegliep begon ik me vanalles af te vragen. Hoe zit het nou met die bodyscanner? Er was toch besloten om die niet te gaan gebruiken, omdat die de lichamelijke integriteit aantast? Was ik wel verplicht om mee te doen, had ik niet beter moeten vragen of het ‘optional’ of ‘mandatory’ was. En hoe zit het met die scan van mijn lichaam, wat is daarop precies te zien en waar wordt die bewaard?

In mijn gedachten lagen die dame en heer op de grond te rollen van het lachen, te schateren en te schudden, met tranen over hun wangen, vanwege mijn kleine piemeltje natuurlijk. Hadden ze wat grappige plaatjes, die konden ze dan op hun mobiel zetten om in de pauze met hun collega’s te delen. Ik keek nog even om. Ze waren al weer verdwenen.

Eenmaal thuis ben ik op onderzoek uitgegaan. De website van het luchthaventje vermeldt dat er zeven maanden geleden een bodyscanner in gebruik is genomen. Ook vroeg ik me af waarom juist ik geselecteerd was. Kwam het door mijn ongeschoren bakkes? “Passengers are selected completely at random – the selection process is not linked to ethnicity, nationality, religious persuasion or final destination.” Dat moeten we dan maar aannemen. “The image is a generic image without distinguishing features which, in any case, is not retained.” Dus er is niet veel te zien en het wordt sowieso verwijderd. Prima, dat hoop ik dan maar. Ook staat er dat mensen die de bodyscan weigeren niet mogen vliegen. Daar ben ik nog wel het meest verheugd om. Als het optioneel was, dan had ik dat graag geweten en ook geweigerd. Nou maar hopen dat die dame die mij zo link aankeek de volgende is die random geselecteerd wordt.