Kleingroot in grootklein

Je moet als columnist gewoon een beetje geduld betrachten als je even geen inspiratie hebt. Tot zaterdagmorgen heb je maar net stof voor een alinea of twee, zodat je je afvraagt of het deze week een heel mager verhaaltje zal blijven, of dat je op het laatste moment nog een link aangereikt krijgt naar een actuele gebeurtenis. Nou, dat gebeurt dan toch want dagelijks komt de papieren zegening op de deurmat vallen die we 'dagblad' noemen. Ik hoefde maar te bladeren tot pagina vier en kijk, daar was de inspiratie. Kirsten van den Hul, journaliste van PvdA-huize maande de heren (in)formateurs middels een artikel in het AD om bij het formeren vooral de vrouwen niet te vergeten. Ze maakte een fotocollage van een aantal vrouwelijke prominenten van diverse partijen, vooral VVD en PvdA. 

Kirsten, meid, wil je zo’n verhaal voortaan minstens een paar dagen van tevoren even aankondigen? Ik kom in mijn kamerjas naar beneden stommelen, zijg neder achter een bak thee en grijp de krant. Zet mijn bril op en begin met neuzen. KNAL!!! De kop in fikse letters: Heren, óók vrouwen graag! Naast de kop de collage. In het bovenste rijtje mevrouw ter Horst. Die dame heeft een verleden, en lang niet alles vlekkeloos. Maar goed, met enig tandengeknars zou haar bestuurlijke ervaring mee kunnen tellen. Tussen een aantal minder bekende namen treffen we ook Jetta aan. Kijk, dat snap ik, die kan wat en heeft volgens mij niet al te veel grote vlekken op haar blazoen. Nebahat? Ehh… Laetitia Griffith? Haar verhaal is al wat ouder, dus laten we dat wat nader bekijken. Jeanine Hennis? O, die dame werd zo raar aanschreven door dat bladenmens. Behalve dat ze aangenaam is voor het mannelijke oog is het bestuurlijk nog niet zo’n volgeschreven blad, het meeste gebeurde bij de EU in Brussel. Melanie kan wel blijven op haar departement? Daarover wordt nogal verschillend gedacht, maar het is te verdedigen.

Verder maar weer. Mariëtte Hamer??? Jongens, is daar over nagedacht? Heel veel mensen zullen die vraag met 'nee' beantwoorden. Net als bij Agnes Jongerius, een vakbondstante. Maar de kop die me mijn thee over de krant deed sproeien was toch die van Fatima Elatik. Dat mens zou eigenlijk eens moeten worden behandeld door een echte Amsterdammer. De feiten maken dat het niet uitmaakt of de columnist wel of niet PvdA stemt, over haar is nauwelijks iets goeds te melden. Als ook maar de helft waar is, is er geen kast ter wereld die al haar lijken kan bergen, met name in financieel opzicht. Dat mens heeft al een onvoorstelbare hoeveelheid gemeenschapsgeld naar de gallemiezen geholpen. Het is een van de grote raadselen in bestuurlijk opzicht hoe zij ondanks alles toch in het zadel blijft. En zij zou dan volgens Kirsten geschikt zijn voor Immigratie, Integratie en Asiel? Ik durf niet eens een grove schatting te maken van het aantal mensen die deze suggestie als een gotspe zullen duiden. Voor mij is één ding wel zeker: Kirsten heeft geen hoor en wederhoor binnen haar partij toegepast alvorens dit stuk te schrijven. Dat zal haar bepaaldelijk niet in dank worden afgenomen, zo veel is wel zeker.

Typisch voorbeeld van klein zijn in het grote. Gestegen door gebrek aan gewicht. Maar een ballon die lichter is dan lucht verdwijnt uit het zicht. In politieke termen betekent dat nogal eens promotie naar Europa. Hier kan men niet veel meer met die persoon, maar weggooien kan altijd nog. Ja, abici utque licet, mijn lijfspreuk. Dus dan maar uit het oog, uit het hart. Het houdt wel in dat iemand die om welke reden dan ook niet regeer- of bestuurswaardig is, in Brussel zijn of haar kunsten mag gaan vertonen. Het belangrijkste verschil tussen het Haagje en Brussel is dat in die laatste stad de dossiers vele malen meer omvatten en vele malen weerbarstiger, moeilijker en minder overzichtelijk zijn dan hier. Als het hier dus al niet lukt, daar wel? Maar die bestuurlijke brekebeen moet het dan toch maar gaan doen. Gevolgen voor Nederland? Roept u maar.

In andere landen van de EU zal het zeker niet anders zijn. Het is geen stokpaardje van mij, maar het is algemeen bekend dat het Europarlement voor een flink deel wordt bemand en bevrouwd door nonvaleurs, ook in de hogere echelons. Dat geeft heel erg te denken, maar waar is het, helaas. Klein in het grote, en daar moeten dan de honderden miljarden worden besteed en de toekomst van dit werelddeel bekokstoofd. De begroting moet een aantal procenten groeien, ondanks dat de meeste landen de broekriem stevig moeten aanhalen? Ook dat heeft in mijn optiek zeker met klein in groot te maken. Voor bezuinigen en bittere maar noodzakelijke ingrepen is grootheid nodig, en die wordt allerwegen gemist.

Nee, geef mij maar groot in klein. Deze week zag ik dat in werkelijkheid. Het jongste zusje van mijn vrouw is dubbel gehandicapt. Ze kent niemand en heeft de geestelijke capaciteit van een jonge baby. Inmiddels is ze zestig jaar en ze woont al 43 jaar in een tehuis. Ze was weer eens ziek. Niemand weet hoe het kan, maar ze heeft een gebroken arm, net onder haar schouder. Iedereen is vreselijk ontdaan en men vraagt zich af hoe dit kon gebeuren. En het gekke doet zich voor dat geen enkele keer de vraag bij ons opkwam of men soms  bepaalde feiten onder de mat probeert te schuiven. De betrokkenheid en de liefde van het verzorgend personeel daar is totaal. Je voelt je altijd omgeven door mensen met de juiste instelling en mentaliteit om levenslang voor die ongelukkige stumpers te zorgen. Inmiddels is gebleken dat het vrouwtje, doordat ze nooit staat of loopt, zeer ernstige osteoporose heeft, zelfs zo erg dat botstructuur in armen en enkels nauwelijks meer is waar te nemen. Dat verklaart veel; het is nog een wonder dat tot dusverre niet eerder breuken zijn opgetreden.

Groot in klein, dat zijn ze daar. En dat is iets wat we allemaal zouden moeten praktiseren. Ook op bestuurlijk gebied. Dat is beter.