Vrij Nederland
Iedere dinsdagavond bespreekt Luc van Lier een hoogte- of dieptepunt van het Nederlandse medialandschap. Vandaag aandacht voor de vernieuwde Vrij Nederland.
Het kan altijd beter. Daarom is de indeling van de Vrij Nederland wat aangepast. Een mooie reden om het blad eens te bekijken.
Een mooi betoog in de rubriek ‘De Week Waarin’. Het einde van de wereld valt toch niet in december 2012, want er is een Mayakalender gevonden die na 21 december nog 7000 jaar doorloopt. Dat betekent dat we tot het jaar 9012 nog duizenden verkiezingen en schimmige kabinetsformaties voor de boeg hebben, met gezworen vijanden die onhoudbare vriendschappen aangaan. Zijn we mooi klaar mee. Een geestig stuk. Meer politiek. Over lijsttrekkersverkiezingen: De Gouden Regels. Een lijvig artikel met wijze woorden, maar ook een kort en duidelijk overzicht van hoe de verschillende partijen de keuze van de lijsttrekker hebben georganiseerd. Handig. En de constatering dat je, in tegenstelling tot vroeger, een politieke partij gewoon mag verkopen als was het een pak wasmiddel. Treffend verwoord door Max van Weezel.
Ik krijg trouwens een standje. Ik heb de Libelle en haar lezeressen weleens belachelijk gemaakt. Mag niet. Te makkelijk, vindt Elma Drayer. Die kan ik in mijn zak steken!
Vrij Nederland pronkt op de omslag met de aankondiging van een groot artikel over Teflon Bram, de beroemde maar ook omstreden strafpleiter. Als ik heel eerlijk ben, had ik mij er meer van voorgesteld. Heel veel dingen die al sinds jaar en dag bekend zijn. Over de foute vriendjes. Het grote ego. Gesodemieter over geld. Iets heel nieuws heb ik in het artikel niet gelezen. Tegenvaller.
Toch een vreemd blad. Deels een opinieweekblad, deels een literair blad. En die dingen lopen door elkaar. Een mooi essay van Cees Nooteboom met Angela Merkel als rode draad in een verhaal over pan-Europese misverstanden en internationaal onbegrip. Maar hoort dat verhaal dan in de literaire afdeling thuis, of in het opiniegedeelte? Twijfels, eerlijk gezegd. In de rubriek ‘Tijd van leven’ wel een heel mooi en openhartig portret gelezen van J.L. Heldring, de inmiddels hoogbejaarde scribent die tot voor kort de column ‘Dezer dagen’ in de NRC schreef. Prachtig om te zien hoe zo’n broze man terugkijkt op zijn werk en zich nu wijdt aan de verzorging van zijn echtgenote.
En ik kon hard lachen over de wederwaardigheden en het baasjesleed van de hondeneigenaar die zich tot de hondenfluisteraar wendt. Op Socratische wijze. Ik geloof dat ik zelf eerder zou gaan voor een Montessori-hond, maar dat terzijde..
Tot slot een ontluisterend verhaal over windmolens die lang voordat ze zijn versleten al worden afgebroken om subsidietechnische redenen en een verrassend stuk over hoe delicatessen vaak gewoon per ongeluk zijn uitgevonden door slordige, ja zelfs smerige koks. Leuk! En een mooie variant op ‘Vraag het aan Mona’. ‘Grunberg helpt’. Uiterst gevatte antwoorden op triviale vragen.
Al met al best de moeite waard, de Vrij Nederland. Zeker goed voor een paar uur leesplezier.
