Onaantastbaar
Nog maar minder dan een maand en het begint: EURO 2012. Het EK-gevoel begint bij mij al flink toe te nemen. Ik heb volgens traditie mijn zelf georganiseerde EK-pool verspreid, en bondscoach Bert van Marwijk heeft een voorselectie bekendgemaakt. Nu daarmee de discussies losbarsten over welke landen kans maken op de titel, wie er wel en niet mee moeten met de selectie van Oranje, én of Huntelaar en Van Persie samen kunnen spelen is de EK-periode wat mij betreft begonnen.
In een eerdere column heb ik aangegeven dat ik niet erg geloof in de kansen van Oranje op het komende EK. Om de simpele redenen dat Duitsland beter is en we altijd moeite hebben met Portugal. De eerste ronde als eindstation zou mij dan ook niet verrassen. Maar zelfs ik begin er toch weer wat meer in te geloven. Dat komt omdat ik de laatste drie wedstrijden van Nederland op het afgelopen WK heb teruggekeken en omdat bondscoach Van Marwijk maling heeft aan de mening van de andere 16 miljoen bondscoaches.
Allereerst even die wedstrijden van het WK in Zuid-Afrika. Waarom heb ik die teruggekeken? Allereerst omdat de wedstrijden tegen Brazilië en Uruguay fantastisch waren. Niet zozeer qua niveau, maar vanwege het resultaat. Het idee dat we twee jaar geleden Brazilië konden verslaan zorgt bij mij voor wat meer geloof in de kansen van Oranje op het EK. De finale tegen Spanje, waarvan ik het plaatsvinden bijna twee jaar lang heb ontkend, keek ik om meerdere redenen: rouwverwerking, om te zien of het nu echt zo’n harde wedstrijd was en om te zien of het een verdiende nederlaag was.
De rouwverwerking is niet echt gelukt: de kans van Robben en de goal van Iniesta blijven verschrikkelijk om te zien. De wedstrijd was wel minder hard dan ik dacht en de nederlaag was verdiend. Dat is toch fijn om twee jaar later met eigen ogen te kunnen zien. Ook in 2010 was er al discussie over Van Persie en Huntelaar. Niet zozeer of ze samen konden spelen, maar meer wie er in de spits moest staan. Nu gaat de disussie wél over of ze samen in één elftal kunnen spelen. De topscorer van de Bundesliga en de Premier League, die moeten toch gewoon allebei spelen?
René van der Gijp vindt in ieder geval van wel. Afgelopen maandag in Voetbal International, toen Van Marwijk te gast was, zei Van der Gijp dit: “Wij hebben vijf exceptionele spelers: Van der Vaart, Sneijder, Robben, Van Persie en Huntelaar. Ik zou tegen die vijf zeggen: ‘Ga lekker zitten, hier heb je pen en papier, hoe gaan we spelen?’ Want het lullige is: er moeten één of twee spelen op een positie waar ze normaal niet spelen. Maar als ze dat zelf doen is Bert van het probleem af.”
Hij noemde deze vijf exceptionele spelers naar aanleiding van het nieuws dat bij FC Barcelona zeven spelers onaantastbaar zijn: die spelen altijd. Die zeven van Barça zijn Valdés, Puyol, Pique, Busquets, Xavi, Iniesta en uiteraard Messi. Maar dat valt natuurlijk niet te vergelijken met die vijf van Nederland: dit is de as van het team van Barça. De keeper, twee verdedigers, de controlerende en creatieve middenvelders, en Messi. Bij Nederland zijn die onaantastbare vijf allemaal aanvallend ingestelde spelers. Dat werkt natuurlijk niet. Van Marwijk weet dat, gelukkig.
Van Marwijk kent geen onaantastbare vijf, zes of zeven. Eerder een onaantastbare elf. Wanneer alle spelers fit zijn, is de basisopstelling duidelijk. Nu ze niet allemaal fit zijn, ontstaat er meer discussie. Logisch, maar gelukkig betekent dat niet dat Van Marwijk gekke dingen gaat doen. Ik heb dan ook alle vertrouwen in Bert van Marwijk. Vertrouwen dat hij de juiste elf opstelt en niet met een aanvallende kamikazeopstelling met ‘de onaantastbare vijf’ komt. Voor mij is er maar één onaantastbaar: Bert van Marwijk.
