Skyrim is te groot
Het is ons allemaal niet ontgaan. Op 11-11-11 is The Elder Scrolls V:Skyrim uitgekomen. Het is een spel waar ik naartoe heb geleefd, van heb gedroomd en over heb gefantaseerd. Met een urenteller van Morrowind en Oblivion bij elkaar van dik boven de 300 uur, ging ik snel aan de slag en stortte mij in Skyrim.
Bij de vorige delen wilde ik altijd het perfecte karakter creëren. Ik was uren bezig met de skills zoeken die ik wel nodig had, iets minder nodig had en niet nodig had, hard op zoek naar de ideale combinatie. Ik heb hem nooit gevonden, iets waar ik nog steeds van baal. Bij Skyrim was ik verbaasd. Ik had dit probleem niet meer. Geen ellenlange customisation, maar gelijk keiharde actie. Helgen werd aangevallen en ik maakte mij zo snel als ik kon uit de voeten.
Kenmerkend voor The Elder Scrolls-games is de open wereld waarin je, na een nog geen vijf minuten durende tutorial, wordt geworpen. Voorlopig volgde ik nog maar even de hoofdverhaallijn. Dat leek mij het makkelijkst. Ik kwam aan in Riverwood. Na een tijdje daar rondgehangen te hebben, een blik op de map geworpen te hebben, overviel mij plotseling het gevoel dat de makers je willen geven. Ik was overweldigd door de grootte en de overvloed aan keuzes. Ik voelde mij nietig. Sommige gamers zullen dit ongetwijfeld een heerlijk gevoel vinden.
Ik vond dat echter niet. In vorige delen kon ik altijd nog mijn weg een beetje vinden, maar in Skyrim was ik hem helemaal kwijt. Ik ben maar wat gaan rondstruinen. Belandde bij de Thief's Guild, The Dark Brotherhood en The Companions. Nog meer quests, quests en quests. Maar de overvloed aan quests was niet het grootste probleem. Op opdracht van The Dark Brotherhood moest ik drie mannen ombrengen. Deze mannen leven echter niet in een stad, maar een vijf tot tien minuten op loopafstand ervan. Gelukkig ga je te paard sneller, dacht ik. Hoeveel sneller viel mij vies tegen.
Daarnaast is de bestemming vaak moeilijk te bereiken. Dan weer een steile heuvel op omdat wegen een omweg zijn en je die voor mietjes vindt. Vervolgens rijd je weer verkeerd of kom je vast te zitten in een steen door een glitch. Terwijl je rent of rijdt gebeurt er vaak niets. Hier en daar een wolfje of een beer die je afslacht. Daarvoor moet je weer afstappen van je langzame paard dat daarna ineens heel snel wegloopt. Dus tegen de tijd dat die beer dood is, is mijn paard ook weer foetsie. Een effective manier om te reizen ontbreekt nog een beetje. Was een privé vervoersdraak nou te veel gevraagd?
Heb ik misschien niet genoeg geduld voor Skyrim? Of is Skyrim toch écht een maatje te groot? Het zijn twee vragen die mij toch blijven achtervolgen. Wil ik een spel spelen terwijl ik voor elke vijf minuten actie tien minuten lang op mijn w-knop moet drukken? Voor mij voelt dit toch als een spel met enorm veel laadschermen. Wanneer een game vijf minuten gameplay biedt en vervolgens een laadscherm van drie minuten gaan veel spelers, terecht, stijgeren. Is het dan wel terecht dat wij Skyrim met tienen belonen terwijl een dikke vijftig procent, al dan wel niet meer, van de game uit van A naar B lopen bestaat?
Misschien hebben vorige delen van de serie dit ook al. Toch ervaar ik dit pas echt bij het laatste deel. Begrijp me niet verkeerd, het spel is geweldig. Maar het had compacter gekund. Er is geen meerwaarde aan vijf minuten lopen in plaats van één. Dit spel doet mij denken aan de oude spreuk: Less is more!
