Rotte eieren voor je geld
Debby-Jo stuurde via de submit de volgende column in:
Steeds vaker vraag ik mij af waar de grens ligt tussen fatsoen en de vrijheid van meningsuiting. Het een heeft zonder twijfel te maken met het ander want de vrijheid hebben om te zeggen wat je denkt en vindt zal zeker in deze tijd ten koste gaan van iets of iemand.
Kun je je mening uiten en toch fatsoenlijk blijven? Misschien moet iemand die discussie maar eens aanzwengelen op Twitter. Dé plek waar werkelijk iedereen die de lagere school heeft doorlopen zijn mening geeft over van alles en nog wat.
Meningen die negen van de tien keer te maken hebben met wat de Twitteraar vindt van de wereld om zich heen. En dan blijkt dat zelfs bekende Nederlanders soms Twitteren zonder eerst na te denken wat de gevolgen zijn van hun uiting. Je bent als bekende Nederlander nou eenmaal niet anoniem en dus zal je mening gekoppeld worden aan het bedrijf waar je werkt of aan je politieke partij.
Dat doet me denken aan de raad die mijn vader mij vroeger regelmatig gaf als ik mijzelf weer eens in de nesten had gewerkt met mijn ondoordachte gedrag: “Debby, eerst denken, dan doen”.
Ik denk regelmatig terug aan die wijze woorden. Grappig is dat naarmate ik ouder word, ik vaker beslis om eerst eens goed na te denken over mijn zouteloze meningen en opmerkingen alvorens ik tot actie overga. Of het helpt weet ik niet, maar ik heb meer vrienden dan ooit.
(Uiteraard is dit een doordachte grap).
De afgelopen week heb ik nagedacht over die grens van vrijheid van meningsuiting en fatsoen. Ik worstel met de vraag of Evert Santegoeds, journalist en presentator alsook hoofdredacteur van weekblad Privé weleens eerst nadenkt voor hij iets doet.
Hoe stel ik me dat voor?
Evert wordt wakker en al krabbend aan zijn zak loopt hij de wc in. Als hij zijn handen wast kijkt hij in de spiegel en trekt minzaam zijn rechtermondhoek op. Dat is geen truc. Dat gaat vanzelf. Met een kop koffie op de tafel leest hij zijn e-mail en zijn secretaresse belt hem. Niet alleen om zijn agenda door te nemen maar vooral om hem te melden dat ze een wel heel bijzondere brief hebben ontvangen. Een brief van een vrouw die zegt de weduwe te zijn van de stiefvader van Karin Bloemen. Everts hart gaat sneller kloppen en zijn lid begint als vanzelf te zwellen. “Lees voor” weet hij hijgend uit te brengen, en de daarop volgende minuten zijn niet anders te omschrijven als een orgasme. Onbedoelde telefoonseks.
Later op de dag zit Evert achter zijn bureau en heeft zijn mobiel in zijn hand. Hij zoekt onder de K en vindt Karin Bloemen.
Dit is het cruciale moment. Dit is het moment van “Eerst denken, dan doen”. Dit is het kritieke moment van grensoverschrijdend gedrag en vrijheid van meningsuiting.
Zou Evert hebben geaarzeld? Zou hij, naast opwellende sensatiedrift, een fractie van een seconde hebben nagedacht over –op zijn minst- de stiefzoon van Karin Bloemen? Zou Evert er bewust voor hebben gekozen om Bloemen de brief als chantagemiddel voor te leggen zodat zijzelf de walgelijke pijnlijke waarheid wel openbaar moést maken? Zou Evert zich een kort moment hebben afgevraagd, welk doel hij wil bereiken met het oprakelen van zoiets intiems en persoonlijks, en wat in feite helemaal niemand, behalve betrokkenen, aangaat?
Bloemen heeft, met het mes op de keel, een interview gegeven aan Privé waarmee al het verdriet en alle vuiligheid dat zij en haar gezin zo graag achter zich laten, op straat kwam te liggen. Evert Santegoeds meldde zonder blikken of blozen in zijn programma Shownieuws dat Karin Bloemen, ondanks haar afkeer van de roddelpers, had meegewerkt aan een interview. Je moet het maar durven.
Die avond heeft Bloemen, met duidelijke tegenzin en in de greep van oud zeer, een toelichting gegeven op Everts interview in het programma Pauw en Witteman.
Ik begrijp haar. Ze heeft rotte eieren voor haar geld moeten kiezen.
