Vakanties? Altijd te kort
Man, zeur niet, als leraar heb je zestig dagen vakantie, plus veertig ouwelullendagen en dan ook nog flink wat tijd-voor-tijd omdat je wekelijks een paar avondjes optreedt. Jij moet kotsberoerd worden van al die vrije dagen. Het zijn er zowat vijf keer zoveel als iemand in het bedrijfsleven krijgt. Jep, klopt, kun je nagaan hoe zwaar het docentenleven is. Goed, het is belachelijk, maar kom niet aan verworven rechten want dan breekt de pleuris uit. Komende week drie hele dagen sloven en zwoegen, daarna Hemelvaartsdag en de automatische vrije vrijdag, waarmee mijn ouwelullendag me wordt afgepikt, want die dag heeft iedereen vrij. PROTEST!!!
De week daarop een hele week van vier dagen, hoe krijg ik hem om, dan tweede pinksterdag en weer drie dagen draven. En dan nog een week of wat uitbollen, diplomering, restjes opruimen, vergaderen, nieuwe klassen indelen, waarna we een week of zeven onbereikbaar zijn. Het schooljaar gaat dan ook belachelijk snel voorbij, twee keer blazen en er is weer een jaar om. En dat zint me toch minder, ik zit er niet echt op te wachten dat ik algauw met pensioen kan. Maar goed, die snelle tijdpassering hangt volgens een bepaalde filosofie samen met het tempo van leven. Hoe meer je doet, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Dus dan maar inactief worden? Dat kun je net denken. Het tegendeel is eerder van toepassing.
Jaren geleden hebben we een Velux dakvenster aangebracht in een van de dakvlakken. Zo’n ding is aan de binnenkant netjes blank gelakt, maar na jaren dringt er in de hoeken wat vocht onder de lak, met zwarte plekken als gevolg. Dus moet er maar eens worden geschilderd. Eerst schuren, dan twee lagen grondverf. Je kunt alleen alle plekjes bereiken als het raam open is, dus moet het niet regenen. De grondverf zit erop, waarna het lekker ging regenen. Die twee lagen die er nog op moeten zullen dus nog wel even op zich laten wachten. En daar ben ik eigenlijk niet rouwig om, want ik kan goed schilderen maar ik heb er tegelijkertijd grondig de pest aan.
Maar goed, het eigenlijke werk zat bij een van de zonen. Hij bewoont sinds enige jaren een grote woning met een flinke, afgesloten achtertuin. Doordat de kinderen groter worden wijzigen de inzichten omtrent de inrichting van de tuin. De oudste is negen, de jongste vijf, dus een trampoline kon niet meer wachten. Meteen maar een joekel, rechthoekig van vorm die in de grond verzonken wordt. Gras is ook wel lekker, vooral onderhoudsvrij kunstgras met een draaglijke kleur. Goed, doen we ook. En verder is er een hond. Een ongelofelijke baklap, kan ik iedereen aanbevelen, vooral wanneer je kinderen hebt. Volgens Dogs 101 op National Geographic is het zelfs de beste hond voor kinderen. Kwestie is alleen dat ze nogal aan de maat is, een Newfoundlander, een dame van een jaartje oud die nu al dik zestig kilo op de schaal brengt. Een voetbal die tussen de hond komt is dan ook geen echt lang leven beschoren, terwijl ze door haar enorm dikke vacht ook erg graag op een koele plek ligt. Als je binnen overal vloerverwarming hebt zul je buiten iets beschuts moeten verzinnen waar ze graag ligt. We gaan dus de tuin in drie afdelingen opdelen, maar wel graag mooi en toonbaar. Eentje voor algemeen gebruik, met buitenzetels, tafel, fontein en zo, een voor de koters zodat ze zonder hond kunnen spelen. De laatste, kleinere ruimte is een comfortabel hondenverblijf. De afscheidingen maken we met een pergola van dikke eiken balken met onderin hekjes van 90 cm hoog waaraan bloembakken komen te hangen. Bovenaan de pergola kunnen ook bloembakken, het ding is sterk zat. We hebben meteen alle oude grove bamboematten van de erfscheidingen weggehaald om die te vervangen door verzinkte staalmatten waar tegen allerhande klimplanten komen, bij voorkeur met veel bloemen en geur. Het wordt een bloemenparadijs, wat ik je brom.
Het komt allemaal goed, want tuinen en bestrating is het vak van onze zoon, hij heeft een bedrijf in die tak van sport. Alleen de pokkezooi die je hebt voordat het allemaal klaar is, niet te filmen. Alle oude bestrating eruit, overal bergen zand en binnen heb je hardstenen vloeren. Voordat we klaar zin is de stofzuiger vijf jaar ouder geworden. En het gaat langer duren, want zoonlief, een vreselijk grote, lomp-sterke vent deed afgelopen week wat fouts met zijn rug. Dus we zien wel, maar de week is weer om, met een hele hoop geklus. Het volgende project is mij gisteren ingefluisterd, want de oudste zoon heeft een tweeling van tien maanden die in dezelfde kamer slapen en duidelijk verschillende denkbeelden koesteren over slaap- en wakkertijden. De kamer moeten dus gedubbeld worden met een wandje in het midden. En in de tuin moeten we hekken zetten. Ze wonen aan een drukke weg, dus dat is echt iets om niet uit te stellen. Voordat die kleine duveltjes lopen moet het in kannen en kruiken zijn.
En we krijgen er waarschijnlijk weer een pleegkind bij, een jongen van veertien. We hadden er bij de nieuwjaarsborrel bij Jeugdzorg al van gehoord toen iemand langs haar neus weg vroeg of wij nog mogelijkheden hadden om dit jongetje te huisvesten. Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad, zelfs de kinderrechter kwam eraan te pas, maar afgelopen vrijdag kwam de dame van Jeugdzorg met moeder en zoon bij ons neuzen. Onze zoon en pleegzoon waren er om eens aan de nieuwe knul te ruiken. Het moet klikken, anders beginnen we er niet aan. De verhalen die je dan moet aanhoren… De moeder wist te vertellen dat zij in vijf dagen aan het idee had moeten wennen. O? Wij wisten er al vier maanden van. Ook vertelde zij dat haar zoon werd uitgeplaatst, alleen omdat zij dyslectisch is. O? We hebben inmiddels wel geleerd om de verhalen van de ouders met een zekere reserve aan te horen maar wel vriendelijk en behulpzaam te blijven. Als er op dat gebied problemen rijzen heb je pas echt het schaap aan het poepen. Zo’n joch gaat in de weekends naar huis en als hij daar dan vervelende verzinsels over ons te horen krijgt is je meeste werk zinloos. We worden dus echte diplomaten, maar dat moet om resultaten te boeken. En als het goed gaat wordt het makkelijker, want de pleegzoon weet naarmate de tijd verloopt bij negatieve verhalen over ons steeds beter wat hij daarmee aan moet. Een nieuw avontuur dus, want ieder nieuw verhaal is weer totaal anders dan je tot dusverre hebt meegemaakt.
O ja, zijn kamer is ook nog niet in orde, want die is zo’n beetje als rommelruimte gebruikt. De fietstrainer van pleegzoon staat er en we bergen er overtollig beddengoed op. Het tapijt moet ook een behandeling hebben, want de jongens zijn er met een waterpijp aan het klooien geweest. In het ledikant moet een nieuwe matras, er moet een bureautje komen met stoel en nog zo wat grappen. Opa moet dus heftig aan de bak.
I’ll keep you informed.
Updeet:
Gramps was zeker een beetje mediageil, want hij schreef zijn stukkie een week te vroeg. Heb ik mooi de gelegenheid om even bij te praten. Pleegzoon komt echt, we hebben vrijdag een tweede gesprek gehad. Een week geleden, tijdens het eerste gesprek hebben zoon en pleegzoon hem meegenomen naar hun kamer om even aan hem te ruiken. Als hun reactie niet positief zou zijn ging het feest niet door. Maar hun commentaar was kort en goed: Moah! In orde bevonden dus, pubertaal heeft voor ons niet al te veel geheimen. Men vertelde dat hij op weg naar huis had gezegd dat hij een probleem zag aankomen. ?? Dat hij ooit weer weg moest bij ons. Nou, dat had hij dus gauw bekeken. Hij komt tweede pinksterdag, dus ik moet effe opschieten met zijn hok, anders weet ik het wel, dan komt er de eerste drie jaar niks meer van terecht. We hebben een overcompleet bureau met stoel geregeld van een vriendin die kleiner en nieuwer gaat wonen. Ze had zelfs een computer, een ietsepietsie langzamer dan de nieuwste maar verder goed. Dit weekend haalt ze hem leeg, daarna mag hij hem hebben. Het joch weet echt niet wat-ie meemaakt. Zijn oudere broer speelt nog met Lego, hijzelf krijgt alleen vijf euro zakgeld als zijn moeder het kan missen. We hebben het idee dat zijn uitplaatsing te doen heeft met een groot verschil in intelligentie. Hij veel meer dan de rest van de familie, en dan vraag je om problemen. Vandaar dat de rechter na veel vijven en zessen ingreep. Toen hij desgevraagd van mijn vrouw hoorde dat hij bij ons wekelijks een tientje krijgt ging hij geheel uit zijn plaatje.
Onze huidige pleegzoon vroeg me deze week wat voor criteria we eigenlijk hanteerden om zijn progressie te meten. Netjes met twee woorden spreken? Met mes en vork eten? Gewenst gedrag? Dat is allemaal best lekker, maar het is niet des Pudels Kern. Nee, opeens zeek hij niet meer omdat hij per week vier hele uren moest vakken vullen, maar ging zelf achter meer uren aan. Hij vond aankloppen bij zijn ouders voor doekoe opeens geen optie meer. En laatst had hij het zonder het te beseffen over ‘thuis’ toen hij ons adres bedoelde. Dat is wel au voor zijn ouders, maar het geeft groei aan, en aarding. Sinds een paar maanden weet hij wat hij na de Havo wil gaan doen: marinier of commando en hij let opeens op zijn voeding en rent een aantal keren per week een heel eind om meer conditie te krijgen. Klasse vent. Komt goed, en hij is hier pas drie jaar. En hij is nog niet eens 17. Als het met de nieuwe ook zo gaat tekenen wij ervoor.
We zien wel, het wordt in ieder geval weer een heel ander verhaal.
