Nachtritten:sexy lading (25)
Toen Vicky, gewond aan haar gezicht, langzaam bijkwam, lag ze op de bank in de huiskamer met een deken over zich heen. Ze fluisterde zacht ’Sjaak’, maar Sjaak was weg. Hij was, nadat Vicky weggegaan was, in slaap gevallen. Giovanni wist niet wat hem geraakt had. Na twintig minuten kwam hij langzaam overeind. Hij gilde direct naar zijn soldaten. Deze vlogen uit alle hoeken en gaten van het huis.
‘Ik ben geslagen en ik weet niet eens door wie. Er was hier iemand. Verdomme nog aan toe! Jullie zijn een stelletje luie klootzakken.’
Hij pakte zijn Baretta en schoot bij de eerste de beste soldaat zijn knieschijf aan stukken. De ogen van zijn overige soldaten straalden even pure angst uit. ‘Dit zal jullie leren mij te beschermen. In mijn eigen huis krijg ik klappen van iemand die ik niet gezien heb en dus niet eens ken.’ Giovanni wees verschillende soldaten aan die opdrachten kregen. De camerabeelden moesten bekeken worden, maar daar zouden ze niks op zien, er hingen nog geen camera’s in het nieuwe gedeelte. Het maakte Giovanni nog meer paranoïde dan hij al was.
‘Ik wil alle namen van die gasten hebben die hier bezig zijn met de bouw. En ik wil het nu.’ Vicky kromp ineen op de bank. De angst sloeg om haar hart.
‘Heb jij niks gezien, trut?’ Hij keek haar ongemeen fel aan. Zijn ogen brandden in zijn gezicht. ‘Als ik op een of andere manier te weten kom dat jij hiermee te maken hebt, dan is dat je laatste actie geweest in dit huis. Je gaat er op zeker aan, Vicky.’
Hij wilde haar slaan, maar zijn hand stopte net voor haar gezicht. Hij stopte omdat ze geen angst meer liet zien. Vicky had zichzelf teruggevonden. Ze wilde strijdend ten onder gaan. Juist deze houding van haar maakte hem weer onzeker. Ze dacht even in zijn ogen en houding te zien dat het hem leek te spijten. Hij ging zijdelinks naast haar zitten. Vicky begreep er niets meer van. Wat ze wel begreep was dat Giovanni steeds onbetrouwbaarder werd. Hij streek haar door het haar. Met zijn duim tikte hij even de open wonden in haar gezicht aan. Hij stond snel op en beval een van zijn soldaten Vicky te verzorgen. De soldaat telefoneerde naar Paolo. Deze was er binnen een half uur. Paolo zei geen woord, maar begon Vicky direct te verzorgen. Haar kapotte lip voelde ze nu pas.
‘Ik moet je een paar steken hechten, Vicky. Kan dat nu?’
Ze knikte, haar lichaam schokte even toen de naald voor het eerst haar achterhoofd instak.
Ze vroeg zich al een tijdje niet meer af waar ze in belandt was. Haar denken was gericht op overleven en ze vroeg zich steeds vaker af hoe lang dit nog vol te houden was. Sjaak was terug en hij zocht met Max naar een uitweg. Zolang ze dit voor ogen hield, wilde ze overleven. Giovanni verdween weer, nu met een batterij aan soldaten. Hij kon het niet accepteren door iemand neergeslagen te zijn in zijn eigen huis terwijl er zoveel soldaten de wacht hielden.
Vicky wist als enige dat het Sjaak was die haar gered had. Niemand anders. In haar hart en met een gesmoorde stem prees ze de dag dat hij geboren was. Ze kon niet wachten totdat Giovanni weer op reis zou zijn, of gewoon weg. Ze zou Sjaak helpen met het bouwen. Koffie brengen, ’s avonds urenlang elkaar beminnen en daarna praten. Ze droomde verder. Het maakte haar gelukkig zo te dagdromen. Maar ze besefte ook dat Giovanni waarschijnlijk camera’s zou ophangen in het nieuwe gedeelte van het huis.
Giovanni inspecteerde Paolo’s werk aan Vicky’s hoofd. Hij zoende haar op haar voorhoofd. Zij dacht ‘Sterf’. Ze wist inmiddels waar ze mee te maken had. Een psychopaat van de ergste soort. Een man die zijn vrouw slaat en daarna geniet van het ‘goedmaken’. Dit geeft hem weer het idee een goede man te zijn. En als Vicky dit zou bevestigen dan zou het langzaam van kwaad tot erger worden. Het zou op zeker haar dood worden. Ze besloot niet te bevestigen, maar gewoon niets te zeggen, hem alleen aan te kijken. Zo zou ze zijn proces en haar eigen tijd naar de dood niet versnellen. Hij zou immers steeds maar weer zijn best doen.
Na allerlei liefkozingen van Giovanni ging hij weer weg. Hij vertelde Vicky nooit waar naartoe. Ook niet hoe laat hij terug zou zijn. Ze kon niets plannen en moest altijd op haar hoede zijn. Ze zag onbekende technische mannen binnenkomen. Zij verdwenen direct naar het nieuwe gedeelte. Ze deed het gordijn opzij om de naam van het bedrijf op de bestelbus te kunnen lezen. Het was een elektronicabedrijf. ‘De camera’s’, dacht ze.
Ze besloot erbij te gaan staan. Niet hinderlijk, onopvallend, alsof ze er ook moest zijn. Ze wilde per se weten waar de camera’s werden opgehangen. Na een paar uur begonnen de werklui uiteindelijk met het installeren van de camera’s. Op dat moment kwam de ‘timmerman’ weer binnen. Haar hart sloeg verschillende keren over. Bij sommige slagen voelde ze precies waar de kloppende spier zat. Sjaak liep langs haar en knipoogde snel maar voorzichtig.
Ze ging met haar rechterhand naar haar linkerborst. Alsof ze hem wilde zeggen: deze klopt alleen voor jou. Hij glimlachte. Ondertussen keek hij ook goed waar de camera’s opgehangen werden. In elke kamer werden twee camera’s tegenover elkaar gehangen die ieder hun eigen hoeken filmden, zodat er geen dode hoeken overbleven. Toch werd er in de ruimte van vier bij vier meter, die omsloten was door de vier ruimtes, geen camera opgehangen. Giovanni ging er vanuit dat hij alleen in deze ruimte kon. Hij zou ook altijd afgesloten zijn. Het was ook wel de zogenoemde ‘paniekruimte’. Het grote voordeel van deze ruimte was dat geen vijand je kon belagen in deze ruimte. Ook hitte of andere aanvallen zouden geen succes hebben. Hij had eigen zuurstof. Het nadeel was dat je jezelf op moest sluiten. Er zou altijd proviand liggen. Sjaak zag niet direct het voordeel van deze ruimte.
De camera’s werden getest. Er werd nog geen opnameapparatuur ingeschakeld, dit zouden zij de volgende dag doen. Sjaak was inmiddels te weten gekomen dat Giovanni voor een korte reis naar Nederland gevlogen was. Hij bleef werken tot ook de laatste soldaat zijn ronde gedaan had. Ze maakten een praatje, Sjaak en de soldaat. Vicky kwam direct de ruimtes in toen de soldaat vertrokken was naar zijn eigen ruimte in het huis. Hij zou zijn volgende ronde pas over een paar uur doen. Sjaak trok de stroomstekkers van de camera’s uit het contact en wachtte tot er iets zou gebeuren. Als de soldaten al keken, zouden ze moeten komen. De camera’s hadden nog geen directe verbinding met de controleruimte bij de soldaten. Sjaak en Vicky kropen als dieven in de nacht de extra beveiligde ruimte in. Er stond een stoel waar Sjaak op ging zitten. Hij sloot de deur en zij zagen geen hand meer voor ogen.
‘Vick’, fluisterde Sjaak. Ze ging op zijn stem af, voelde zijn hand en ging wijdbeens op zijn benen zitten. Ze sloot haar armen om hem heen als een bankschroef. Ze wilde hem nooit meer loslaten. Hij sloot zijn handen om haar brede heupen. Ze had haar slip al veel eerder uitgedaan. Hij droeg geen ondergoed meer, dat was alleen maar lastig. Minutenlang bleven ze bewegingloos en bijna ademloos in elkaar verstrengeld zitten. Het vuur brandde intens in hun zielen. Diepe happen naar zuurstof soms, en daarna weer stilte. Geen doodse stilte, een stilte met meer leven dan beide zielen kon bevatten. Zonder een beweging van Vicky, noch van Sjaak, kwamen ze klaar. Tegelijk. Na tien minuten. De deur kon niet op slot, eenvoudigweg omdat er nog geen sloten in zaten. Plotseling werd de deur met een wilde zwaai opengedaan. Een voor Sjaak onbekende soldaat stormde naar binnen.
‘Wat zijn jullie verdomme aan het doen?’, schreeuwde hij. Vicky vloog van zijn schoot. Sjaak stond direct op. De soldaat trok zijn wapen en richtte dit op het voorhoofd van Sjaak. Sjaak vertrok geen spier. Zwak licht van de andere ruimtes sijpelde naar binnen.
‘Wij zijn aan het neuken. Ik neuk de vrouw van Giovanni omdat ze zo een lekker ding is. Wil jij ook?’ Het wapen begon te trillen. Toen wist Sjaak dat hij zou gaan winnen. Hij was een beginneling.
‘Of ik schiet jullie kapot of Giovanni doet het zo. Hij zou het mij niet kwalijk nemen als ik jou alvast omleg.’
Sjaak hoorde hoe hij de haan naar achteren trok met zijn duim. En juist op dat moment was zijn vinger oncontroleerbaar op de trekker. Sjaak sloeg toe. Eerst tegen het wapen, dat viel op de grond. Vicky pakte het in een katachtige beweging. Zij richtte het op de soldaat.
‘Niet schieten Vick, we doen het anders.’
