De dood van Sonic

gluurbuurX stuurde via de Columnsubmit de volgende column in:

Het moet eruit. Na jarenlang mijn ergernis voor mijzelf te hebben gehouden en gehoopt heb dat er binnen afzienbare tijd wél een goed spel van hem uit zou komen is na de laatste pijnlijke trap in de ballen - met de naam Unleashed - nu het breekpunt gekomen. Als groot fan en bewonderaar van zijn werk van vóór 1995 moet ik nu met groot verdriet bekennen: Sonic the Hedgehog is dood.

Wat begon het mooi. Als klein ventje liep ik zelfverzekerd de Videoland binnen. Begin jaren negentig. De NES heerste. Elk schoolplein in Nederland had het over Metroid, Turtles, Castlevania, Megaman en natuurlijk de onbetwiste Held van het Tijdperk: Super Mario. Alles was Nintendo, alles rook Nintendo, alles smaakte Nintendo. PC gamers waren nog echte nerds die niemand wilde kennen. Nintendo was Koning.
Tot die ene middag in de Videoland. Vastbesloten om nogmaals Mario 3 te huren van mijn verse zakgeld liep ik richting de Nintendo-stelling. Ik stuitte op een barrière vlak voor ik de hoek om liep en stond stil, starend naar de badass games van een nieuw monster: de Sega Megadrive. Flitsende hoesjes met illustere covers die mijn ongeschonden pre-puberale breintje nog amper konden bevatten. Met - ik weet het nog goed - links net onder ooghoogte een blauwe egel die mij uitdagend aankeek en met een simpele vinger mij waarschuwde voor meer aktie en spektakel dan ik kon verwerken met mijn 8 bit-voorstellingsvermogen.
Ik ben die hoek niet meer omgegaan. Een kwartier later maakte ik voor het eerst kennis met een videogame-held die mijn leven zou veranderen.

Het eerste wat ik zag was al meteen honderd keer mooier en sfeervoller dan ik ooit had gezien. En wat kon ik snel! Natuurlijk ging ik ook sneller dood dan ik ooit had gezien, maar dat deerde niet. Ik was de uitdaging aangegaan en ik moest het maar zien uit te spelen. De eerste looping was ook een onvergetelijk moment; zoiets kon je je in die dagen nog gewoon niet voorstellen. Parallax-scrolling (de achtergrond beweegt langzamer, wat een gevoel van diepte geeft), was in die tijd ook nieuw. En die kleuren! Zo fris, helder en diep! Al goed, ik ben na een tijdje spelen aan het eind van de Green Hill Zone gekomen en ik ontmoet mijn vijand, dokter Robotnik. De klootzak! Gelukkig ben ik snel en kundig genoeg om die grote zwaaiende bal onder hem te ontwijken en hem genadeloos op zijn donder te geven. Na acht keer: explosies! De dokter vlucht! Het enige wat mij nog rest is de dierenopslagcapsule te vernietigen (ja, rare jongens, die Jappen) en de Zone is van mij!
Na een tijdje spelen raak ik wel gewend aan de schoonheid van Sonic 1, totdat ik eens met meer dan 50 muntjes de eindstreep passeer en er ineens een enorme ring in de lucht zweeft! Ik spring erin en ik kom terecht in een soort alternatieve dimensie met gekke Escher-achtige taferelen en een draaiend doolhof waar ik doorheen moet zien te komen! Echt, wat hebben die gasten gerookt...
Om een lang verhaal kort te maken (want ik kan zo nog wel even doorgaan): Sonic 1 heeft mijn leven veranderd. Wat een spel! Zoveel creativiteit en liefde voor het spelletjes maken! Elk level is een persoonlijkheid, een individu. Niet in de laatste plaats door de geniale muziek die voor het spel is geschreven.
Terwijl ik dacht dat het niet mooier kon begon de geruchtenmachine op gang te komen over een nieuwe Sonic. Er werd gesproken over een nieuw karakter, meer levels, een nieuw soort special stage met een halfpipe-renbaan en natuurlijk dat je zo snel kon rennen dat je uit beeld kon gaan! De spanning werd onhoudbaar, ik had Sonic 1 reeds een tijd uitgespeeld en ik kon niet wachten om door nieuwe loopings en psychedelische werelden heen te rennen.
Mijn wachten werd beloond, en hoe! Sonic 2 is dé shit. Meer levels, meer loopings, nóg vettere muziek en meer variatie in vijanden, routes, snelheidstechnieken en baasgevechten.
De spinball werd de nieuwe standaard, je kon écht het beeld uitrennen (Chemical Plant Zone act 2) en er was de Metropolis Zone. Had alles van een eindlevel, maar hierna kwam gewoon nog een heel speldeel met de climax: de Death Egg Zone met een heuse robot-Sonic en daarna nog een beeldvullende Robotnik-machine! Hoe vet kun je het maken?
Ook hier doet het mij pijn om het zo kort te moeten houden, maar anders komt deze column nooit af.
Sonic 3 was een overtreffende trap. De alfa en de omega, gewoon alles opnieuw maken en het nóg toffer doen. The sky was the limit. In het begin raak je al je Chaos Emeralds kwijt aan Knuckles, wordt 't eiland in de hens gestoken en krijg je te maken met nieuwe boss-robots, nieuwe schilden, nóg vettere special stages en meesterwerken als de Marble Garden Zone en de Carnival Night Zone.
Sonic en Knuckles was de kroon op het werk. In epische proporties werd de ultieme krachtmeting bewaarheid; de Death Egg kon opstijgen door het verraad van Robotnik op Knuckles, jij die door zijn uiteindelijke hulp in een zinderende achtervolging op dit schip weet te belanden en de Dokter een onvergetelijk pak op zijn sodemieter geeft. Als Super Sonic de laatste slag uitdeelt in de meteorietengordel, Robotnik hulpeloos ter aarde stort en je er met de Super Emerald vandoor gaat om uiteindelijk het complete eiland te redden is de gekte compleet. Wat heb ik staan juichen, wat was ik gelukkig.

Maar toen ging het mis.
Nadat dit epos eindigde werd er bij Sega hard gewerkt aan de Saturn - een 32 bits console die het moest gaan opnemen tegen de PlayStation - en Sonic Team verschoof haar aandacht naar een nieuw figuurtje: NiGHTS. Geniaal spel, maar dat terzijde. Wat gebeurde er met Sonic? Er werd hulp ingeroepen van Traveller's Tales, bekend van spellen als Leander en Puggsy. (Nooit van gehoord? Houden zo!) Zij kregen de enorme taak de kwaliteit van deze franchise te behouden en ook nog naar een nieuw 32-bits niveau te tillen.
Het zal niemand verwonderen dat ze jammerlijk hebben gefaald. Het monster heet Sonic 3D en het enige leuke aan dit gedrocht zijn de special stages - welke inderdaad door Sonic Team zijn gedaan.
Later durfden ze het opnieuw; dit misbaksel noemden ze Sonic R. R staat voor Race, goed hè? Nou, als je een dusdanig slecht spel wilt spelen zodat je zelfmoordneigingen krijgt dan is dit een absolute aanrader. Je kunt ook Sonic Fighters proberen, maar ik sta niet voor de gevolgen in.
Toen kwam de Sonic Adventure-serie. Ik had weer hoop. Zou Sonic Team de schade kunnen herstellen?
Neen. Ik kan er weinig over meer over kwijt dan dat dit state-of-the-art baggerzooi is. Ik heb het spel serieus niet langer dan een half uur gespeeld. In totaal.
Er kwamen nog meer titels uit, en elke nieuwe titel liet Sega de desperatie meer doorschemeren; Sonic & the Secret Rings, Sonic the Hedgehog (ja waarom niet de gewone naam? Maak dan ook meteen een authentieke Sonic!) Sonic Rivals en als laatst Sonic Unleashed.
Naast de spellen probeerden ze het ook nog met cartoons. In de Amerikaanse versie was Sonic verslaafd aan chili hotdogs en in de Japanse versie was hij zeeziek. Zeeziek? WTF? Al goed, over het twijfelachtig slechte niveau van deze tekenfilms zijn we het allemaal wel eens denk ik.
Ik noem maar een klein deel van de complete franchise. Sommige spellen zijn nog niet om te huilen (Sonic Rush) maar over het algemeen is hetgene wat na Sonic & Knuckles is gemaakt in één woord samen te vatten:
BAGGER!

Waarom? Waarom kan Sega geen goede Sonic meer maken? In pure wanhoop worden er karakters bij verzonnen (Silver the Hedgehog? KOM OP!), nieuwe spelmodi (zoals een weerwolf-modus, brrrr), nóg meer snelheid en nóg hardere beats als achtergrondmuziek. De gekste dingen worden geprobeerd en elke keer wordt het gerucht verspreid dat dít spel weer Sonics oude glorie terugbrengt. Lulkoek!

Om een goede nieuwe Sonic te maken moet er goed worden gekeken naar de oude klassiekers, en dan niet alleen naar de snelheid. Snelheid is enkel voorbehouden aan diegenen die het level kennen. Beginners moeten op hun hoede zijn en voorzichtig de levels doorkomen, elk ringetje met hun leven bewaken en niet durven hópen op een Chaos Emerald te behalen in hun eerste run. Levels moeten uitgebreid en complex zijn. Meerdere routes, valse hoekjes en geheime gangen horen net zozeer bij Sonic als het snelle rennen.
De vormgeving hoort psychedelisch en 2D te zijn (3D werkt niet bij Sonic!!!) en je mee te voeren naar nauwelijks te bevatten werelden. Afwisseling tussen zonovergoten palmeilanden, mysterieuze onderwatertempels, onverbiddelijke chemische fabrieken en de onvermijdelijke 'flipperkast'-levels maken deze ervaring compleet.
Het verhaal moet flinterdun zijn, geen manga-epos als bij Sonic & the Secret Rings. Flinterdun: Robotnik heeft alle dieren in robots veranderd en Sonic moet dat gaan rechtzetten. Klaar.
Sonic is een einzelgänger, een ongeduldige speedfreak die hoogstens een Tails achter hem duldt. De rest is tegen hem. Robotnik maakt robots en wil de Chaos Emeralds hebben, maar Sonic is te tof, kaapt die stenen en schopt Robotniks kont. Zo hoort het en niet anders.

Ja, ach. Het doet pijn. Zeker nu ik mijn hart heb uitgestort komt deze bittere pijn weer boven. Deze pijn beleef ik elke keer als er een nieuwe Sonic uitkomt, maar bij de laatste - waarbij ik toch een stiekeme hoop op een goed spel had - werd het mij echt teveel.
Er is niks meer over te zeggen. De laatste Superheld is dood.

Sonic, rust in vrede.