Land of the free (1)
“Land of the free, home of the brave.”Oftewel Amerika. Een mooie spreuk voor een mooi land. Maar echt geloofwaardig is hij niet. Hoe kun je nou zeggen dat de Amerikanen moedig zijn? Er is geen land ter wereld dat banger is voor terrorisme dan Amerika. En hoe kun je nou zeggen dat Amerika het land van de vrije mensen is als er meer mensen in de gevangenis zitten dan waar ook ter wereld? Nou zijn er wel mensen die zeggen dat dat juist goed is en dat het aantoont dat het Amerikaanse rechtssysteem goed functioneert. Maar die mensen weten of niet waar ze het over hebben of zijn gewoon niet meer geheel verbonden met de werkelijkheid.
Tenminste, volgens John. En je zou kunnen zeggen dat hij recht van spreken heeft, hij was namelijk wel één van de meest succesvolle advocaten van Los Angeles van dat moment. En sinds een week schreef hij iedere ochtend de bovenstaande alinea op zijn krant terwijl hij naar zijn kantoor werd gereden. Hij stond volledig achter deze tekst. Toch koesterde hij geen afgunst of haat tegen het Amerikaanse rechtssysteem. Hij was 6 jaar geleden in het ambt gestapt in de volle overtuiging dat hij de wereld een stukje beter kon maken. Het was ook die instelling, en zijn ontzettende drive om die waar te maken, die hem zo snel zo ver heeft laten komen (normaal gesproken kost het minstens 15 jaar om in zijn positie te komen). Toch was hij de afgelopen week lang niet meer zo zeker van zijn zaak en of hij misschien niet toch gewoon architect had moeten blijven (hij was al 40 en absoluut geen trage leerling, dus hij was al wat jaren van de universiteit af).
Dat kwam allemaal door een briefje wat hij had gekregen van een vrouw uit Maine die hem al eens vaker had geschreven. Die eerdere brieven waren echter allemaal heel wat langer en gingen over haar dochter. Die zat namelijk in “death-row” omdat ze veroordeeld was voor moord. De moeder was er echter absoluut zeker van dat haar Macy geen moordenares was. Maar nadat ze eenmaal veroordeeld was, wilde haar advocaat niks meer met de zaak te maken hebben. Ze moesten dus op zoek naar een andere. Na lang zoeken kwamen ze via een tip van een vriend uit LA aan de naam van John. Hij was hun laatste hoop, iedere andere advocaat die ook maar de kleinste kans op slagen had, had al bedankt voor deze zaak. Zo schreef ze in veel van haar brieven. En hij was toch echt de enige die met zijn naam alleen al de lieve Macy vrij kon krijgen.
John had niet meteen toegehapt, maar stemde er uiteindelijk wel mee in om naar Maine te vliegen en met Macy en haar moeder te gaan praten. Macy’s moeder was een knappe vrouw, zelfs door haar tranen heen was dat goed te zien, zo stelde John vast toen ze hem van het vliegveld kwam oppikken. Ze stelde zich voor als Michelle. Ze kon haar achternaam niet noemen aangezien haar dochter werd beschouwd als een moordenaar. En ze was dan wel een alleenstaande moeder, maar ze was weduwe, dus ze droeg haar meisjesnaam niet meer.
In de taxi naar de gevangenis was het stil, op het gesnik van Michelle na. John had wel een gesprek willen beginnen, maar hij moest ook professioneel blijven. Hij mocht zich van zichzelf onder geen voorwaarde aan deze vrouw gaan hechten, in verband met haar moeilijke situatie. Tenminste, dat hield hij zichzelf voor, eigenlijk was hij bang dat hij verliefd zou worden op Michelle, terwijl hij al getrouwd was en een zoon had. Een gesprek beginnen over de zaak was ook uitgesloten, het was overduidelijk dat Michelle dat totaal niet aan zou kunnen.
Al met al was het geen prettige situatie en John hoopte dan ook dat Macy haar emoties wel onder controle had. Dat had ze niet. Ze leek precies op haar moeder, ze was net zo knap, huilde precies hetzelfde en haar stem was niet van die van haar moeder te onderscheiden. Het enige verschil (afgezien van haar leeftijd) met haar moeder was dat zij nog net wat grotere borsten had dan Michelle, die ook al minstens een grote C had.
Dit maakte het te moeilijk voor John om de zaak te nemen, als hij al niet verliefd was geworden op Michelle, dan toch wel op Macy. Dus na een uur bij Macy’s cel gezeten te hebben (ze hadden geen van allen nog iets gezegd) stond hij op en wekte de bewaker om hem naar de uitgang te brengen. Hij kon zelfs geen afscheid nemen of ook maar zeggen dat hij de zaak niet nam, hoewel dat wel duidelijk was. In het vliegtuig terug naar LA had hij dan ook allen maar spijt van die beslissing. Macy zag er helemaal niet uit als een moordenaar en als zij en haar moeder niet zo bovennatuurlijk knap waren geweest had hij haar zeker geholpen, ook zonder eerst de documenten te hebben gelezen.
Een halve week later kreeg hij dat ene kleine briefje van Michelle. Toen hij die dag in de krant keek (hij las hem nooit), zag hij een eveneens klein berichtje over de voltrekking van het doodvonnis van Macy. En alsof dat niet erg genoeg was schreef diezelfde krant twee dagen later dat dat een van de grootste fouten van de rechtsstaat ooit was. Een man had bekend die moord gepleegd te hebben waarvoor Macy was veroordeeld. Het DNA bewijs gaf hem gelijk.
morgenavond 23:00 het vervolg
