Joechhei haha!

Sid (SIDD)
Omdat mijn dochter van zes maar bleef zeuren gaf ik haar haar zin. Een lang weekend naar een huisje op de Veluwe. Van Landal GreenParks. Nou ben ik geen grote fan van de Veluwe omdat ik dat altijd associeer met bedenkelijke dominees, maar laat ik nu niet moeilijk doen.

Landal Greenparks dus. Wij hebben daar een huisje getroffen dat ergens achter in het “kamp” ligt. Bij de receptie krijgen wij een plattegrond mee. Volg de pijlen, staat erop. Huisje 4 tm 24 rechtdoor. Zouden ze hier geen huisjes 1 t/m 3 hebben? Huisje 25 t/m 49, na de oude waterpomp, rechtsaf. Zelf zitten we in huisje 523. Ik vraag aan de receptioniste of ik voor twee dagen proviand moet meenemen, want voor je dat huisje bereikt hebt ben je twee dagen verder. “Haha, valt wel mee hoor”, lacht de receptioniste. “Gewoon de aanwijzingen volgen, dan komt u er vanzelf.”

Na een uurtje staan mijn dochter en ik weer bij de receptie. Ergens een afslag gemist, een verkeerde pijl gevolgd en wij zijn weer bij af. Ik heb er genoeg van, loop de receptie binnen en vraag of ze een taxi voor me kunnen bestellen.
“Maar u heeft uw bagage nog bij u,” zegt de receptioniste verbaasd.
“U gaat ons toch nog niet verlaten, haha?”
“Nou, het liefst wel, haha,” antwoord ik. “Maar de 437 euro's voor drieëneenhalve dag die jullie zwendelaars voor die hut rekenen geven de doorslag. Ik blijf, haha.”

Toegegeven, ik ben te stom om voor de duvel te dansen, maar zelfs Einstein zou de indeling, benummering en plattegrond van het park een wiskundige chaos genoemd hebben. Eindelijk komen we bij het huisje aan. In een bestelbusje van het park, haha. Ze hebben de huisjes namen gegeven. “Joechhei,” heet de onze. Jezus! Maar gelukkig zijn we er. Lekker, even ontspannen, biertje, lezen...

"Papa, zullen we meteen gaan zwemmen?” Dochter wil meteen naar het tropisch chloorparadijs, waar het water op dertig graden wordt gehouden door de toiletten zover mogelijk weg te houden bij het zwembad. Dus lopen we weer terug richting receptie. Deze keer lopen we in één keer goed omdat we achter een paar kinderen in zwembroek aanlopen. Bij de receptie raken we de kinderen kwijt. Bij de receptie staat de receptioniste-juffrouw-haha weer klantvriendelijk te grijnzen.
“Kunt u voor mij een taxi bestellen? Ik moet naar het zwembad." Ze kijkt mij met opengesperde ogen aan. “Het zwembad? Maar meneer, dat is hier om de hoek, haha.”

"Fijn," zeg ik. "Bestel hem dan alvast maar voor als ik na het zwemmen weer naar Joechhei terug ga, hihi." Ze blijft mij aanstaren, tot ik uiteindelijk de deur uitloop.

Dochter gaat zwemmen. Ik niet. Ik waag mijzelf niet in die bak urine. Heb al eczeem genoeg gehad in mijn leven. Om over schimmelnagels maar niet te praten. Terwijl dochter halsbrekende toeren op een glijbaan uithaalt, haal ik een pilsje bij de kantine. Daarna loop ik het zwemzweethok weer binnen waar ik zittend op de grond aan mijn pilsje begin te lurken.

Ik zie daar volwassen mannen die met grote gekleurde ballen naar elkaar gooien. Voor mij: twee vrouwen die voorzichtig hun grote teen in het water laten zakken. 30 graden en dan bang zijn voor onderkoeling. Ze kijken giechelend naar me. Dan ben je een jaar of 45 en ga je giechelen omdat je je teen in het water steekt. Kan ook zijn dat ze mijn spijkerbroek, waarvan ik de pijpen tot de knie heb afgeknipt, potsierlijk vinden. Valt me trouwens op dat er weinig mensen met een spijkerbroek in het zwembad rondlopen. En al helemaal geen mensen met spijkerbroek en ook nog lurkend aan een biertje. De twee vrouwen vinden 30 graden kennelijk nog steeds aan de koude kant, want ze blijven giechelend met de tenen wapperen. Ze hebben duidelijk geruststelling nodig dus zeg ik: "Kan geen kwaad om er in te duiken hoor, ze hebben net de urine ververst. Het is nog warm." Geestig vinden ze het niet, maar ze houden in ieder geval op met giechelen.

Badmeester komt naar me toe. Of ik niet weet dat het niet is toegestaan versnaperingen in het zwembad mede te nemen. “Mede te nemen.” Hij zegt het echt. Gelukkig houdt dochter het zwemmen voor gezien en kunnen we terug naar huisje “Joechhei”. Dochter weet de weg nu, zegt ze, en het gaat redelijk goed. Met een omweg van 20 minuten omdat we bij de waterput linksaf gingen in plaats van rechts, bereiken wij Joechhei.

Gelukkig nog maar drie dagen. De volgende dag wil dochter naar een kinderbingo. Ik voel de bui al hangen. Spelletjes wint ze altijd. Nu ook, haha... Eerste prijs: een lang weekend Landal Greenparks. Dit jaar nog.

JOECHHEI!!!