column

Nieuwe platen

Walter (Seborik)
Op deze elfde van de elfde, de dag waarop het carnaval in het zuiden van het land weer van start gaat, voel ik mij gelukkig. Niet vanwege bijvoorbeeld de 'verklede' carnavalslui uit Bergen op Zoom die met gordijnen om hun nek de straat op gaan. Zelfs niet vanwege de nieuwe Madonna die vanaf vandaag te koop is, een album dat de afgelopen weken al flink in het (muziek)nieuws was door het gebruik van een ABBA-sample in de single Hung Up. Nee, ik ben zielsgelukkig omdat vanaf volgende week een nieuw album van een van mijn favoriete bands bij de betere platenzaken te vinden is.

De Fields of The Nephilim brengen na ruim vijftien jaar weer een album uit waar ze achter staan. Voor de kenners, enkele jaren terug is er een album uitgekomen onder de naam Fallen, maar die werd door de band niet gesteund. Een hoop gedoe, een hoop onzin, en een hoop middenwegen, maar relevant is het niet. Vijftien jaar na hun laatste plaat, komen ze met wat nieuws, en daar kijk ik naar uit. Net als zangeres en entertainster Madonna is dit een band die constant in ontwikkeling is geweest. Een band die nooit stil heeft gezeten. Op een andere schaal dan Madonna, maar het idee is hetzelfde. Altijd op zoek geweest naar iets nieuws in hun muziek, nieuwe trends, nieuwe geluiden, maar vooral ook nieuwe sferen. In tegenstelling tot het experimenteren van Madonna altijd succesvol - wel alleen binnen hun gothicrock underground circuit. Ondanks dat heb ik Madonna als artiest altijd kunnen waarderen.

Een korte toelichting bij de band waar dit verhaal eigenlijk niet over gaat. De Fields of The Nephilim zijn altijd een band geweest die zich omhuld hebben in geruchten en verschijningen van mist. Een band die hun imago versterkten door zelf vreselijk raar te doen met gekke antwoorden op interviews, het er op na houden van zeer alternatieve levensstijlen en ander 'vreemd' gedrag. In hun looptijd is Mourning Sun, de naam van het nieuwe album, pas het vierde studio-album. Ondanks dat, vind ik ze geweldig. Zo geweldig dat ik er een redelijke verzamelwoede van hun bijzondere LP's en andere geluidsdragers op na heb gehouden, maar daarover wellicht later meer.

Waar het echt om draait, is het geweldige moment van het in de platenwinkel staan en daar op de toonbank, in een schap of ergens weggestopt in een hoekje, het liefst vers uit een doos die de distributeur net heeft bezorgd, de nieuwe cd in de handen te nemen en niet kunnen wachten op het moment waarop je dit zilveren schijfje voor het eerst in jouw speler draait. Wanneer ik nieuwe cd's koop, wil ik ze altijd direct draaien. Elke minuut die ik daarop wacht doet bijna pijn. Op festivals met muziekstandjes waar ik natuurlijk flink moet neuzen, wil ik na een aankoop bijna het festival vergeten en me zo snel mogelijk naar mijn stereo snellen. Het zal nog een hels karwei worden om me in te houden volgend weekend op de platen- en cd-beurs te Utrecht. Niet alleen om mijn hand op de knip te houden en extreem veel nieuwe cd's te kopen, omdat ze daar nu toch zo goedkoop zijn, maar ook om de vrij hoge toegangsprijs van maar liefst tien euro niet voor niets te laten zijn door mij direct na mijn eerste aankoop naar huis te snellen om deze op een extreem volume door de buurt te laten schallen. Ik kijk ernaar uit.

Hoewel het verzamelen van voornamelijk oude muziek leuk is, zijn het toch vooral de nieuwe dingen waar ik naar uit kijk. Er gaat niets boven het toeleven naar een releasedatum, het kopen van het nieuwe album en het voor een eerste keer draaien. Een gevoel dat voor zowel liefhebbers van Madonna en de Fields of The Nephilim identiek is.