column

Het begint bij je opvoeding

Walter (Seborik)
Column door SloMo

De hedendaagse maatschappij is ziek. Zieker dan ziek. Het meisje van vier jaren oud in de Albert Heijn die vanwege het niet krijgen van een koekje haar vader uitscheld. Voetbalfans die een veertien jarige voetbalfan kapot schoppen omdat hij intimiderend een voetbalshirt van de bezoekende club aan heeft voor het Rat Verlegh-stadion. Mijn "ouwe vel" van een buurvrouw die het niet kan verdragen om naar mijn voordeurbel te luisteren en vervolgens door de intercom jengelt dat mijn vrienden op moeten zouten.

Het zijn allemaal voorbeelden. Kleine voorbeelden van onverdraagzaamheid binnen onze samenleving. Het ene voorbeeld is erger dan het andere, maar de drie gegeven voorbeelden hebben alle drie als functie om aan te tonen dat deze maatschappij verziekt is. Hoe komt dat toch? Wat is daar de oorzaak van?

Voor wat betreft het voorbeeld van de knorrige oma kan ik kort zijn. Zij lag waarschijnlijk vredig te sterven en vond dat wij rekening met haar moesten houden. En dat alleen om het feit dat zij oud en versleten is. Een goede reden...nietwaar? Het is en blijft onverdraagzaamheid van haar kant! Wij willen ook leven om zes uur 's avonds! Ik en mijn vrienden kunnen er niets aan doen dat zij stikt in haar vloeibare substantie, dat door een rietje haar keelgat inglijdt, doordat de bel op het moment van haar zuigsessie wordt ingedrukt.

Het kind in de supermarkt is een verwend nest. Hij of zij krijgt tegenwoordig van jongs af aan zijn zin. Het wordt nooit gecorrigeerd. En een volmondig "nee" pikt het kind niet. Ik zal het volgende beeld voor u schetsen.
Het is zaterdagmiddag twaalf uur. Het is weer bomvol in de plaatselijke Appie Happie. Het is eigenlijk een te kleine Appie om een zo'n grote stroom mensen te verwerken. En dat is al een aantal jaren zo. Desondanks komen er mensen gezellig met de ganse familie boodschappies doen. Vader, moeder, Fritsje van vier jaar oud, Madelon van drie, de tweeling van acht maanden en Beau de Labrador van tien jaar oud. Beau wordt vastgebonden naast de vijftien anderen honden en sluit zich aan bij het net opgerichtte hondenkoor. Lekker gezellig! De familie Doorzon loopt zonder hond maar met buggy door de ingangpoortjes. Een stel van die godvergeten Appie Happie's staan daar met megacontainers ontzettend in de weg. 'Ach', zegt Bas, de vader van het stel, 'het is hun werk, laat ze.' Na vijf minuten is meneer al helemaal over de zeik omdat hij nergens langs kan met zijn tien meter brede buggy met heavy duty rubbers waar een tractor nog in zijn broek van gaat schijten. Het feit dat Albert Heijn weer helemaal niets op voorraad heeft, doet hem helemaal koken van woede. 'Het is ook iedere week hetzelfde liedje hier', schreeuwt hij tegen een collega. Waarop mijn collega tegen hem zegt: 'Ja meneer, het is zaterdagmiddag. Het is erg druk en de vracht is te laat, sorry.' Er komt een gemeende verwensing uit Bas zijn mond.

Daarna stuiven Fritsje en Madelon weg. Op weg richting de koekjesgang. Want koekjes dat vinden ze lekker. Ze pakken vijf pakjes met Bob de Bouwerkoek. Op de weg terug pakken ze ook nog eens macaroni van Squarepants en de K3 toetjes van Mona. Blij komen ze weer aan bij het karretje van vader en moeder en pleuren het verworven spul triomfantelijk er in. 'Leg terug,' zegt Bas de vader geërgerd. Ik ben inmiddels de prei aan het vullen en ik denk bij mezelf dat er eindelijk eens een keer een man zo moedig is om zijn kinderen en public aan te pakken. Ondanks het feit dat deze meneer erg onverdraagzaam is geweest de afgelopen vijf minuten begin ik hem gelijk te mogen. Aanpakken die zooi!

De kinderen beginnen echter met huilebalken, kermen, schreeuwen, liggen, schoppen en slaan. De vader wordt nu echt heel erg boos en schreeuwt: 'Jullie gaan nu mee naar de auto en mamma en ik gaan verder boodschappen doen, begrepen!' Ik begin satanisch te lachen. Ik heb het naar mijn zin. Er wordt opgetreden! Joepie!

Dan keert het tij. De vrouw mengt zich in het gevecht tussen de kinderen en paps. Dit natuurlijk veroorzaakt door de schaamte die zich van haar meester maakt. Het gepeupel in de Appie Happie dat ook zijn boodschappen aan het doen is, kijkt namelijk in hun richting. Want ook zij zijn niet gewend, op een enkeling na, om tegen hun kinderen op te treden. 'Ach toe Bassie,' zegt ze, 'laat de kinderen toch.' En ze legt de verzameling aan Bob de Bouwer, K3 en Squarepants rotzooi in het karretje... Het gepeupel loopt smoezend weg. 'Zielig he, voor die kinderen. Ze krijgen niet eens Squarepantsmacaroni van paps.' FOUT!

En daar wringt hem dus net de schoen. Als ik vroeger kwam mekkeren of ik een snoepje uit de snoepbakken van de Appie mocht hengelen kreeg ik een boze blik van mijn pa en wist ik gelijk hoe laat het was. Mijn pa bepaalde wanneer ik een snoepje kreeg. Mijn moeder bepaalde wanneer ik een koekje kreeg! En dat werd consequent toegepast. Een toetje met een speelgoedje?? Ik mocht hugodver blij zijn met het feit dat ik een keer per week blanke vla kreeg. Ook ik pakte wel eens een kindersurprise uit de impulsrekken bij de kassa's. Maar goed, die missie was bij voorbaat kansloos. En dat wist ik donders goed. Een goede regel van mijn ouders bedenk ik mij nu. Want iedereen weet dat als je een vinger toegeeft de gehele hand al snel gepakt is. Een bepaalde mate van regime tijdens je jeugd is goed!

In deze hele kleine dingen, wat maar een piepklein gedeelte is van je totale opvoeding, leerde ik onder andere respect te hebben voor mijn ouders. Respect te hebben voor mijn medemens. Dat je niet moet gaan zeiken als het je een keertje tegenzit. Dat je überhaupt blij mag zijn dat je leeft en dat je dat leuke leven van anderen NIET verpest door je walgelijke irritante "ik-wil-alles-hebben-en-krijg-ik-het-niet-dan verstik-je-maargedrag". Als je tijdens je opvoeding nooit wordt tegengesproken. Altijd je zin krijgt. Kan niets, maar dan ook echt helemaal niets je meer blij maken. Verrassingen zijn er niet meer voor je. Je bent namelijk gewend alles te krijgen, en als je het niet krijgt dan zorg je er zelf wel voor. Je gaat over lijken. En daarbij zoek je krampachtig naar situaties die jouw persoontje nog wel kunnen behagen of blij maken. Ik zou bijna willen zeggen dat je een Übermenschgevoel voor jezelf kweekt. Kijk mij eens! Ik heb alles, en ik krijg alles. Bevalt het je niet? Mooi, pleur dan maar keihard op! Is dat hetzelfde Übermenschgevoel dat die gasten bij het Rat Verlegh stadion afgelopen weekend lieten zien? De mannen die een kind van veertien jaar lens schoppen, omdat ze elkaar niet verdragen!?

Feit blijft dat de opvoeding van tegenwoordig verwaarloosd wordt. Men denkt te licht over kinderen nemen! Alsof je een brood bij de bakker bestelt. Deze lichtzinnige opvatting zal zich wreken in een later stadium van de ontwikkeling van een kind en deze algemene tendens van lichtzinnigheid zal uiteindelijk tot veel uiteenlopende problemen lijden in onze maatschappij.