Meer mens dan keeper
Ook volgend seizoen zullen er enkele interessante sportieve erfenissen ingevuld moeten worden. Wat te denken van Erwin Koeman, die bij RKC Waalwijk succescoach Martin Jol moet doen vergeten? Of Gert-Jan Verbeek, die Fries instituut Foppe de Haan moet opvolgen bij Heerenveen? Ga er maar aan staan. Zo ook de nu nog onbekende doelman die Gabor Babos bij NAC gaat vervangen. De interessantste wisseling van de wacht gaat echter plaatsvinden in Eindhoven. Ik doel niet op de opvolgers voor Robben en mogelijk Kezman en van Bommel. Ik doel op de man die het Eindhovense doel gaat verdedigen, sinds jaar en dag het territorium van Ronald Waterreus.
Ronald Waterreus. In de voorbereiding op het nieuwe seizoen wordt hij bij zijn nu nog onbekende nieuwe club 34. Vanaf 1992 loopt hij al rond in het profvoetbal. Na twee sterke seizoenen bij Roda JC, was hij n van de twee nieuwe doelmannen die bij PSV de erfenis van Hans van Breukelen moest gaan opvullen. Aanvankelijk moest Waterreus nog plaats nemen achter de gewezen international Stanley Menzo, maar na 14 competitiewedstrijden was het zijn beurt om het PSV-doel te verdedigen. Sindsdien is hij er eigenlijk niet meer uitgeweest.
Denk niet dat dit zo vanzelfsprekend was als hierboven opgeschreven. Waterreus moest vele stormen overwinnen. Meer dan eens trok PSV een andere doelman aan, die Waterreus zou moeten gaan vervangen. Waterreus vocht zich echter altijd terug, hetgeen hem een cultstatus opleverde. Georg Koch kwam als toekomstig doelman van de Duitse nationale elf, Ivica Kralj had met – toen nog – Joegoslavi op een WK gespeeld. Waar deze heren met tromgeroffel binnen kwamen, verlieten zij PSV met stille trom.
Niemand twijfelde eraan dat Waterreus de komende jaren het PSV-doel zou bemannen, totdat hij zelf onlangs verklaarde dat dit zijn laatste seizoen in Eindhoven is. Na tien jaar is de prikkel weg. In een openhartig interview legde hij het uit: hij zag geen mogelijkheid voor PSV om nog te groeien met de huidige selectie en in de huidige omstandigheden. Zelfkritisch als altijd stelde hij tevens vast dat hij zelf ook niet meer kon groeien en niet datgene kon leveren wat hij wilde leveren.
Het is een afscheid dat bij hem past. Niemand bij PSV neemt het hem kwalijk, intern was zijn beslissing al lang bekend. Onlogisch is het niet. Waterreus is op zijn best als hij een felle concurrentieslag aan moet gaan. Met de huidige reservedoelmannen is dat niet het geval. Zelfs als hij geblesseerd is, wil Hiddink hem opstellen. Weinig uitdagend dus, terwijl een type als Waterreus uitdagingen zoekt. Sinds hij de onbetwiste nummer n is, zocht hij die uitdaging met PSV in Europa, maar daar bleek de ploeg niet toe in staat. Dus wil hij nu iets anders.
Voor het Nederlandse voetbal is dit toch jammer. Persoonlijk vond ik Waterreus nooit een echte topkeeper. Wel iemand die bij PSV kon keepen, maar ik zag hem zelden als iemand die echt wedstrijden voor de club won. Desondanks spreken de cijfers anders: Waterreus is de laatste jaren regelmatig de minst gepasseerde doelman van de eredivisie geweest. Toch is de keeper Waterreus nooit mijn favoriet geweest. De mens Waterreus vind ik echter bijzonder interessant. Hij is altijd eerlijk in zijn benadering, zowel naar het elftal als naar zichzelf. Zo geloof ik per definitie geen enkele voetballer als die stelt “niets achter de hand te hebben”, maar hem wel. Waterreus noemt man en paard en spaart zichzelf daarbij niet. Van zulke types zie je er in het voetbal niet veel meer. In zijn emoties deed hij na de wedstrijden soms ferme uitspraken, waarbij hij ook zijn teleurstelling niet onder stoelen of banken stak. Dat maakte hem voor mij meer mens dan keeper.
In de loop der jaren is Waterreus uitgegroeid tot n van de belangrijkste iconen van PSV. Hij was de ideale spreekbuis namens de groep, meer nog dan aanvoerder van Bommel. Hij werd een publieksfavoriet, eigenlijk ook nog meer dan Mateja Kezman. Ik wens degene die volgend seizoen bij PSV onder de lat gaat plaatsnemen dan ook alle succes en vooral sterkte toe. De sportieve erfenis van Ronald Waterreus is namelijk, juist door diens kleurrijkheid, stukken zwaarder dan die op basis van de behaalde prestaties al is.
