De zeven hoofdzonden: Toorn
De katholieken hebben de zeven hoofdzonden dan misschien een naam gegeven, ze bestonden allemaal al sinds mensenheugenis, zo ook toorn, de eerste der besproken zonden. Van Kaïn die in woede onstak omdat zijn offer niet werd aangenomen, tot Jan Mulder die oproept tot steniging van een wanpresterende man. Toorn en woede regeren deze wereld, onze tere ego’s zijn dermate snel gekrenkt dat wij graag onze individuele keuze opgeven om met een groepje groene jongens een ander groepje groene jongens naakt uit te kleden en er dan een foto van te maken.
Het aardige van de zeven hoofdzonden is dat ze bijna allemaal hand in hand lopen. Pak de lepel uit de hand van een vraatzuchtige en hij zal in woede ontsteken. Geef twee vrienden de mogelijkheid op één meisje en een gevecht op leven en dood zal zich ontspinnen. Maar toorn is dat waar alles eindigt. Toorn is de druppel van onze emmer. Toorn is de vuist van God die ons met liefde het paradijs uit sloeg, knock-out in de eerste ronde. Toorn is mijn immense woede tegen de wereld die maar niet begrijpt dat geweld niets oplost.
Volgens de Katholieken is kortstondige boosheid niet verkeerd, en ook de andere overtuigingen vinden een bepaalde onvrede niet altijd ongepast. De boeddhist slaat zijn leerling ter lering. En het is misschien maar beter om eens een flinke donderbui te hebben om de lucht te klaren. Maar waar dit op persoonlijk vlak niet zulke hele grote gevolgen hoeft te hebben, is een donderbui tussen culturen vaak funest voor vele mensenlevens. Het concept wordt dan dermate ongrijpbaar dat het kwaad een eigen leven buiten ons gaat leiden, geen uiting meer is van onze gevoelens, maar een leidraad voor agressief gedrag. Balans vindt je bij jezelf, niet in multiculturele verdragen, een vriendelijke wereld begint bij jezelf.
De meeste mensen zijn het er wel over eens. Toorn en wraak zijn niet goed, maar 6000 jaar beschaving later lijkt er nog weinig veranderd. We schijnen ons maar niet los te kunnen maken van dat brandende gevoel van binnen, dat vuur dat onze vijanden verteerd en consumeert. We kunnen ons dagen druk maken, weken opvreten en jaren vastbijten, en waarvoor? Omdat iemand ons iets heeft geflikt? Omdat iemand onze liefde niet beantwoordt? Omdat die boom onze tuin overschaduwt? Omdat onze God beter is dan hun God?
Was het maar zo, onze woede zit nog veel dieper. Uiteindelijk zijn we woedend dat we hier op deze wereld staan zonder dat we weten waarom. We zijn woedend dat we niets in de hand hebben, en tegelijk alles. We zijn woedend dat we verantwoordelijk zijn voor een leven dat we niet begrijpen, we zijn woedend dat anderen niet hetzelfde denken als wij. We zijn woedend dat we alles kunnen krijgen, en ook weer moeten inleveren. We zijn woedend dat we alles kunnen verzekeren, maar niets kunnen controleren. We lopen altijd, hoe dan ook, achter de feiten aan, en dat alleen al, maakt ons zo labiel dat we ons leven lang met een wrok achter de economie aansukkelen. Boos omdat we niet anders kunnen, te slap om in te grijpen. En het enige wat we kunnen verzinnen is plantjes uit hun bakken trekken, fietsen omver trappen, treinen beschilderen, voetbalcoaches uitschelden en messen trekken. Revolutie op zijn smalst. Wraak op zijn zieligst.
Kan ik jullie een advies geven in de omgang met boosheid, kan ik jullie een concept aanreiken waarmee voorkomen wordt dat je in het weekend zinloos bierflesjes op de grond gooit, of DDos aanvallen uitvoert op andere sites? Jazeker wel, en het is heel makkelijk en het gezegde bestaat al enkele eeuwen...
Wat gij niet wilt dat u geschiedt...
ps. vergeet ook nooit tot tien te tellen
