Column: Vrouwenbesnijdenis
Langzaam dringt de gruwelijke waarheid tot me door. Deze vrouw is besneden. Besneden? Dat is niet het juiste woord. Bij deze vrouw is er iets uitgesneden en dichtgenaaid. Haar vagina zit van onderen dichtgenaaid en haar clitoris is verwijderd. Besneden is een klein knipje in de voorhuid van de penis bij de man, niet de verwijdering van de clitoris. Met afschuw kijk ik wat er verder gaat komen.
De dokter, een vriendelijk uitziende vrouw, wil alles even inspecteren. De hechtingen zullen namelijk verwijderd worden, het meisje gaat trouwen. Ze is zo panisch als de dokter ook maar in de buurt van haar komt dat ze kleine angstige geluidjes laat horen. Mijn keel knijpt zich dicht en ik word misselijk van het geluid. Het volgende beeld is een man, haar aanstaande man zo blijkt. Hij is het niet eens met de dokter. Nee, ze wordt hier niet geopereerd, ik haal de hechtingen er zelf uit! Anders sta ik voor lul tegen over mijn vrienden, het is mijn taak. De dokter doet nog heel erg haar best om de man op andere gedachten te brengen, maar hij houdt voet bij stuk. Als de dokter vraagt hoe hij van plan is de hechtingen te verwijderen is zijn simpele antwoord: ik penetreer haar gewoon.
De tranen lopen nu over mijn wangen en ik wil niets liever dan de tv uitzetten. Van binnen kookt het, huilt het, schreeuwt het, maar er is niets wat ik kan doen. Ik kan alleen maar geschokt naar de tv staren. De beelden die daarna volgen staan nu nog op mijn netvlies.
Een meisje, een jaar of tien (maximaal), op een stoel, in een hoekje met grote bange ogen. Tantes, zussen en haar moeder maken een tafeltje klaar en zijn aan het praten. Wees nou niet bang, het doet helemaal niet zoveel pijn, je voelt er bijna niets van. Zeg nou niet dat je het niet wilt! Dat kun je je vader toch niet aandoen? Denk eens aan de schande die er dan op je vader komt te rusten!
Ze ligt op het tafeltje, ze geven haar nog wel, althans dat zeggen ze, een verdovinkje. Verder heb ik niets gezien. De eerste uithaal van het huilen deed mij wegduiken. Handen over mijn oren en terug schreeuwen terwijl ik huil voor haar. Het wordt stil, maar ik ben al bij de tv weg gelopen. Op de gang hoor ik een geluid, een geluid dat nu nog nagalmt in mijn hoofd. De pijn, de angst, het verdriet en de onmacht van het meisje zijn te horen in een schreeuw en die schreeuw houdt niet meer op.
Wat kan ik doen? Ik was hiervan natuurlijk allang op de hoogte. Ik heb mijn handtekening ook al meerdere malen gezet om vrouwenbesnijdenissen tegen te gaan, geld gegeven aan organisaties. Maar is dat dan alles? De documentaire wordt uitgezonden om mensen ergens bewust van te maken. Maar wordt er ook meer verwacht? Ik kan dat meisje niet helpen met mijn verschrikking, paniek en tranen. Voor haar kan ik niets meer doen. Voor vele anderen natuurlijk wel. Er zijn genoeg organisaties, groepen en websites die strijden tegen vrouwenbesnijdenis, die alle steun kunnen gebruiken. Alleen zal een handtekening zetten of een paar Euro geven die noodkreet niet uit mijn hoofd halen.
Meer informatie over vrouwenbesnijdenissen kun je vinden op de WPF Landenpagina en Pharos.
