voorbeeld: Texas - De hele Britannica is verboden in Texas omdat het een formule bevat om thuis bier te maken.

klikklik

Mijn vader moet voor zijn werk een aantal keer per jaar naar het buitenland. En mijn moeder, broertje en ik zijn dan niet te beroerd om 'm even te vergezellen. Behalve als 't betekent dat ik eerder dan half 9 op een vrije dag mijn bed uit moet. Dan weegt het behalen van voldoende slaap toch ietsje hoger

Maar op deze betreffende dag vertrokken we pas rond het middaguur dus naast mijn vader met zijn bijbehorende bagage laadde mijn moeder ook haar 2 kinderen in.
De in het vooruitzicht gestelde snoepjes zorgden ervoor dat mijn broertje zich braaf in zijn Donald Duck pocket verdiepte in plaats van al zijn agressie op mij te botvieren. Ik haalde voor de verandering maar weer eens mijn samengevat bundel tevoorschijn.

Als mijn moeder op dat moment in haar achteruitkijk spiegeltje een blik op de achterbank heeft geworpen dat heeft ze voorbeeldige kinderen gezien. De ene verdiept in een avontuur over Donald Duck, de ander in de eiwitsynthese.

Na in 1x de juiste parkeerplaats gevonden te hebben begint het parkeerdrama. Nouja drama, ik zie het ondertussen al als een ritueel. Mijn vader is bijzonder zuinig op zijn auto dus een parkeerplaats wordt met veel zorg uitgezocht.
"Die daar?" stelt mijn moeder voor. "Absoluut niet, ik wil mijn auto niet naast zo'n wrak, dan zit er straks een deuk in. Zoek maar een plaatjes naast een Mercedes of een andere 'dikke Duitser'" "Dikke Duitser" is bij ons geen aanduiding voor een kuilen gravende man op het strand van Scheveningen maar een auto van Duitse makelij met een bovengemiddelde prijs.
Mijn vader is er namelijk heilig van overtuigd dat mensen met een dure auto er automatisch ook zuiniger op zijn en daarom hun portier niet in onze auto rammen.

Na uiteindelijk een goed plaatsje in sectie "Helikopter" gevonden te hebben (waarom geen aanduidingen a la A B C, we zitten hier toch niet in Sesamstraat?) gingen we richting het gebouw. En altijd is het weer raak he, een niet zo slim persoon met nog minder inzicht laadt zijn/haar kar overvol met koffers. En tenslotte zetten ze er nog 3 kinderen op ook. Dat gaat allemaal leuk en aardig… totdat ze 'heuvel af' moeten en de hele belading van de kar eraf kiepert. Naast het feit dat je dan je kleding van de grond moet plukken heb je ook nog 3 jankende kinderen. En mij als smalende toekijker...

Als we vervolgens probleemloos door de draaideur zijn gekomen (wat ook nog een prestatie is) rammen we bijna met onze kar een stel verdwaasd kijkende mensen. Vol onbegrip kijken ze naar al die cijfertjes en lettertjes op de monitoren.

"Aa-rie-vals? Wat is DAT nou weer? En deee-par-terd?" Terwijl de mensen nog naar de monitor blijven staren alsof het is gemaakt van een buitenaardse stof, sturen wij onze kar er met een behendige boog omheen, meewarig met ons hoofd schuddend.

Na op een iets strategischer geplaatste monitor de juiste balie te hebben opgezocht en m'n vader (nou ja, z'n bagage) te hebben ingechecked gaan we wat eten in het restaurant.

Mijn broertje en moeder gaan met gevaar voor eigen leven een plaatsje bij het raam proberen te bemachtigen, mijn vader en ik drinken en een stuk taart halen.
Als we eindelijk gaan zitten valt mijn oog op de kassabon. Na eerst een hartslag gemist te hebben door het bedrag besluit ik mijn appelpunt goed te onderzoeken.
Maar nee, ik kan geen bladgoud ontdekken, en voor die prijs had ik dat toch wel min of meer verwacht

Als we daarna mijn vader uitgezwaaid hebben en terug willen lopen wordt ik op mijn schouder getikt. "Do you know where the trains departure" vraagt een Amerikaan me.
Ik wijs naar het grote gele bord met "to the trains" dat voor z'n neus staat en keer dan met de rest weer terug naar de auto. Over een weekje staan we hier alweer...