De maatschappij dat ben jij
Hij had het al snel besloten, voor zijn achttiende verjaardag moest hij ontmaagd zijn, het maakte niet uit hoe het zou gaan gebeuren. Desnoods zou hij naar de hoeren gaan, maar hij moest en zou ontmaagd zijn voor zijn achttiende verjaardag Nu drie dagen voor zijn achttiende verjaardag had hij eindelijk de kans en hij voelde zijn hart in zijn keel kloppen. Ze lag heel stil, met haar ogen dicht op haar rug, "zou ze het zodadelijk voelen", dacht hij, "als ik aan haar onderbroek zal zitten". Stel dat ze daar toch op zou reageren, wat moest hij dan doen, wat zouden anderen ervan zeggen, wat als er zodadelijk iemand binnenkomt als hij zijn broek op zijn knieen zou hebben.Al die gedachten benauwden hem, was dit nou wel zo'n goed idee, moest hij dit wel doen. Moest hij nou echt zo nodig ontmaagd worden voor zijn achttiende verjaardag. Ja dat moest besloot hij, zo'n situatie als deze zou zich de komende drie dagen echt niet meer voordoen en de meisjes die hij op het oog had, hadden totaal geen oog voor hem.
Snel besloot hij dat hij maar iets voor de deur moest zetten en zijn oog viel op de kapstok in de hoek. Hij pakte hem op en zette hem voor de deur, "zo nu kan niemand ons in ieder geval betrappen tijdens mijn eerste keer", dacht hij. Snel keer hij nog haar, maar ze lag nog steeds stil, met haar ogen dicht op haar rug. "Gelukkig", dacht hij, "ik hoopte al dat ze niets meer zou merken en dat was eigenlijk ook wel te verwachten". Of toch, bewoog daar niet haar blouse, hij stond verstijfd en keek nog een keer. Het was waarschijnlijk de luchtstroom vanuit de airco, het was immers erg onaannemelijk dat ze nu nog zou bewegen.
Rustig stapte hij op haar af en begon haar te ontkleden, iedere keer als hij ook maar een beetje frunnikte aan haar kleding keek hij toch voor de zekerheid naar haar. Niet dat hij verwachtte dat ze nog zou bewegen, maar je kon maar beter wat zekerheid nemen vond hij.Toen ze naakt was, keek hij naar haar. Ze zag er anders uit dan hij had verwacht. Voorzichtig bewoog hij haar benen uit elkaar en hij drong bij haar binnen. Het voelde wat ruw aan en toen hij voor de eerste maal bewoog leek het alsof ze verstijfde, of was dit al direct vanaf het eerste moment, hij wist het niet meer. Het enige wat hij wist, is dat hij hier zo snel mogelijk weg wilde en hij besloot snel zijn gang te gaan. Soms leek het alsof ze het voelde en dat benauwde hem.
Snel knoopte hij zijn broek dicht en kleedde haar weer aan. Hij was ontmaagd, eindelijk was het gebeurd, maar hij wist niet echt of die blij er mee moest zijn. Hij plaatste de kapstok terug en keek nog even naar haar. Op zijn eigen manier nam hij afscheid van haar en liep de deur door. Alsof zijn moeder stond te wachten op hem, kwam hij tegen toen hij de gang uit liep. "En", vroeg ze, "kon je afscheid nemen van oma, morgen is de begravenis dus dit was de laatste keer dat je haar kon zien". Het enige wat hij kon doen was huilen en zijn moeder dacht dat het goed was.
