11/11@11h
Samen met mijn gastouders reed ik naar River Side Park, de plek waar het monument staat. De countrie muziek klinkt uit de radio. We zijn laat, het is al 11 uur. De tijd dat er twee minunten stilte is. Het viel niet op, de radio bleef uitzenden, het verkeer raasde voort en er werd druk gewandeld. Als we even later bij het monument aankomen zijn de twee minunten net voorbij.
Een viertal straaljager scheert door de lucht, een mooi gezicht. Een grote groep mensen staat om een monument heen. Op hoofden en vlaggestokken na kan ik weinig zien. Gelukkig is er een geluidsinstallatie, zodat ik wel het nodige kan horen. Het begint met 'O Canada'. Het volkslied. De kwaliteit van de Canadezen die zich laten horen komt amper boven het Nederlands elftal uit.
Even later komen alle mensen die iets vertegenwoordigen naar voren. Er worden neem ik aan kransen gelegd. Daarna is het de beurt aan het volk. Men raast maar weer door. Na een gebed volgt, op het zelfde niveau als 'O Canada', 'God Save the Queen'. Het einde is in zicht. Terwijl de straaljagers de aandacht van het publiek hebben, zet de massa bij het monument zich in beweging. Een lange stoet mensen verlaat het park. Voorop twee leden van de R(oyal)C(anadian) M(ounted)P(olice), gevolgd door een orkest. Daarna een lange stoet veteranen, netjes in de pas met de medailles op de borst. Daarna komen de RCMP's in het wel bekende rood, ook netjes in de pas. Daarna de wat mindere politie in donkerblauw. De ene helft kan aardig marsheren, de rest loopt er wat onbenullig bij. Vervolgens komt er een lange stoet van van alles en nog wat. Scouting groepen, Air Cadets, Lions, etc. Afgesloten met een doedelzakorkest, verdwijnen ze om de hoek. Een groot deel van de geintresseerden was ondertussen al weer vertrokken en toen de stoet weg liep van het monument bleken er plots toch wat minder mensen te zijn.
Dat was de ceremonie. Toch wat minder dan verwacht. Ik had altijd het idee dat de Canadezen zo trots waren en respect hadden voor het leger. Daar waar er op Fok! ideen opkwamen om Fok! twee minuten offline te gooien of in ieder geval niet te posten, ging in Canada het leven voort. In mijn mooie dorpje vroeger legden kinderen uit de hogere klassen bloemen en gezamelijk een krans. Hier was welgeteld 1 jongeling die een school vertegenwoordigde en verder een belangrijk persoon in naam van de rest van de scholen. Ze stelde me deze keer toch echt teleur.
