CD: PAUW - Pauw EP
Als er één band in Nederland die razendsnel naam heeft weten te maken in de scene dan is het wel het trio PAUW. Met slechts een paar in een voormalige varkensstal opgenomen demo's op zak wist de groep uit Haaksbergen de meeste boekingen bij de afgelopen tournee van de Popronde binnen te slepen, waarbij ondermeer zesmaal werd opgetreden in Maastricht. Sinds deze week is de langverwachte digitale uitvoering van de eerste EP van PAUW uitgekomen en ik kan je nu al verklappen dat dit een album is geworden dat in het eindejaarslijstje van uw recensent terug te vinden zal zijn.
PAUW EP
PAUW is een band die zich duidelijk heeft laten inspireren door de trippy psychedelica uit het einde van de jaren zestig. Net als bij muzikale vakgenoten als Jacco Gardner en Earth MK II horen we in de muziek van PAUW ook de voorliefde voor het vroegere werk van The Pink Floyd terug, toen de muziek ook als een muzikale reis door een buitenaards universum kon worden beluisterd. Maar ook een band als The Beatles zullen vast ook de nodige platen niet in de muziekcollecties van de mannen ontbreken. De titelloze EP opent meteen ijzersterk met 'Shambhala'. Mede door de sitar geeft het liedje meteen een authentieke sfeer. De cleane zang van zanger en gitarist Brian Pots doet me echter ook wel wat denken aan het geluid van de britpop uit de jaren negentig en dan met name het bandje The Charlatans. 'Shambhala' werd ook al bij de afgelopen tournee van PAUW gespeeld en viel toen op door het outro met de blokfluit.
De laatste tonen van 'Shambhala' zijn nog niet weggestorven of het volgende nummer 'Abyss' volgt alweer. Het nummer komt rustig op gang om dan uit te barsten in een heftig stuk progressieve rock met een dominante rol voor de lang niet gehoorde handclap. 'Punch Drunk' is meer een psychedelisch liedje zoals we die van een band uit 2014 kunnen verwachten. PAUW tourde in het verleden al eens met de band Temples, een band die duidelijk uit dezelfde muzikale vijver vist. Van die fijne retropsychedelica die we ook kennen van bijvoorbeeld Tame Impala. Met 3.14 minuten op de teller is het ook het kortste liedje op deze vlammende EP.
Volgens de titelgegevens zouden we dan toe zijn aan het laatste liedje getiteld 'The Siren'. Wederom een heerlijk stuk psychedelica van de bovenste plank, dat mede door de achteruit afgespeelde gitaarloopjes zelfs wel wat doet denken aan The Beatles ten tijde van hun epische album Revolver. Maar zoals gezegd is het dus niet het laatste nummer op deze EP. Na bijna 6 minuten speeltijd volgt er een stilte van ongeveer een minuut, gevolgd door een hidden track! 'Atlantis' is een heerlijk hallucinerende trip die klinkt alsof deze terplekke in de studio is ontstaan tijdens een vette jamsessie. Met deze EP hebben de mannen in feite een prima mini-album afgeleverd en we kunnen dan ook niet wachten om PAUW weer eens live in actie te zien. Dit is een trio waar we nog veel van gaan horen in de toekomst!
