Film: King Arthur
Vijftien lange jaren vechten Arthur en zijn mannen, en langzaam maar zeker sterven veel van deze mannen op het slagveld. Slechts zes van hen brengen het tot aan het einde van hun diensttijd, die na 15 jaar beëindigd zal worden door de priester Germanius, die tevens Arthur mee naar Rome zal nemen. Geheel tegen de afspraak in geeft Germanius, in opdracht van Rome, Arthur en zijn mannen nog één laatste opdracht. Ze moeten het noorden van het land betreden om daar een jonge Romein te redden wiens toekomst er wel eens een van zeer hoog aanzien zou kunnen zijn! Het probleem is alleen dat het noorden van het land volgepropt zit met Woads, het inheemse volk dat strijdt tegen de Romeinen en dat onder leiding staat van de duistere tovenaar Merlijn. Daar komt nog eens bij dat Saksen vanuit het noorden oprukken om het hele land over te nemen. Reden genoeg voor de Romeinen om zich met de staart tussen de benen terug te trekken uit Engeland, terwijl ze Arthur en zijn ridders de laatste vuile klusjes hebben laten opknappen.
Wat me direct opviel is dat de casting van de film erg goed is. De rol die Clive Owen (Arthur) neerzet is die van een zeer cynische man die niets liever wil dan terug te keren naar zijn thuis, naar het Rome waarin hij gelooft. Dat Owen daarnaast het perfecte gezicht voor een mythische oorlogsheld heeft is alleen maar toe te juichen. Toch moet je wel meer hebben dan een goed passend gezicht, en het talent dat nodig is om een onduidelijk historisch figuur zoals Arthur neer te zetten, is Owen duidelijk niet bespaard gebleven. Clive Owen wordt in zijn sublieme performance bijgestaan door de schoonheid Keira Knightley (Guinevere), die eerder al roem oogstte met haar rol in het sprankelende Pirates of the Caribbean. Het prachtige accent van Knightley geeft de film een stuk meer sfeer. Door het accent van Knightley waant de kijker zichzelf écht in het oude Engeland en voelt de kijker zich een stuk meer verbonden met het verhaal.King Arthur gebruikt over het algemeen vrij weinig speciale effecten. Natuurlijk zijn ze er wel, maar de speciale effecten worden grotendeels naar de achtergrond gedrukt door de acteerprestaties. Speciale effecten zijn dan ook niet wat King Arthur maakt. Die rol is weggelegd voor de karakters waarmee de kijker zichzelf maar al te goed kan identificeren, maar helaas vallen de karakters met een wat kleinere rol, zoals de ridders Tristan en Gawain, niet in dit rijtje.
Deze versie van het verhaal van King Arthur gaat niet verder op de mythologie, maar probeerde het ‘ware verhaal’ te vertellen. Erg veel ruimte voor fantasierijke speling is er dus niet bij het maken van King Arthur. De magische aspecten - zoals de toverkunsten van Merlijn en de magische krachten van het zwaard Excalibur, dat slechts één maal met naam is genoemd in de film - zijn helemaal niet aanwezig in de film en op sommige momenten lijkt het zelfs alsof het niet de bedoeling van de makers was om een goede film neer te zetten, maar om de geschiedenis na te spelen. Dit vind ik erg jammer, aangezien men toch nog niet kan bewijzen dat de zaken precies zo verlopen zijn als men tegenwoordig denkt. Wat zeg ik, het is zelfs niet zeker dat Arthur ooit bestaan heeft en hetzelfde geldt voor zijn ridders Lancelot, Gawain, Tristan, Galahad, Dagonet en Bors, wiens rol overigens erg vermakelijk is!
Natuurlijk kun je geen historische oorlogsfilm hebben zonder flink wat gevechten. The Lord of the Rings heeft hier nu eenmaal de eerste stap in gezet en een film als King Arthur is niets zonder enig dood en verderf. Helaas moeten niet alleen de slechteriken het leven verliezen. Ook een aantal van Arthurs ridders zal hun avontuur met hun leven moeten bekopen en het eerste slachtoffer is er direct een met een erg emotioneel einde. Wie het is en hoe hij aan zijn einde komt wil ik niet verklappen, want dat zou de film kunnen bederven voor sommigen, maar de emoties vliegen in het rond en ik heb menig bioscoopbezoeker een traantje zien wegpinken. Het is daarom vreemd dat bij de dood van twee andere ridders de hele emotie overboord gegooid lijkt en dat terwijl één van de stervenden juist een sterke band met de kijker zou moeten hebben. Het is erg spijtig om te zeggen, maar deze laatste sterfscènes komen gewoon niet erg goed uit de verf en missen de melodramatische emotie die nodig is bij een sterfscène in een film als deze!
Conclusie
Als ik zou zeggen dat King Arthur geen vermakelijke film is, dan zou ik uitgemaakt kunnen worden voor leugenaar. King Arthur is wel degelijk een vermakelijke film, mede door de rollen van Clive Owen en de wonderschone Keira Knightley, maar toch laat King Arthur wat steken vallen, die ik liever niet op de grond zie liggen. Hoewel ik weet dat het de bedoeling van de makers was een zo waarheidsgetrouw mogelijke film te maken, is dit toch niet hetgeen wat de meeste bezoekers verwachten en verlangen bij het zien van een film over een mythologisch figuur. Het verhaal in King Arthur vertelt ons alleen de basis van de legende, maar gaat helaas niet verder in op de meer aantrekkelijke aspecten van deze legende, zoals de magie van Merlijn en de liefde tussen Arthur en Guinevere, die helaas vrij slecht is weergegeven doordat de liefdesrelatie tussen beide karakters erg weinig aan bod komt! Als de makers nou dat éne extra uurtje film hadden weten te maken met ál deze kleinigheden er in verwerkt, dan zou King Arthur zeker een must zijn voor de vaste bioscoopganger, maar zoals het er nu voor staat is het huren van de DVD de beste optie. Helaas, het had zoveel meer kunnen zijn, maar King Arthur sluit zich op een vrij lage rang aan achter topfilms met een historisch onderwerp, zoals The Lord of the Rings en Troy.
