Tong's voetbalverhalen # 212
Als Cruijff je de beste speler van de wereld vindt, ga je niet twijfelen. Dan moet er wel een kern van waarheid in zitten. David Ginola kreeg die eer van de maestro toen Ginola in Engeland de show stal bij Tottenham Hutspor. Als Dutch Gunner, kon ik niet anders dan het met Cruijffie eens zijn.
Ginola had op alle fronten de gunfactor. Van 1997 tot en met 2000 stal-ie de harten van de The Spurs fans. Tevens van het Engelse publiek op de neutrale staantribunes. De Engelse vrouwen, waaronder presentatrice Sue Barker, vielen zelfs in katzwijm. Gewend als ze in Engeland waren aan hardwerkende, mee verdedigende aanvallers, of aanvallende middenvelders met een verwoestende tackle.
In de laatste kwalificatiewedstrijd voor het WK-94 in Amerika tegen Bulgarije verspeelde hij, geniaal solerend, de bal in de 93ste minuut. Zelden vertoond en ongeëvenaard. De voetbalgeschiedenisboeken herschrijvend. Bulgarije counterde en scoorde de winnende treffer. Ginola werd sindsdien persona non grata in Frankrijk Terwijl hij de wereld Penev, Kostantinov, Balakov en Stoichkov schonk. George Best schonk ook. Maar gooide gelijk z'n eigen glazen in. In The Premier league bij The Spurs, na een mislukt seizoen bij Newcastle United, met de gruwelijk overgewaardeerde Paul Gascoigne, werd ie de onderschatte wereldtopper. Net zoals de sierlijke ex-Spurs ster Glenn Hoddle. In Engeland even zo ondergewaardeerd als Ginola in Frankrijk.
Hard werken doen ze nog steeds in Engeland. Rooney, de houw degende aanvaller, een blok graniet zonder finesse is daar het voorbeeld voor de jeugd. Ene Kane, wegens gebrek in de 20e eeuw, de citizen zonder welles nietus. Het oog van Cruijffie viel echter op de efficiënte schoonheid van de gracieuze balkunstenaar. Net zoals de echte kenners hem in 1999 kozen tot voetballer van het jaar in Engeland. Een eer die een technicus uit Nederland in 1981 ten deel viel. Frans Thijssen, speler van Ipswich Town. Ook een sieraad voor de elegantie, dribbelkunst en bewondering. Cantona en Ginola, strijders om des keizers baard. Papin, de één-benige paturain, oneerlijk, met de eer strijkend. In Frankrijk hebben ze er nog steeds geen kaas van gegeten. De kaas-en strijkplank inmiddels uit handen genomen van de corrupte Platini. In veilige handen van landen met een theedoek op hun hoofd. De plank mis slaan blijft universeel.
:T
