Angst

hakunamatafaka stuurde via de submit de volgende column in:

Het werd tijd om het spitsvondige meesterplan voort te zetten. Uit youtube filmpjes hadden we vitaliteit en inspiratie gehaald, en zo verklaarden we onszelf weerom gereed voor de strijd. Het nieuwe jaar; het hosselseizoen kon weer beginnen! Zelfde insteek, nieuwe tactieken. Zo luidde ons adagium.

In plaats van indirecte openers, hanteerden we nu directe openers. Dus direct op de vrouw af, haar de liefde verklaren, om vervolgens een nummer te vragen. Geen makkelijke opgave. Vooral niet op de nuchtere maag, in de voormiddag. Toen we de trein uitstapten om onze voeten in de druk bevolkte stad te zetten, begonnen er al kleine maagkrampen op te komen. Rick, mijn kameraad, had hier geen last van, zo scheen. ‘Laten we direct met iets vulgairs beginnen om de spanning eraf te halen.’ zei hij gemoedelijk. Ik begon te grinniken en sprak op een jolige manier het volgende uit: ‘Ja, laten we vragen of ze fan zijn van anale seks, ja of nee?’ – ‘Dat is geen slecht plan,’ zei hij op serieuze toon, en liep op een tweetal af. Hij hield ze staande en vroeg kordaat: ‘anale of vaginale seks, wat prefereren jullie?’ Ze keken hem gedenkwaardig aan. ’Ik heb geen vagina.’ zei één van de twee, vervolgens liepen ze snel door. ‘Je kunt het beter bij vrouwen proberen.’ merkte ik op. Hij begon te lachen. De toon was gezet.

In de Free Record Shop stonden twee welgevormde dames met de rug naar mij toegekeerd. De sappige derrières waarmee ze pronkten staarden mij aan, wat resulteerde in een harde lul. Wilde fantasieën kwamen in me op, dat ik simultaan doggystyle, al multitaskend, de twee aan het neuken was op mijn bed. Godverdomme, wat fijn, maar eerst moest ik ze nog aanspreken. Stilaan liep ik hun kant op. Bij elke stap ontstond er een grotere kramp in mijn maag. Stap, stap, stap, toen was ik er. ‘Is er een essentieel verschil tussen blu-ray en dvd?’ riep ik opzettelijk te hard, in de stille hoop op een reactie. Geen antwoord. Ik verstijfde en analyseerde de situatie: ze zullen wel gedacht hebben, wat is dat voor freak die in zichzelf praat? Laat hem eens snel normaal doen. Rick liep kwaad naar mij toe. ‘Dat was niet bepaald een directe opener.’ riep hij belerend. ‘Nee, klopt,’ zei ik, ‘ik werd overmeesterd door de angst.’ We liepen naar buiten. Het trieste lot van dit gesprek deed zelfs de hemel in huilen uitbarsten. Alternatieve pogingen om zelfvertrouwen te creëren (in de broek poepen) gaven me de moed om een meisje achter de HEMA-kraam aan te spreken. Ze had zwart haar, een lief gezicht en een flinke blos op haar wangen. ‘Mooie kraam heb je.’ zei ik welgemeend. Blozend begon ze te giechelen. Om pijnlijke stiltes te voorkomen continueerde ik mijn relaas, ‘Je bent leuk en je ziet er verveeld uit, ik zag je vanuit de verte en dacht: deze vrouw moet aangesproken worden! ‘ Wederom giechelde ze. Stilte. ‘Dus… ‘ zei ik nu ontregeld, ’verkoop je ook worstenbroodjes?’

‘Nee.’ zei ze, en ik liep weg. Rick had evenmin succes, zo vertelde hij. In een juwelierswinkel vroeg hij indirect aan een meisje of zij wist waar de Venitiaanse kettingen lagen. Ze zei nee, en direct kwam er een medewerker aan die hem een Venitaanse ketting had aangesmeerd. 150euro. Zonder chick of telefoonnummer, maar daarentegen wel met een Venitiaanse ketting, liepen we bescheten terug naar de trein. Op het station haastte ik me nog snel naar een winkeltje toe om een gehaktbal te kopen. Opeens stoof een meisje met hoge snelheid, op hakken, voorbij en struikelde vlak voor mijn neus. Ze droeg een rokje, en tijdens de val kon ik een glimp van haar string opvangen. Prima rukvoer voor vannacht, dacht ik, en struinde verder.