Neushoornpolitiek
Eenzame dieren zijn het, neushoorns. Let maar eens op, je vindt nooit een grote kudde. Het alleen zijn bevalt ze. Neushoorns hebben geen gezelschap nodig om gelukkig te zijn. Teruggetrokken en contactarm. Dat kenmerkt de neushoorn. Intelligent, dat wel, maar uiterst timide. In Dierenpark Amersfoort wonen er twee, Zimon en Saar. Een kleurloos liefdeskoppel. Beter nog: een gearrangeerd huwelijk. Bij elkaar in een hok gegooid en dan hopen dat er ooit een vonk overspringt. De sfeer tussen de twee is killer dan in het verblijf van de buren. Daar zitten de ijsberen.
Ook niet bevorderlijk voor een spoedige voortplanting is dat Zimon traag zaad heeft en Saar een te dik maagdenvlies. Ik verzin dit niet. De combinatie van de twee dikhuiden is zachtst gezegd geen gelukkige. De dierentuin wacht al jaren vergeefs op een neushoornbaby. De verzorgers hebben de zwaargewichten nu een handje geholpen door het maagdenvlies van Saar handmatig door te prikken. De gedachte alleen al. Zo’n mannetje in een blauw overall met kaplaarzen, die met een knuppel in de aanslag achterstevoren op de rug van een neushoorn zit. Als op een rodeostier, zoekend naar de juiste opening. En dan maar hakken en zagen. Na de geslaagde operatie heeft Zimon het eindelijk op zijn heupen gekregen en is voor één keer op Saar geklommen. Nu hoopt heel Amersfoort dat deze bestijging leidt tot een jonge tientonner. De neushoornrelatie en de voortplantingsperikelen doen sterk denken aan de kabinetsformatie. Daarbij is ook hardhandige hulp geboden.
Mark Rutte en Geert Wilders zijn als het neushoornkoppel. Rutte als de alleenstaande, celibatair levende Zimon en Wilders als Saar, de coalitiemaagd waar moeilijk doorheen te prikken valt. Het liefst laten ze elkaar links liggen. Maar voor deze ene keer wil Rutte proberen om samen met Wilders nieuw geluk te maken. Alleen lukt dat niet zonder hulp. Daarbij komt Lubbers om de hoek kijken. Hij moet met zijn charmes Wilders temmen en klaar maken voor een eenmalige toenadering van Rutte. Het PVV-partijprogramma is als een dik maagdenvlies en Lubbers zal flink moeten bikken om daar de juiste openingen in te rammen. Als dat al lukt, is daar nog het probleem van het trage zaad in de vorm van het CDA. Met traag zaad weet je het nooit. De ene keer schiet het als vanzelf in korte salvo’s naar de juiste bestemming. De andere keer kabbelt de kleffe massa op zijn elfendertigst de leiding uit. Hoogst onzekere factor, dat treuzelende teelvocht. Maxime Verhagen vervult de rol van traag zaad met verve, want het is niet te voorspellen wat PVV en VVD precies aan het CDA gaan hebben. Verhagen weet dat zijn inbreng cruciaal is en geniet daar intens van. Beetje vaag lullen en alle mogelijkheden open laten. Of hij de formatie enige vorm van vruchtbaarheid mee geeft ziet hij wel. Een ding is zeker: het vormen van een coalitie wordt een zware bevalling.
