Internetdate
Door schade en schande wordt men wijs, zeggen ze. Ik geloof dat je met die gemeenplaats niet hoeft aan te kloppen bij het veertienjarige meisje uit Valkenswaard, dat een internetdate moest bekopen met een brute verkrachting. Meedogenloos verkracht na een nonchalante, virtuele flirt - het zal je maar gebeuren. Nu is het vrij simpel om eigen schuld, dikke bult te roepen, maar negen jaar geleden, toen ik vijftien was en internet pas opkwam, heb ik me ook gewaagd aan zo´n virtuele flirt. Mijn cyberzoektocht naar flamoes eindigde evenzeer in mineur.De gedachtekronkels van een puber zijn niet altijd te bevatten, nu ik eraan terugdenk. Ik had een superblits profieltje aangemaakt op TMF en was een zoektocht begonnen naar het ideale meisje, bij voorkeur woonachtig in de regio. Tot mijn vreugde bestond er een chatbox met de naam Gelderland/Overijssel. Nu is het niet zo dat ik toen een kluizenaar was die in het fysieke leven geen voet aan de grond kreeg bij meisjes. Ik was gewoon, net als mijn hele generatie, in de greep van de nieuwe technologische ontwikkeling. Je kon je op internet namelijk beter voordoen dan je was, uiterlijke verzorging voor een beeldscherm was niet noodzakelijk en de drempel om iemand aan te spreken was al helemaal niet aanwezig.
Internet was magie.
Alras leerde ik een meisje kennen uit Zutphen. Zij was een jaar jonger dan ik en deed de havo in Arnhem. Ze had geen foto van haarzelf, maar wist wel een nauwkeurige beschrijving van haar persoonlijkheid en uiterlijk te geven. Een vijftienjarige knaap heeft natuurlijk maling aan persoonlijkheid en is alleen geïnteresseerd in de gesteldheid van het lichaam van een meisje. Of haar borsten al gerijpt zijn, hoe een strakke spijkerbroek haar staat… Afijn, dat staat verder allemaal buiten kijf. Volgens eigen zeggen had ze uiterlijke kenmerken van Angelina Jolie en Katja Schuurman. Dat wakkerde het testosteron in mijn onrustige lichaam verder aan.
We spraken twee weken lang dagelijks met mekaar via MSN. Let wel, dat moest allemaal heimelijk gebeuren, daar het internet nog gewoon binnenkwam via een inbelverbinding en mijn ouders niet stonden te wachten op torenhoge rekeningen. In de derde week van ons contact voelde ik iets nieuws. De hormonen gierden door mijn hele lijf, op plekken waarvan ik niet wist dat ze functies hadden. Iedere nacht, als ik in de armen van Morpheus lag, fantaseerde ik over mijn cybernimf, die mij stelselmatig trakteerde op zoetsappige teksten en de meest omstandige liefdesverklaringen.
Verliefdheid kwam om de hoek kijken.
In week vier besloten we om met mekaar af te spreken. Het meisje en ik. Ik zou de trein pakken naar Zutphen en het plan was om ergens wat te gaan drinken. Het moest de kers op de taart worden, de bevestiging van onze zielsverwantheid. Mijn vrienden, wier opvattingen over internetafspraakjes kennelijk veranderd waren, raadden mij sterk af om me te storten in dit avontuur. Maar ik had er maling aan. Ik was in de ban van flamoes, en als je in de ban van flamoes bent dan maken ratio en goede smaak vanzelf plaats. Het was wel opvallend dat hun mening over het fenomeen veranderd was, alsof zij iets meer wisten dan ik. Ze lachten me zelfs uit.
Ik liep met valse bravoure door het voorportaal van het station in Zutphen en zocht wijd en zijd naar een meisje dat fysieke kenmerken had van Angelina Jolie en Katja Schuurman. Maar na tien minuten zag ik nog steeds niemand die voldeed aan deze beschrijving. Dat was balen. Ik dacht aan de opties. Misschien was ze verhinderd of durfde ze de ontmoeting toch niet aan te gaan, het kon ook zo zijn dat ze me van een afstand had bestudeerd en ik niet in de smaak was gevallen, waarop zij besloot met de noorderzon te vertrekken. Allemaal mogelijkheden. Maar na een kwartier tikte iemand mij op mijn schouder.
Daar stond ik dan, als verlamd. Ik wist dat achter mij het meisje stond met wie ik een klein maandje lief en leed had gedeeld, over wie ik nachtenlang oeverloos had gefantaseerd… Zij, die de oorzaak was van de spot van mijn vrienden. Bedeesd doch heel prudent draaide ik me om, met mijn goede rechterkant eerst haar richting op. Het was schrikken. De diepe groeven rond haar mond vielen me direct op. Toen zag ik het spek aan haar romp en daarna viel me die onverzorgde kroeskop op. Ze ensceneerde met grote moeite een glimlach, waarschijnlijk kon ze de teleurstelling van mijn gezicht lezen.
Dit was Katja Schuurman noch Angelina Jolie,
Zij was een kopie van Roseanne Barr!
Ik verontschuldigde me en stak haar een hand toe. Zij accepteerde mijn hand en prevelde moeizaam haar naam, alsof ze zich schaamde voor haar eigen identiteit. ‘En?’ vroeg ze ongeneerd. ‘Ben ik wat je van mij verwachtte?’ Het was net of die dragonder extra zout in mijn wonden wilde gooien. Op internet had je zo iemand bijdehand en rücksichtslos de waarheid kunnen vertellen, maar deze persoonlijke ontmoeting dwong mij erbarmen te tonen. ‘Eerlijk gezegd had ik een totaal ander beeld van jou,’ zei ik. Ons afspraakje duurde amper dertig minuten. Ik was vanaf de eerste minuut bezig om redenen te vinden om me uit de voeten te kunnen maken.
Thuis aangekomen, blokkeerde en wiste ik haar direct uit mijn lijst. Ik belde mijn beste vriend om te vertellen op wat voor een teleurstelling de rendez-vous was uitgedraaid. Hij begon schamperend te lachen en vertelde dat het meisje met wie ik afgesproken had hetzelfde geintje had uitgehaald bij drie van onze andere vrienden. Daarop hing ik boos op, omdat niemand mij had ingelicht. Ik startte weer de computer op en logde in op TMF Chat. In de woonkamer hoorde ik mijn moeder vloeken, die net de telefoonrekening had ontvangen. Na vijf minuten hield ik het voor gezien, die virtuele zoektocht. Ik wist het wel. Internetdaten was aan mij niet besteed.
